W tym artykule zgłębimy temat USS Devilfish (SS-292), który w ostatnich latach wzbudził duże zainteresowanie. USS Devilfish (SS-292) to temat, który wywołał szeroką gamę opinii i dyskusji w różnych dziedzinach, od środowiska akademickiego po ogół społeczeństwa. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty związane z USS Devilfish (SS-292), od jego początków po wpływ na obecne społeczeństwo. Przeanalizujemy także różne perspektywy i podejścia przyjęte w celu rozwiązania tego problemu, a także ich wpływ w różnych kontekstach. Poprzez wszechstronną i obiektywną analizę staramy się rzucić światło na USS Devilfish (SS-292) i zapewnić kompleksowy obraz, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
![]() | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Wodowanie | |
![]() | |
Wejście do służby | |
Wycofanie ze służby | |
Zatopiony | |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
95 metrów |
Szerokość |
8,31 metra |
Zanurzenie testowe |
122 metry (400 stóp) |
Napęd | |
4 generatory elektryczne Diesla 4 silniki elektryczne (2740 shp) 2 wały napędowe ze śrubami | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
11.800 Mm przy prędkości 10 węzłów (pow.) |
Sensory | |
radary: • SD (obserwacji przestrzeni powietrznej); • SJ (obserwacji powierzchni); • ST (radar peryskopowy) ELINT sonary: JP; JK/QC; QB | |
Uzbrojenie | |
24 torpedy Mk. XIV 1 działo i działo przeciwlotnicze 2 karabiny maszynowe | |
Wyrzutnie torpedowe | |
Załoga |
80 oficerów i marynarzy |
USS Devilfish (SS/AGSS-292) – zbudowany w stoczni William Cramp & Sons amerykański okręt podwodny typu Balao, podstawowej obok jednostek typu Gato serii amerykańskich okrętów podwodnych w czasie drugiej wojny światowej. Jak inne jednostki swojego typu, został zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, otrzymał kadłub sztywny ze stali o zwiększonej ciągliwości i wytrzymałości celem zwiększenia testowej głębokości zanurzenia do 400 stóp (122 metry). Uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne Diesla oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2740 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. W trakcie II wojny światowej brał udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku. Zatopiony 14 sierpnia 1968 jako okręt-cel przez USS Wahoo (SS-565).