Sulica (broń)
Dzisiaj przygotowujemy się do wejścia do ekscytującego świata Sulica (broń). Niezależnie od tego, czy jest to postać historyczna, aktualny temat, zjawisko społeczne, czy jakikolwiek inny aspekt, który przykuwa naszą uwagę, Sulica (broń) niewątpliwie ma znaczący wpływ na nasze życie. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom, przeanalizujemy odpowiednie dane i przedstawimy opinie ekspertów, aby w pełni zrozumieć znaczenie i znaczenie Sulica (broń) w obecnym kontekście. Jesteśmy podekscytowani możliwością zagłębienia się w ten temat i odkrycia wszystkiego, co ma nam do zaoferowania Sulica (broń).
Sulica – odmiana lekkiej włóczni pochodzenia bałtyjskiego o krótkim drzewcu i osadzonym na nim długim i wąskim grocie[1], używana od XII do XVI wieku[2]. Określana w źródłach również jako szulycza, lancea alias sulica, cuspidea alias sulica, spiculis alias sulica[3].
Budowa
Dzięki swej prostej budowie sulice były łatwe do wykonania i dlatego cena ich była niższa niż na przykład mieczy[4]. Sulice miały krótkie drzewce umożliwiające walkę wręcz oraz miotanie z wolnej ręki.
Grot sulicy mierzył 15–20 cm i był mniejszy od grotu kopii, a większy od grotu strzały[5]. Grot często wyposażony był w trzpień uniemożliwiający zagłębianie się grota w drzewcu. Mógł też mieć ogranicznik uniemożliwiający zbyt głębokie zagłębienie się w ciele przeciwnika (co pozwalało na wielokrotne użycie podczas walki) lub hak służący do ściągania jeźdźca z siodła[6].
Występowanie
Sulica szeroko używana była w krajach bałtyckich, Rosji, na Ukrainie oraz niektórych terenach Polski[7] i Prus. Stosowali ją również husyci, którzy w podstawowym wyposażeniu wozu bojowego posiadali zwykle czterech suliczników[6]. Podobny rodzaj uzbrojenia zauważany jest również na terenie Niderlandów i Burgundii[8]. W XV wieku często była jedyną bronią polskiego pospolitego ruszenia[9].
Kontrowersje
Nie udało się dotychczas jednoznacznie wyjaśnić, jaki rodzaj broni drzewcowej kryje się pod terminem „sulice”[10], nie ma jednolitej opinii zarówno co do konstrukcji, jak i jej genezy[3].
Sulica w literaturze
Ulrich von Jungingen w powieści Krzyżacy został ugodzony sulicą:
Mistrz, uderzon ostrzem litewskiej sulicy w usta i dwukrotnie raniony w twarz, odbijał przez jakiś czas mdlejącą prawicą ciosy; wreszcie, pchnięty rohatyną w szyję, zwalił się jak dąb na ziemię.
Przypisy
- ↑ Andrzej Rachuba, Sławomir Górzyński, Halina Manikowska: Heraldyka i okolice. DiG, 2002, s. 363. ISBN 978-83-7181-267-5.
- ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz: 100 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. MON, 1981, s. 158. ISBN 83-11-07666-9.
- ↑ a b Andrzej Nowakowski: Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1450-1500. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1998, s. 42.
- ↑ Kazimierz Aścik. O wojskowości Prusów w V-XIII wieku. „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. 2, s. 223, 1968. Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego. ISSN 0023-3196.
- ↑ А. Н. КИРПИЧНИКОВ. ДРЕВНЕРУССКОЕ ОРУЖИЕ, КОПЬЯ, СУЛИЦЫ, БОЕВЫЕ ТОПОРЫ, БУЛАВЫ, КИСТЕН. „АРХЕОЛОГИЯ СССР”. Е1-36, 1966. Moskwa-Leningrad: «Н А У К А». . (ros.).
- ↑ a b Jan Durdik: Sztuka Wojenna Husytów. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1955, s. 132.
- ↑ Daniel Tereszczuk. ŚREDNIOWIECZNE MILITARIA PROWENIENCJI WSCHODNIEJ W ZBIORACH MUZEUM REGIONALNEGO W TOMASZOWIE LUBELSKIM. „Acta Militaria Mediaevalia”. I, s. 137, 2005. Kraków – Sanok: Polska Akademia Umiejętności, Muzeum Historyczne w Sanoku. ISSN 1895-4103. .
- ↑ Michał Michalak. Uzbrojenie w obrazach Jana van Eycka. Analiza bronioznawcza. Realizm czy symbolizm?. „Studia Historica Gedanensia”. IX, s. 29-30, 2018. Uniwersytet Gdański. ISSN 2081-3309. .
- ↑ sulica. Genealogia Polaków. .
- ↑ Piotr Kittel. Średniowieczne uzbrojenie zaczepne Prusów z obszaru północno-wschodniej Polski. „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. 2, s. 173-174, 2002. Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego. ISSN 0023-3196. .