Stanisław Lanckoroński (wojewoda sandomierski)
W dzisiejszym świecie Stanisław Lanckoroński (wojewoda sandomierski) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Od momentu pojawienia się Stanisław Lanckoroński (wojewoda sandomierski) wywołał liczne dyskusje i kontrowersje, wyznaczając punkt zwrotny w dziedzinie _var2. W miarę postępu świata i nowych wyzwań Stanisław Lanckoroński (wojewoda sandomierski) pozostaje centralnym problemem, który w dalszym ciągu przyciąga uwagę ekspertów, władz i obywateli. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Stanisław Lanckoroński (wojewoda sandomierski), jego wpływem na dzisiejsze społeczeństwo i możliwymi implikacjami na przyszłość.
 Zadora | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
ok. 1465 |
| Data śmierci |
15 lipca/21 października 1535 |
| Ojciec | |
| Matka |
Anna Kurozwęcka |
| Żona |
brak |
| Dzieci |
brak |
Stanisław Lanckoroński herbu Zadora (ur. ok. 1465, zm. 15 lipca/21 października 1535) – marszałek nadworny koronny w latach 1503-1504, wojewoda sandomierski w 1533 roku, wojewoda podolski w 1530 roku, starosta kamieniecki w 1510 roku, podczaszy sandomierski[1], strażnik polny (1511–1520)[2].
Życiorys
Był synem Stanisława Lanckorońskiego (1412–1489), marszałka nadwornego koronnego i Anny Kurozwęckiej, córki Krzesława Kurozwęckiego, starosty generalnego Wielkopolski, kasztelana lubelskiego i wiślickiego. Brat Mikołaja (zm. 1520), burgrabiego krakowskiego, cześnika i podczaszego sandomierskiego oraz starosty dobczyckiego i Przecława Lanckorońskiego (zm. 1531), rotmistrza królewskiego, starosty chmielnickiego, kawalera Orderu Grobu Chrystusowego.
Od 1497 roku pełnił obowiązki podczaszego sandomierskiego. Dworzaninem królewskim został w 1498 roku. Był rotmistrzem obrony na Podolu od 1499 roku. W latach 1503–1504 sprawował urząd zastępcy marszałka nadwornego koronnego, podczas nieobecności Jana Rabsztyńskiego z Tęczyna. Pełnił urząd starosty kamienieckiego od 1508 roku i starosty skalskiego od 1515. W latach 1505–1519 był podczaszym sandomierskim. Poseł na sejm radomski 1505 roku z województwa krakowskiego[3]. Poseł na sejm piotrkowski 1510 roku z województwa krakowskiego[4]. W 1517 roku został strażnikiem koronnym, zaś w 1523 mianowany generałem ziem podolskich. W roku 1530 objął stanowisko wojewody podolskiego, zaś 3 lata później został wojewodą sandomierskim. Był też podskarbim (1504–1506) i posłem królewskim do synodu łęczyckiego.
Brał udział w odparciu najazdów Tatarów w latach 1512–1516. Walczył pod Międzyborzem, Latowcami, Biłką, Wiśniowcem, Trembowlą i Podhajcami. W 1511 roku bronił Multany od Tatarów.
Poseł województwa krakowskiego na sejm radomski 1505 roku, poseł województwa podolskiego na sejm 1529 roku[5].
Posiadał Jarosław i Kołodrupki. Wraz z bratem Mikołajem otrzymał wieś Kawce (1497). W 1498 roku konsens na zastaw Tymbarku Jordanom. Jego dobra dziedziczne znajdowały się głównie w powiecie szczyrzyckim w województwie małopolskim, m.in. Brzezie, Dąbrowa, Szarów, Łysokanie i część Czerzowa. W 1509 roku wziął w zastaw Białoboki od Prusinowskiego. W 1510 zeznał zapisy na rzecz zakonu Augustianów w Krakowie. W 1511 roku otrzymał konsens na zakup Wiśniowca od Jakuba Podfilipskiego, kasztelana kamienieckiego.
Nie był żonaty. Spadkobiercą uczynił bratanka Hieronima Lanckorońskiego (syna Mikołaja).
Przypisy
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 160.
- ↑ Marek Plewczyński, Naczelne dowództwo armii koronnej w latach 1501–1572, w: Studia i Materiały do Historii Wojskowości t. XXXIV, 1992, s. 57.
- ↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 44.
- ↑ Mariusz Lubczyński, Wykazy posłów sejmowych z lat 1507–1512, w: Kwartalnik Historyczny R. 122 nr 3 (2015), s. 518.
- ↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 44, 73.
Bibliografia
- Halina Kowalska, Stanisław Lanckoroński herbu Zadora, t. XVI, Polski Słownik Biograficzny, 1971.
- Adam Boniecki, „Herbarz Polski”, (tom XIII, str. 331, Lanckorońscy herbu Zadora)
- Hr. Seweryn Uruski, "Rodzina. Herbarz szlachty polskiej", (tom 8, str. 268–276, Lanckorońscy herbu Zadora)
