Stanisław Łapot
Dziś Stanisław Łapot to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Od początków do obecnego wpływu Stanisław Łapot był przedmiotem badań i refleksji ekspertów i specjalistów z różnych dziedzin. Na przestrzeni dziejów Stanisław Łapot odegrał fundamentalną rolę w ewolucji ludzkości, wpływając na sposób, w jaki żyjemy, pracujemy i współpracujemy. W tym artykule zbadamy różne aspekty Stanisław Łapot i jego znaczenie w dzisiejszym świecie, analizując jego skutki i możliwe implikacje na przyszłość.
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 stycznia 1972 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 14 maja 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stanisław Łapot (ur. 1 grudnia 1914 w Międzylesiu ob. Warszawa, zm. 21 stycznia 1972 w Warszawie) – polski hutnik szkła i polityk, poseł na Sejm PRL I kadencji, w latach 1954–1956 wiceprezes Rady Ministrów.
Życiorys
Syn Ignacego i Bronisławy, uzyskał wykształcenie średnie, z zawodu hutnik szkła. Od 1928 do 1941 pracował w hutach szkła w Bydgoszczy, Siedlcach, Białymstoku i Wołominie. W 1937 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, w 1944 do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W PPR był II sekretarzem komitetu wojewódzkiego w Białymstoku (1945–1946) i I sekretarzem KW w Krakowie (1948). W PZPR był zastępcą kierownika wydziału organizacyjnego (1948–1949), kierownikiem wydziału przemysłu ciężkiego (1951–1954) Komitetu Centralnego, a także kierownikiem Biura Sekretariatu KC (1954). Zastępca członka (1948–1954) i członek (1954–1959) Komitetu Centralnego PZPR, pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego w Szczecinie (grudzień 1948)[1], Lublinie (1949–1950) i w Krakowie (1950–1951). Uważany za wpływową postać wśród „natolińczyków” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[2].
Od 1944 do 1945 starosta powiatu suwalskiego, pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji. W latach 1954–1956 wiceprezes Rady Ministrów, od sierpnia 1957 do stycznia 1972 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (TUJE B2-15)[3].
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy.
Przypisy
- ↑ Stanisław Kończak: Rola i znaczenie partii klasy robotniczej PPR i PPS w tworzeniu i utrwalaniu władzy ludowej na Pomorzu Zachodnim w latach 1945-1948. Koszalin: Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Koszalinie, 1982.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze
Bibliografia
- Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański: Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR, 1948-1990, Instytut Studiów Politycznych PAN Warszawa 2000, 166 s., ISBN 83-88490-03-6
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 389, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
.jpg)
