Podskarbi wielki koronny

Wygląd przypnij ukryj

Podskarbi wielki koronny (łac. supremus thesaurarius, supremus rei monetariae magister) – urząd centralny w I Rzeczypospolitej, sprawujący pieczę nad skarbem i mennicą państwową. Jego prerogatywy zbliżone były do uprawnień dzisiejszego ministra skarbu, finansów i szefa banku centralnego.

Historia urzędu

Strona z rejestru wpływów i wydatków skarbu koronnego w latach 1522–1523

Wyłonił się z istniejącego już w XIII wieku skarbnego (łac. thesaurarius). Wtedy też pojawili się podskarbi (łac. subthesaurarius) i skarbny nadworny (łac. thesaurarius curiae). Urząd podskarbiego wielkiego powołał Kazimierz III Wielki, podnosząc do tej godności podskarbiego krakowskiego. Od 1504 roku podskarbi wchodził jako minister do senatu. Zygmunt II August powołał podskarbiego wielkiego litewskiego.

Powoływanie i odpowiedzialność

Podskarbi koronny był mianowany przez króla, odpowiadał jednak przed sejmem, prezentując coroczne sprawozdania, które powinny być zaakceptowane przez parlament.

Kompetencje

Sprawował pieczę nad skarbem kwarcianym gromadzonym w Rawie i skarbem publicznym. Jego uprawnienia i obowiązki były ustalone w kolejnych konstytucjach poprzedzających panowanie Zygmunta III Wazy. Do podskarbiego należała władza zwierzchnia nad dobrami stołu królewskiego (pomimo funkcji podskarbiego nadwornego). W swojej aktywności z zasady mógł działać w granicach uchwał sejmowych, w sytuacji ich przekraczania starając się o asekurację królewską bądź królewską i senatorską. W ramach nadawanych przez sejm uprawnień mógł zaciągać długi, wydawać obligacje lub zastawiać klejnoty koronne. Sprawował kontrolę nad emisją monety.

Zakres działalności

Statut Aleksandra Jagiellończyka z 1504 roku określał zakres działania tego urzędu.

Nadużycia

Jako urzędnik centralny podskarbi był praktycznie bezkarny. Jego działalność skarbowa była często okazją do licznych nadużyć i fałszerstw. Stąd często zdarzało się, iż podskarbiowie podawali fałszywe dane, by ukryć korupcję i malwersacje. Formalnie podskarbi nie pobierał pensji od Rzeczypospolitej, musiał opłacać pisarzy skarbowych z własnej kiesy. Później jednak żądał rekompensaty za poniesione wydatki i tu zaczynały się malwersacje. Nagminne było wystawianie fałszywych kwitów. Opowiadano jakoby Bogusław Leszczyński, aby uzyskać absolutorium od sejmu miał przekupić wszystkich posłów w izbie, a usłyszawszy sprzeciw jednego zapytał: „A który to tam taki syn, com mu nie dał?”. Starano się później ukrócić te praktyki, oddając podskarbim dzierżawę ceł jako podstawę ich uposażenia. Stało się to jednak jeszcze jedną okazją dla tych urzędników na wydobycie z Rzeczypospolitej nielegalnych dochodów.

Lista podskarbich wielkich koronnych

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Anna Filipczak-Kocur, Skarbowość Rzeczypospolitej 1587–1648, Warszawa 2006, s.24.
  2. ↑ Zbigniew Góralski, Urzędy i godności w dawnej Polsce, Warszawa 1983, s.99
  3. ↑ Michał Tyszkiewicz (ordynat): Idea demokratyczna i jej krytycy w Rzeczypospolitej Kraków, Księgarnia G. Gebethnera i Sp, 1904, s. 82–83.
Podskarbiowie wielcy koronni