Order Złotej Ostrogi
W szerokim świecie Order Złotej Ostrogi istnieje wielka różnorodność podejść, opinii i perspektyw. Złożoność tego tematu/osoby/wydarzenia z czasem wywołała niekończące się dyskusje i debaty, stając się centralnym elementem w różnych obszarach wiedzy. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Order Złotej Ostrogi przyciąga uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i fanów. W tym artykule zbadamy niektóre z najbardziej istotnych i fascynujących aspektów Order Złotej Ostrogi, analizując jego znaczenie i implikacje w różnych kontekstach.
_-_Tallinn_Museum_of_Orders.jpg) Awers | |
_-_Tallinn_Museum_of_Orders.jpg) Gwiazda | |
 Baretka wstęgi od 1905 | |
| Ustanowiono | |
|---|---|
| Dewiza |
„PRAEMIUM VIRTUTI PIETALI” |
| Powyżej | |
| Poniżej | |
| Powiązane | |
Order Złotej Ostrogi (łac. Ordo Militia Aurata, wł. Ordine dello Speron d'Oro) – jednoklasowy, drugi w kolejności order papieski.
Nie jest znana data jego ustanowienia, a pierwszy dokument nadania pochodzi z 1539[1]. Nadawany był w latach 1559-1815 wraz z tytułem palatini przez papieża wspólnie z cesarzem, w 1841 został połączony z Orderem Świętego Sylwestra przez Grzegorza XVI i odtąd nadawany jako odznaczenie wyłącznie papieskie. Został przywrócony przez Piusa X w 1905 jako osobne odznaczenie wieszane na komandorskiej wstędze, a od 1932 na łańcuchu, w obu przypadkach wraz z gwiazdą[2]. Od 1966 może być nadawany wyłącznie chrześcijańskim głowom państw[1].
Dewizą orderu jest „praemium virtuti pietali” („nagroda cnoty pobożności”)[3].
Odznaczeni
Wśród odznaczonych są m.in.[2]:
- Wolfgang Amadeus Mozart, austriacki kompozytor,
- Antonio Canova, włoski rzeźbiarz,
- Gaetano Donizetti, włoski kompozytor[1],
- Christoph Willibald Gluck, niemiecki kompozytor,
- Wincenty Kiszka-Zgierski, polski dramaturg[4],
- Franciszek Paprocki, polski geograf[4],
- Alojzy Osiński, polski filolog[4],
- 1682 – Jerzy Siemiginowski-Eleuter, polski malarz[5],
- 1836 – Jan Ksawery Kaniewski, polski malarz[6],
po 1905:
- 1927 – Fouad I, król Egiptu,
- 1928 – Amanullah, król Afganistanu,
- 1931 – Ahmad Pasza, bej Tunezji,
- 1932 – Benito Mussolini, premier Włoch,
- 1936 – Miklós Horthy, regent Węgier,
- 1939 – Piotr II Karadziordziewić, król Jugosławii,
- 1948 – Mohammed Reza Pahlawi, cesarz Iranu,
- 1948 – Luigi Einaudi, prezydent Włoch,
- 1957 – Theodor Heuss, prezydent Niemiec,
- 1959 – Paweł I Grecki, król Grecji,
- 1962 – Antonio Segni, prezydent Włoch,
- 1963 – Konrad Adenauer, kanclerz Niemiec,
- 1964 – Fryderyk IX, król Danii,
- 1964 – Husajn I, król Jordanii
Ostatnim żyjącym kawalerem orderu był Jan, wielki książę Luksemburga, odznaczony w 1965[2] (zm. 23 kwietnia 2019).
Przypisy
- ↑ a b c Peter Bander van Duren: Orders of knighthood and of merit. The Pontifical, Religious and Secularised Orders, and their relationship to the Apostolic See. Londyn: Colin Smythe, 1995, s. 75, 79, 83.
- ↑ a b c Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 35-42.
- ↑ Stanisław Łoza, Stanisław Bieńkowski: Ordery i odznaczenia krajowe i zagraniczne: co wiedziec o nich należy. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1928, s. 16
- ↑ a b c Teresa Kostkiewiczowa: Słownik literatury polskiego Oświecenia. Ossolineum, 1991, s. 330
- ↑ Joanna Olkiewicz: Opowieści o Włochach i Polakach. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, s. 240
- ↑ Krzysztof Kwaśniewski, Lech Trzeciakowski: Polacy w historii i kulturze krajów Europy Zachodniej. Slownik biograficzny. Warszawa: Instytut Zachodni, 1981, s. 191.
| Ordery | |
|---|---|
| Odznaczenia honorowe | |
| Ordery/zakony religijne chronione | |
| Odznaczenia zniesione w 1870 roku | |
| Odznaczenia zniesione w 1954 roku |
| Rodzaj odznaczenia | |
|---|---|
| Elementy insygniów | |
| Formy zredukowane |
|
| Lista odznaczeń w | |
| Lista baretek w | |
| Prawo | |
| System odznaczeń w Polsce |
