Kazimierz Piwarski
W tym artykule poruszony zostanie temat Kazimierz Piwarski, który w ostatnich latach wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Kazimierz Piwarski przyciąga uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. W trakcie pisania tego tekstu zbadane zostaną różne aspekty związane z Kazimierz Piwarski, takie jak jego pochodzenie, ewolucja, wpływ i możliwe przyszłe implikacje. Podobnie zostaną przeanalizowane różne perspektywy i podejścia, które pozwolą nam lepiej zrozumieć znaczenie Kazimierz Piwarski w bieżącym kontekście.
| Data i miejsce urodzenia |
19 lutego 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 lipca 1968 |
| Profesor nauk historycznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja |
1931 |
| Profesura |
1947 |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN |
Członek rzeczywisty |
| Status PAU |
Członek |
| rektor WSP | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Kazimierz Józef Piwarski (ur. 19 lutego 1903 w Krakowie, zm. 21 lipca 1968 tamże) – polski historyk, badacz dziejów nowożytnych i najnowszych, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) w Krakowie, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ), założyciel Marksistowskiego Zrzeszenia Historyków, redaktor Kwartalnika Historycznego[1].
Życiorys
Studiował na UJ (promotorem był prof. Wacław Sobieski), gdzie następnie w 1926 roku uzyskał doktorat, a w 1931 habilitację. 6 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców w ramach Sonderaktion Krakau i osadzony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen i Dachau (zwolniony w 1941)[2]. W latach 1941–1945 wykładowca tajnego UJ.
Od 1947 profesor zwyczajny UJ i WSP w Krakowie (w latach 1949–1950 był jej rektorem). Od 1950 roku został przeniesiony na Uniwersytet Poznański ze względów politycznych. W roku 1956 powrócił na UJ, jednocześnie, w latach 1956–1958, będąc dyrektorem Instytutu Zachodniego w Poznaniu.
Był członekiem Polskiej Akademii Umiejętności od 1945[potrzebny przypis], a także członek korespondent (1958) i członekiem rzeczywistym (1961) Polskiej Akademii Nauk[3]. W latach 1962–1966 był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego.
Do 1948 był członekiem Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4], Złotym Krzyżem Zasługi (1955)[5], Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959)[6].
Pochowany na cmentarzu Rakowickim[7] (kwatera JA-płn.-1).
Uczniowie
Jego uczniami byli: prof. Antoni Czubiński, prof. Jerzy Krasuski i prof. Mieczysław Stański.
Publikacje książkowe
- Hieronim Lubomirski hetman wielki koronny (1929),
- Między Francją a Austrią. Z dziejów polityki Jana III Sobieskiego (1933),
- Dzieje polityczne Prus Wschodnich 1621–1772 (1938, wyd. II 1947),
- Historia Śląska w zarysie (1947),
- Kuria rzymska a polski ruch narodowo-wyzwoleńczy (1955),
- Watykan a faszyzm 1929–1939 (1958, wyd. II 1960),
- Polityka europejska w okresie pomonachijskim X 1938 – III 1939 (1960),
- Polska – Czechy. Dziesięć wieków sąsiedztwa (1947),
- Historia powszechna nowożytna 1640–1789 (1959, wyd. IX 1965).
Przypisy
- ↑ Zbigniew Romek, Cenzura a nauka historyczna w Polsce 1944-1970, Warszawa 2010, s. 135.
- ↑ Poradzisz Jan, Wspomnienia Kazimierza Piwarskiego: "19 miesięcy w Dachau", Materiały i dokumenty do dziejów nauki polskiej w czasie II wojny światowej. Tom 1: pod red. Zygm. Kolankowskiego i Leona Łosia. Wrocław 1980, ss. 7-79 . Na ss. 16-17: "Literatura dotycząca Sonderaktion Krakau". Na s. 32: foto Profesora, tuż po powrocie z KL Dachau.
- ↑ Piwarski, Kazimierz. Polska Akademia Nauk. .
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543
- ↑ Odznaczenia naukowców w PAN. „Dziennik Polski”. Nr 233, s. 6, 3 października 1959.
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 222, ISBN 978-83-233-4527-5.