Kazimierz Karolczak (historyk)
W dzisiejszym świecie Kazimierz Karolczak (historyk) zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę, naukę, kulturę czy technologię, Kazimierz Karolczak (historyk) stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Więcej informacji na temat Kazimierz Karolczak (historyk) i jego implikacji ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia obecnego krajobrazu i trendów, które wyznaczają kurs na przyszłość. W tym artykule zbadamy różne aspekty Kazimierz Karolczak (historyk), od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, aby zaoferować pełny i aktualny obraz tego zjawiska.
| Data i miejsce urodzenia |
27 lutego 1954 |
|---|---|
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia Polski i powszechna XIX w. | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1986 – historia |
| Habilitacja |
2001 – historia |
| Profesura |
2 kwietnia 2014 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Stanowisko |
profesor |
| Rektor Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie | |
| Okres spraw. |
2016–2020 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Kazimierz Karolczak (ur. 27 lutego 1954[1] w Bożacinie) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, dziekan Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, następnie prorektor, a w kadencji 2016–2020 rektor uczelni.
Życiorys
W 1977 ukończył studia z zakresu historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie[1]. Na tej samej uczelni w 1986 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Właściciele domów w Krakowie 1890–1914 w świetle akt hipoteczno-notarialnych, a w 2001 habilitował się w oparciu o rozprawę zatytułowaną Dzieduszyccy. Dzieje rodu. Linia poturzycko-zarzecka. 2 kwietnia 2014 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[2].
Od ukończenia studiów zawodowo związany z krakowską WSP, przekształcaną kolejno w Akademię Pedagogiczną i Uniwersytet Pedagogiczny[1], dochodząc w 2002 do stanowiska profesora tej uczelni[1][2]. Był również pracownikiem naukowym Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk[1]. Na macierzystej uczelni od 2005 do 2012 był dziekanem Wydziału Humanistycznego. W 2009 został kierownikiem Katedry Historii XIX wieku. W 2012 objął stanowisko prorektora ds. nauki i współpracy międzynarodowej. 20 kwietnia 2016 został wybrany na stanowisko rektora Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie na czteroletnią kadencję[1] (od 1 września 2016). W 2021 został zwolniony z Uniwersytetu Pedagogicznego bez podania przyczyny. W 2023 sąd pracy orzekł w I instancji, że było to niezgodne z prawem[3].
Powoływany w skład Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk[2], w latach 90. był przewodniczącym uczelnianej struktury Związku Nauczycielstwa Polskiego[1].
Swoje zainteresowania badawcze koncentruje na strukturach społecznych XIX wieku i I połowy XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem ziemiaństwa i mieszczaństwa. Zajmuje się również tematyką arystokracji galicyjskiej, genealogii, dziejami Lwowa i Krakowa, kulturą mieszczaństwa i ziemiaństwa, parlamentaryzmem, problemami narodowościowymi i wyznaniowymi w wiekach XIX i XX. Współautor koncepcji otwartego w 2008 Muzeum Dzieduszyckich w Zarzeczu[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
- Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne osiągnięcia w pracy naukowo-badawczej i działalności dydaktycznej, za zasługi na rzecz rozwoju nauki, 2013)[4]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1997)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (2004)
- Srebrna Odznaka za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa (1989)[5]
- Nagrody i wyróżnienia
W 1992 za współautorstwo książki Żydzi w Małopolsce otrzymał Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej[5].
Wybrane publikacje
- Właściciele domów w Krakowie na przełomie XIX i XX wieku, Kraków 1987.
- Ludność żydowska w Krakowie na przełomie XIX i XX wieku, Feliks Kiryk (red.), Żydzi w Małopolsce, Przemyśl 1991.
- Galicyjskie dylematy: zbiór rozpraw (współredaktor), Kraków 1994.
- Lwów. Miasto, społeczeństwo, kultura. Studia z dziejów Lwowa, t. I (współredaktor), Kraków 1995.
- Lwów. Miasto, społeczeństwo, kultura. Studia z dziejów Lwowa, t. II (współredaktor), Kraków 1998.
- Wielka Historia Polski, 5 (1696–1815) (współautor), Kraków 1998.
- Wielka Historia Polski, 6 (1815–1848) (współautor), Kraków 1999.
- Dzieduszyccy. Dzieje rodu. Linia poturzycko-zarzecka, Kraków 2000.
- Lwów. Miasto, społeczeństwo, kultura. Studia z dziejów Lwowa, t. IV (red.), Kraków 2002.
- Lwów. Miasto, społeczeństwo, kultura. Studia z dziejów Lwowa, t. V (red.), Kraków 2005.
- Lwów. Miasto, społeczeństwo, kultura. Studia z dziejów Lwowa, t. IX (współredaktor), Kraków 2014.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Prof. Kazimierz Karolczak rektorem Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. perspektywy.pl, 20 kwietnia 2016. .
- ↑ a b c Prof. dr hab. Kazimierz Karolczak, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
- ↑ Anna Gmiterek-Zabłocka: Były rektor Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie wygrywa w sądzie pracy. „Na uczelni pojawiła się polityka”. TOK FM, 12 lipca 2023. .
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 stycznia 2013 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 343).
- ↑ a b Leksykon… 2006 ↓, s. 215.
Bibliografia
- Leksykon Profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946–2006. Feliks Kiryk, Józef Hampel, Iwona Pietrzkiewicz (red.). Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2006. ISBN 83-7271-395-2.