Joachim Podiebradowicz
W dzisiejszym świecie Joachim Podiebradowicz staje się coraz ważniejszy. Niezależnie od tego, czy chodzi o zdrowie, technologię, edukację czy jakąkolwiek inną dziedzinę, Joachim Podiebradowicz przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Przez lata byliśmy świadkami ewolucji Joachim Podiebradowicz, która stała się kluczową kwestią w naszym społeczeństwie. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Joachim Podiebradowicz, od jego historii po obecne zastosowania, w celu zapewnienia pełnego i szczegółowego przeglądu jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
 Herb księstwa ziębickiego | |
| książę ziębicki, oleśnicki | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Henryk II Podiebradowicz |
.jpg)
Joachim Podiebradowicz, cz. Jáchym z Minstrberka lub Jáchym z Poděbrad, niem. Joachim von Münsterberg lub Joachim von Podiebrad (ur. 18 stycznia w 1503 r. w Oleśnicy, zm. 27 grudnia 1562 r. we Wrocławiu) – książę ziębicki i oleśnicki w latach 1536–1542, książę-biskup brandenburski w latach 1545–1560, tytularny hrabia kłodzki z dynastii Podiebradów.
Życiorys
Wczesne lata życia
Joachim urodził się w 1503 roku w Oleśnicy jako drugi syn Karola I Podiebradowicza, księcia oleśnicko-ziębickiego i jego żony Anny, córki Jana II Szalonego, księcia żagańskiego. W latach 1515–1517 jego ojciec edukację młodego księcia powierzył Johannowi Hessowi, kanonikowi nyskiemu, który potem stał się jednym z ważniejszych reformatorów religijnych na Śląsku[1].
_COA.gif)
Panowanie
Po śmierci Karola I w 1536 roku, Joachim przejął wspólne rządy razem z młodszymi braćmi Henrykiem II, Janem i Jerzym II w księstwach ziębickim i oleśnickim. Jedną z ich pierwszych decyzji było nadanie 25 czerwca tego samego roku praw miejskich Srebrnej Górze, co związane było z rozwojem górnictwa w tej sudeckiej osadzie[2].
W tym samym czasie Joachim przeszedł na wiarę luterańską, której był gorącym zwolennikiem jeszcze za życia swojego ojca. W związku z tym w 1537 roku wypędził z Ziębic księży katolickich, powołując w ich miejsce luterańskiego pastora. Tego samego roku Joachim spotkał się w Budziszynie z elektorem Brandenburgii, Joachimem II Hektorem, który obiecał mu objęcie w niedalekiej przyszłości jednego z biskupstw w Lubuszu lub Brandenburgu, gdy te się zwolnią. W zamian uzyskał on zrzeczenie się roszczeń przez Joachima do Krosna Odrzańskiego[3].
W 1542 roku bracia Podiebradowicze zastawili księstwo ziębickie Fryderykowi II, władcy brzesko-legnickiemu za 70 tysięcy florenów. Jednocześnie Joachim zrezygnował z rządów w księstwie oleśnickim[4].
Biskup brandenburski
Kapituła katedralna w Brandenburgu była przeciwna reformacji i krytycznie odnosiła się do przyjścia przez elektora Joachima II Hektora na wyznanie ewangelicko-augsburskie w 1539 roku, w związku z tym blokowała wybór Joachima Podiebradowicza na biskupa. Mimo to elektor zamierzał wypełnić swoje zobowiązania i 6 listopada 1545 roku mianował Joachima biskupem brandenburskim. Jednocześnie otrzymał tytuł księcia Rzeszy wraz ze sporymi włościami w Brandenburgii, stanowiącymi osobne świeckie władztwo. W 1560 roku abdykował na rzecz syna Joachima II Hektora, Jana Jerzego. Niedługo potem w 1572 roku biskupstwo brandenburskie zostało inkorporowane do Elektoratu Brandenburgii. Joachim Podiebradowicz wrócił do rodzinnych stron, gdzie do swojej śmierci sprawował opiekę nad swoimi bratankami – Henrykiem III i Karolem II w księstwie bierutowskim. Zmarł w 1562 roku we Wrocławiu[5].
Przypisy
- ↑ Geschichte von Breslau. breslau-wroclaw.de. . .
- ↑ T. Przerwa, Dzieje Srebrnej Góry, Nowa Ruda-Wrocław 1998, s. 6.
- ↑ K. F. Pauli, Allgemeine preussische staats-geschichte, samt aller dazu gehörigen königreichs, churfürstenthums, herzogthümer, fürstenthümer, graf- und herrschaften, aus bewährten schriftstellern und urkunden bis auf gegenwärtige regierung, t. 7 i 8, 1767.
- ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Wrocław 2001, s. 342.
- ↑ H. Weczerka, Manual of historic sites. Silesia, Stuttgart 1977, s. 506.
Bibliografia
- Stefan Głogowski, Genealogia Podiebradów, Muzeum w Gliwicach, Gliwice 1997.
- Hugo Weczerka, Manual of historic sites. Silesia, Stuttgart 1977, s. 322, 506 i 602-603.