Janusz Iliński

Tym razem będziemy odkrywać fascynujący świat Janusz Iliński. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Janusz Iliński był przedmiotem badań, debat i podziwu. Niezależnie od tego, czy poprzez swój wkład w konkretną dziedzinę, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w historii, Janusz Iliński pozostawił niezatarty ślad na świecie. W tym artykule zagłębimy się w głęboką i szczegółową analizę Janusz Iliński, badając jego wiele aspektów i oferując nowe spojrzenie na jego dzisiejsze znaczenie. Przygotuj się na odkrycie wszystkiego, co warto wiedzieć o Janusz Iliński!

Janusz Iliński
Ilustracja
Janusz Iliński (1928)
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia

14 listopada 1896

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1961
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Polska Misja Wojskowa przy SHAEF

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania norweska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Oficer Orderu Korony Rumunii Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny z Mieczem (Norwegia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Janusz Iliński (ur. 14 listopada 1896, zm. 16 lipca 1961 w Paryżu) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Służył w 14 pułku ułanów jazłowieckich. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Podczas wojny z bolszewikami pełnił obowiązki szefa sztabu 4 Brygady Jazdy[1]. Wyróżnił się 28 czerwca 1920 w bitwie pod Kilikijowem, za co później został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].

W 1921 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej we Francji[2]. W latach 1920–1922 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École supérieure de guerre) w Paryżu. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 386. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[4].

Z dniem 15 lutego 1923, po ukończeniu studiów i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do Inspektoratu Jazdy przy Inspektorze Armii Nr 5 we Lwowie na stanowisko oficera sztabu[5]. W tym samym roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko oficera do zleceń specjalnych (od 1924 – adiutanta przybocznego) szefa Sztabu Generalnego, gen. dyw. Stanisława Hallera. W czasie studiów wojskowych we Francji, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 3 pułku ułanów śląskich. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6][7]. Z dniem 1 lutego 1925 został wyznaczony na stanowisko pomocnika attaché wojskowego przy Poselstwie Polskim w Paryżu[8][9]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony z Oddziału II SG w stan nieczynny[10]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony do rezerwy[11]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „przebywających stale zagranicą”[12].

3 września 1939 został powołany do składu Polskiej Misji Wojskowej w Londynie, której szefem był gen. dyw. Mieczysław Norwid-Neugebauer. Wiosną 1940 wziął udział w kampanii norweskiej jako zastępca szefa sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich[13]. W 1945 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Alianckich Sił Ekspedycyjnych[14].

Po wojnie pozostał na emigracji. W latach 50. przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie w końcu omawianego dziesięciolecia był dyrektorem naczelnym luksusowego hotelu Carlyle Hotel w Nowym Jorku[15].

Jego żoną była projektantka mody Fira Benenson(inne języki)[16] (1898–1977).

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  2. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 246, 658.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921, s. 384.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 69.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 7, 605, 681.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 7, 547, 601.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 9 stycznia 1925, s. 6.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 341.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 223.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 22 lutego 1932, s. 119.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 117, 819.
  13. ↑ Panecki 2010 ↓, s. 227.
  14. ↑ Porwit 1986 ↓, s. 459.
  15. ↑ J P Waterfield, Memories of 1945–50 Christ Church, Northern Department in the Foreign Office, Poland and Moscow. 2000. tamburlane.co.uk. .
  16. ↑ Iliński Janusz. Nowa Panorama Literatury Polskiej. .
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 6.
  18. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  19. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 412.
  20. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  21. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  22. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia