Adiutant

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Adiutant, badając jego pochodzenie, zastosowania i znaczenie w obecnym kontekście. Od odkrycia po innowacyjne sposoby wykorzystania Adiutant wzbudził zainteresowanie wielu ekspertów i fanów, wywołując debaty i prowokując do refleksji na temat jego wpływu na społeczeństwo. Idąc tym tropem, szczegółowo przeanalizujemy różne perspektywy istniejące wokół Adiutant, a także możliwe implikacje, jakie to zjawisko może mieć na nasze codzienne życie. Przygotuj się na zanurzenie się w odkrywczą podróż, która odkryje zaskakujące aspekty Adiutant i zaprosi Cię do refleksji nad jego znaczeniem we współczesnym świecie.

Adiutant przyboczny armii koronnej w 1775
  1. Adiutant – oficer przydzielony w charakterze pomocnika do dowódcy, od dowódcy oddziału (batalionu, dywizjonu) wzwyż. Adiutant załatwiał sprawy personalne i kierował służbą wewnętrzną jednostki[1].
  2. Fligeladiutant[2] (niem. Flügeladjutant) – dawniej oficer pełniący służbę adiutanta przy osobach panujących (adiutant przyboczny)[3].
  3. Adiutant (fr. Adjudant) – stopień wojskowy we Francuskich Siłach Zbrojnych oraz Legii Cudzoziemskiej.
  4. Adiutant major – stanowisko w wojsku francuskim równorzędne stanowisku adiutanta formacji względnie oddziału w Wojsku Polskim[1].
  5. Adiutant polowy – termin używany w Polsce, w latach 1815–1830 – oznaczał adiutanta dowódcy oddziału w przeciwstawieniu do adiunkta sztabu, czyli oficera zajętego pracą kancelaryjną[1].
  6. Generał adiutant – funkcja w armii I Rzeczypospolitej i innych ówczesnych armiach
  7. Adiutantura – kancelaria dowództwa, na której czele stał adiutant[1].

W Polsce, za Stanisława Augusta, fligeladiutanci nosili mundur biały z niebieskimi wyłogami, kamizelkę i spodnie niebieskie, ozdoby złote. Za Księstwa Warszawskiego było czterech fligeladiutantów (płk Hipolit Błeszyński, płk Franciszek Paszkowski, płk Czesław Pakosz i mjr Piotr Strzyżewski), którzy nosili mundur adiutantów polowych ze srebrną szarfeczką na prawym ramieniu. Za Królestwa Kongresowego było nie więcej niż sześciu fligeladiutantów (Czapski, Byszewski, Kierkor, Szydłowski, Dzierżanowski i Zakrzewski), którzy nosili mundur adiutantów polowych ze specjalnym haftem na kołnierzu[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Encyklopedia Wojskowa 1931 ↓, s. 12.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać fligeladiutant Słownik języka polskiego , PWN .
  3. ↑ a b Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 646.

Bibliografia

  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.