W tym artykule będziemy eksplorować i analizować Józef Spałek z różnych perspektyw i podejść. Józef Spałek to temat, który na przestrzeni lat wzbudził zainteresowanie wielu osób, a w tym artykule zagłębimy się w jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od wpływu na kulturę popularną po wpływ na różne obszary życia codziennego, Józef Spałek wywołał debatę i refleksję w różnych sektorach. Mamy nadzieję, że w tym artykule zaoferujemy pełny i wzbogacający wgląd w Józef Spałek, zapewniając naszym czytelnikom głębsze i bardziej znaczące zrozumienie tego tematu.
Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1945 |
---|---|
profesor nauk fizycznych | |
Specjalność: fizyka teoretyczna, fizyka ciała stałego | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1975 – fizyka |
Habilitacja |
1981 – fizyka |
Profesura |
1993 |
profesor zwyczajny | |
Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński |
Uczelnia |
Akademia Górniczo-Hutnicza |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Józef Spałek (ur. 24 listopada 1945 w Szklanej Hucie[1]) – polski fizyk, profesor nauk fizycznych, specjalizuje się w fizyce teoretycznej oraz fizyce ciała stałego (w szczególności w kwantowej fizyce materii skondensowanej). Kierownik Zakładu Teorii Materii Skondensowanej i Nanofizyki Instytutu Fizyki Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz profesor zwyczajny w Akademickim Centrum Materiałów i Nanotechnologii Akademii Górniczo-Hutniczej. W 1977 opracował model t-J (standardowy model w teorii układów silnie skorelowanych elektronów)[2]. Laureat wielu nagród, w tym Nagrody FNP zwanej „polskim noblem” (2016) oraz Medalu Mariana Smoluchowskiego – najwyższego wyróżnienia przyznawanego przez Polskie Towarzystwo Fizyczne (2019). W 2021 roku pozostaje jednym z tylko sześciu laureatów obu wyróżnień.
Studia z fizyki teoretycznej (praca magisterska z teorii cząstek elementarnych) ukończył w Uniwersytecie Jagiellońskim w 1969[3]. Stopień doktora fizyki uzyskał w Akademii Górniczo-Hutniczej w 1975 na podstawie pracy przygotowanej pod kierunkiem Janusza Morkowskiego. Habilitował się w macierzystym Uniwersytecie Jagiellońskim w 1981, zaś tytuł naukowy profesora nauk fizycznych został mu nadany w 1993[4].
Swoje prace publikował m.in. w takich czasopismach jak: „Physical Review B”, „New Journal of Physics” oraz „Journal of Physics: Condensed Matter”[5][6][7]. Jest autorem książki Wstęp do fizyki materii skondensowanej (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2015)[8] oraz współautorem A Primer to the Theory of Critical Phenomena (Elsevier Science, 2018)[9]. Był promotorem ponad 20 przewodów doktorskich. W pracy badawczej zajmuje się m.in. nadprzewodnictwem wysokotemperaturowym[4].
Jest członkiem szeregu towarzystw i ciał kolegialnych, m.in.: American Physical Society, European Physical Society, Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Komitetu Narodowego do spraw Współpracy z Europejską Fundacją Nauki Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiej Akademii Umiejętności.
Od 2020 r. jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk[1].
Wielokrotnie wyróżniany i nagradzany za osiągnięcia naukowe. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2005) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2015)[3]. Laureat Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej 2016 za badania układów silnie skorelowanych, a w szczególności za sformułowanie modelu t-J[10], a także Nagrody Prezesa Rady Ministrów 2016[11]. W 2019 odznaczony Medalem Mariana Smoluchowskiego[12].
Żonaty, ma dwoje dzieci[13].