Akcja w Celestynowie

W tym artykule zbadamy wpływ Akcja w Celestynowie na nasze obecne społeczeństwo. Akcja w Celestynowie okazał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Akcja w Celestynowie odegrał kluczową rolę w ewolucji naszej kultury, sposobu, w jaki odnosimy się do innych i rozwoju technologii. Poprzez szczegółową analizę sprawdzimy, jak Akcja w Celestynowie ukształtował nasze postrzeganie świata i jak jego obecność w dalszym ciągu wpływa na nasze życie. To badanie pozwoli nam lepiej zrozumieć znaczenie i zakres Akcja w Celestynowie we współczesnym świecie.

Akcja w Celestynowie
II wojna światowa
Czas

19–20 maja 1943

Miejsce

Celestynów

Terytorium

Polska pod okupacją niemiecką

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polskie Państwo Podziemne  III Rzesza
Dowódcy
Mieczysław Kurkowski
Tadeusz Zawadzki
n/n
Straty
2 zabitych 4 zabitych
brak współrzędnych

Akcja w Celestynowie (19–20 maja 1943) – akcja uwolnienia więźniów przewożonych transportem kolejowym z Warszawy do Auschwitz-Birkenau na stacji kolejowej w Celestynowie.

Historia

Przeprowadzenie akcji powierzono oddziałowi dyspozycyjnemu Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej „Motor 30”. Na dowódcę wyznaczono kpt. Mieczysława Kurkowskiego „Mietka”, a na jego zastępcę podchorążego Tadeusza Zawadzkiego ps. „Zośka”. Obserwatorem z ramienia dowództwa był kapitan Adam Borys „Pług”.

Akcję przeprowadzono w nocy z 19 na 20 maja 1943 roku. Opanowano stację kolejową, odcięto łączność telefoniczną, a gdy pociąg wjechał na peron, inny patrol sterroryzował obsługę parowozu. Główna grupa harcerzy z Grup Szturmowych zaatakowała gestapowców ochraniających dołączoną do pociągu więźniarkę. Efektem tych działań było uwolnienie 49 więźniów, których bezpiecznie ewakuowano. Zginęło czterech pilnujących ich gestapowców.

Pod koniec akcji padły nieoczekiwanie strzały od strony pociągu, które śmiertelnie raniły dwóch jej uczestników: por. Stanisława Kotorowicza „Krona” i por. Włodzimierza Stysło „Jana II”[1]. Były to jedyne straty po stronie polskiej, nie licząc lekko rannego Wacława Dunin-Karwickiego ps. „Luty”, który zmarł w dniu 21 listopada 1944 r. w wyniku ran odniesionych w czasie powstania warszawskiego.

Akcja zakończyła się sukcesem i potwierdziła zdolności dowódcze „Zośki”.

Przypisy

  1. Jędrzej Tucholski, Powracali nocą, Warszawa: Książka i Wiedza, 1988, ISBN 83-05-11760-X, str. 110

Bibliografia