Zbigniew Ihnatowicz
W tym artykule zbadamy temat Zbigniew Ihnatowicz z różnych perspektyw, analizując jego wpływ na obecne społeczeństwo i konsekwencje, jakie ma dla przyszłości. Zbigniew Ihnatowicz to temat, który wywołał debaty i kontrowersje w różnych obszarach i ważne jest, aby pogłębić jego zrozumienie, aby uzyskać pełniejszą i wzbogacającą panoramę. W tym artykule przeanalizujemy różne badania, opinie ekspertów i konkretne przykłady, aby rzucić światło na Zbigniew Ihnatowicz i zaoferować kompleksowy obraz jego dzisiejszego znaczenia.
| Imię i nazwisko |
Zbigniew Marian Ihnatowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1906 |
| Data i miejsce śmierci |
5 sierpnia 1995 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Zbigniew Marian Ihnatowicz (ur. 20 lipca 1906 w Postawach, zm. 5 sierpnia 1995 w Warszawie) – polski architekt i urbanista, przedstawiciel modernizmu, nauczyciel akademicki; członek Stowarzyszenia Architektów Polskiej (1934) i Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937), współtwórca Zakładów Artystyczno-Badawczych (1954), profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1973), profesor Politechniki Białostockiej; sędzia kolegialny Międzynarodowej Unii Architektów (UIA)[1]; jeden z najwybitniejszych architektów doby modernizmu w Polsce[2].
Życiorys
Syn Walentego[3]. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933 roku. Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934–1939).
W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim Oflag VII A Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne.
Po uwolnieniu z obozu krótko pracował we Frankfurcie nad Menem, potem wyjechał do Paryża, gdzie podjął pracę w atelier Pierre Jeannereta[4]. W 1946 roku wrócił do polski i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946–1949) oraz jako główny architekt w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego, w latach 1951–1964 w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłu Chemicznego „Prochem” (dawne Biuro Projektów Budownictwa Przemysłowego). Razem z Jerzym Sołtanem kierował Zakładami Artystyczno-Badawczymi działającymi przy warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną. Od 1958 roku był zastępcą profesora na wydziale Architektury Wnętrz, w 1962 został docentem etatowym a w 1973 profesorem ASP. Wykładał również na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej. W 1967 roku był wizytującym profesorem na Uniwersytecie Lavala w Quebecu. Po przejściu w 1976 roku na emeryturę, do 1982 roku wykładał jeszcze na Politechnice Białostockiej, działając także w Zakładach Artystyczno-Badawczych[4].
Do najważniejszych realizacji architektonicznych Ihnatowicza należą:
- domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929);
- Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937);
- Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948–1951);
- Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956–1962);
- pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1958–1961);
- wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963);
- Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (Jerzy Sołtan, Stanisław Brejowski, Wojciech Fangor, 1962);
- pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958–1968).
W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Ponadto był członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937–1956) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953–1954) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957–1959).
Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych.
Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej[potrzebny przypis].
Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 274-5-20,21)[5].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 kwietnia 1953)[3]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Złota Odznaka SARP (1964)
Źródło:[6].
Nagrody
- Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za twórczy wkład w dziedzinie architektury przemysłowej, a w szczególności za wybitne osiągnięcia w projektowaniu i realizacji Zakładów Naprawczych PKP w Mińsku Mazowieckim (1955)[7]
- Nagroda II stopnia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (zespołowa) za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT „Dukat” w Olsztynie (1965)[4]
- Honorowa Nagroda SARP (1969)[1]
Przypisy
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 228. ISBN 83-223-2644-0.
- ↑ Andrzej K. Olszewski: Dzieje sztuki polskiej 1890–1980 w zarysie. Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1988, s. 78. ISBN 83-223-2124-4.
- ↑ a b M.P. z 1953 r. nr 54, poz. 647 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”.
- ↑ a b c Zbigniew Ihnatowicz culture.pl .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEOPOLD PIEŃKOWSKI, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ In memoriam - Pamięci Architektów Polskich - Zbigniew Marian Ihnatowicz , www.archimemory.pl .
- ↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 7, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. .