Kazimierz Skórewicz

Kazimierz Skórewicz to temat, który z biegiem czasu przykuł uwagę niezliczonej liczby osób. Od momentu pojawienia się do tematu podchodzino do niego z różnych perspektyw i wzbudzono duże zainteresowanie na różnych kierunkach studiów. Jego aktualność pozostaje na przestrzeni lat, stając się przedmiotem ciągłej debaty i analiz. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty Kazimierz Skórewicz, od jego powstania po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dowiemy się, jak ewoluowało na przestrzeni czasu i jak wpłynęło na różne pokolenia. Ponadto przeanalizujemy jego znaczenie we współczesnym świecie i jego projekcję na przyszłość. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i zanurzenia się w fascynującym świecie Kazimierz Skórewicz.

Kazimierz Skórewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 października 1868
Stubełek

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 1950
Warszawa

Narodowość

polska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons
Biurowiec Rotszyldów (1897 – 1899) przy ulicy Perskiej (dziś Muchtarowa 13, od czasu ZSRR Prokuratura Azerbejdżanu)
Budynek Sejmu

Kazimierz Józef Skórewicz (ur. 30 października 1868[1] w Stubełku na Wołyniu, zm. 11 grudnia 1950 w Warszawie[2][3]) – polski architekt, konserwator i historyk architektury.

Życiorys

W 1894 ukończył z wyróżnieniem Petersburski Instytut Inżynierów Cywilnych i w 1895 znalazł się w Baku, początkowo jako architekt dzielnicowy, następnie główny architekt Baku. Oprócz obowiązków służbowych tworzył też prywatnie budynki użyteczności publicznej i domy mieszkalne, gdzie starał się łączyć miejscowe tradycje budowlane z nowoczesnością.

Najważniejsze jego realizacje w Baku to:

  • gmach Banku Państwowego (1897–1899) na rogu Krasnowodskiej i Merkuriewskiej (obecnie Wurguna i pl. Azerbejdżanu - dziś bank i Ministerstwo Finansów),
  • biurowiec Rotszyldów (1897–1899) przy ulicy Perskiej (dziś Muchtarowa 13, od czasu ZSRR Prokuratura Azerbejdżanu)[4],
  • sierociniec na Szemachince (1897–1899),
  • pasaż Tagijewa (1896) przy ulicy Olgińskiej (obecnie Rasułzade, później Dom Towarowy),
  • budynek poczty,
  • budynek zarządu Towarzystwa Akcyjnego braci Nobel (1900–1903),
  • zespół kramów targowych oraz gmachy gimnazjum męskiego, lecznicy muzułmańskiej i szpitala dziecięcego.

Oprócz projektowania, Kazimierz Skórewicz zajmował się działalnością naukową. W latach 1898–1900 przebywał za granicą (jednocześnie zajmując stanowiska w Baku), pracując nad rozprawą Budownictwo Słowian zachodnich oraz wpływ na nie architektury romańskiej, która została wydana w 1906 w Petersburgu, z założenia przeznaczona dla Polaków studiujących na rosyjskich uczelniach architektonicznych.

W 1906 był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Po I wojnie światowej Naczelnik Gmachów Państwowych, zaprojektował takie obiekty jak kościoły w Zagłobie, Komarowie, w Łapach, przebudowa pałacu rządowego i budowa kaplicy w Spale, Szpital Kliniczny im. ks. Anny Mazowieckiej w Warszawie, nowy gmach Sejmu, dwór Milusin w Sulejówku. Był pracownikiem Rady Komisji Odbudowy Kraju i Racjonalnego Budownictwa Tymczasowej Rady Stanu[5], członkiem Rady Głównej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich w 1939[6].

Po II wojnie światowej podjął pracę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 140-2-2)[7].

Życie prywatne

Jego żoną była Rafaela Bończa-Skórewicz z domu Rutkowska[8]. Mieli dwóch synów i córkę. Syn Ludomir zginął rozstrzelany przez Niemców w Palmirach w 1940 roku.

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Przypisy

  1. ↑ biogram w PSB tom XXXVIII s. 334 podaje datę urodzin w roku 1866.
  2. ↑ In memoriam Pamięci Architektów Polskich
  3. ↑ Kazimierz Józef Skórewicz , Sejm-Wielki.pl .
  4. ↑ Ambasada RP w Baku, Biurowiec Rotszyldów w Baku - film , youtube.com (pol. • ang. • azer. • ros.).
  5. ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 223.
  6. ↑ Rocznik Ziem Wschodnich 1939, s. 211.
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ SKÓREWICZ, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki. Rafaela Bończa-Skórewicz. cmentarze.um.warszawa.pl. .
  9. ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia