Obecnie Województwo łódzkie (1975–1998) jest powracającym motywem, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od chwili swojego pojawienia się budzi debatę i kontrowersje, pozycjonując się jako kluczowy punkt porządku publicznego. Wraz ze wzrostem zainteresowania Województwo łódzkie (1975–1998) rośnie potrzeba zrozumienia jego wielu aspektów i konsekwencji. W tym artykule zbadamy różne wymiary Województwo łódzkie (1975–1998), analizując jego wpływ w różnych obszarach i oferując pełny przegląd jego dzisiejszego znaczenia.
Ten artykuł dotyczy województwa łódzkiego w latach 1975–1998. Zobacz też: województwo łódzkie.
Mapa województwa w ostatnim dniu jego istnienia z podziałem na gminy
Województwo łódzkie – jedno z 49 województw istniejących w latach 1975–1998 i najmniejsze z nich pod względem powierzchni. Położone było w środkowej Polsce. Sąsiadowało z województwami: skierniewickim, płockim, sieradzkim i piotrkowskim. W nowym podziale administracyjnym, od 1999 r. ziemie dawnego województwa znalazły się w całości w nowym i większym województwie łódzkim. Siedzibą władz dawnego województwa łódzkiego tak samo jak dzisiejszego była Łódź.
Od 1 czerwca 1975 do 30 czerwca 1984 nosiło nazwę województwo miejskie łódzkie[1][2].
Wojewodowie
Do roku 1990 wojewodą łódzkim był prezydent Łodzi.
Urząd Rejonowy w Łodzi dla gmin: Andrespol, Brójce i Nowosolna oraz miasta Łódź[3]
Urząd Rejonowy w Pabianicach dla gmin: Pabianice, Ksawerów (od 1 stycznia 1997[4]) i Rzgów oraz miast: Konstantynów Łódzki i Pabianice[3]
Urząd Rejonowy w Zgierzu dla gmin: Aleksandrów Łódzki, Głowno, Ozorków, Parzęczew, Stryków i Zgierz oraz miast: Aleksandrów Łódzki (do 1 lutego 1991[5]), Głowno, Ozorków, Stryków (do 1 stycznia 1992[6]) i Zgierz[3]
↑Ustawa z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych (Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91).