Wilkodobie
Wilkodobie to temat, który w ostatnich latach przyciągnął uwagę społeczeństwa. Dzięki swojemu znaczeniu w obszarach akademickich, społecznych, politycznych i technologicznych, Wilkodobie stał się punktem ciągłej debaty i niewyczerpanym źródłem informacji i kontrowersji. Od swoich początków do obecnego wpływu, Wilkodobie okazał się tematem wieloaspektowym obejmującym szeroki zakres rozważań i aspektów. W tym artykule przeanalizujemy niektóre z najbardziej odpowiednich podejść związanych z Wilkodobie, analizując jego wpływ w różnych obszarach i badając jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
| Państwo | |
|---|---|
| Okręg | |
| Rejon | |
| Gmina |
Daugieliszki Nowe |
Położenie na mapie Litwy  | |
 55°22′32″N 26°28′56″E/55,375556 26,482222
| |
Wilkodobie – dawny zaścianek. Tereny na których był położony, leżą obecnie na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, starostwie Daugieliszki Nowe.
Historia
W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.
W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim[1], w gminie Widze[2].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 23 osoby, wszystkie były wyznania staroobrzędowego. Jednocześnie 7 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 16 inną (litewską). Były tu 3 budynki mieszkalne[2]. W 1931 w 2 domach zamieszkiwało 18 osób[3].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Widzach. Podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Widze[4].
Przypisy
- ↑ Dz.U. 1926 nr 6 poz. 29
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 20.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 647.