W następnym artykule szczegółowo zbadamy temat Władimir Safonow, odnosząc się do jego implikacji, cech i znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie. Przeanalizujemy różne perspektywy i opinie ekspertów w tej dziedzinie, a także studia przypadków i konkretne przykłady, które pomogą lepiej zrozumieć wagę tego tematu. Dodatkowo zajmiemy się możliwymi przyszłymi trendami związanymi z Władimir Safonow i jego wpływem w różnych obszarach. Idąc tym tropem, postaramy się zapewnić kompleksowy przegląd Władimir Safonow i zaoferować naszym czytelnikom szerokie zrozumienie tego fascynującego tematu.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Obywatelstwo | |
Pozycja |
napastnik |
Władimir Michajłowicz Safonow (ros.: Владимир Михайлович Сафонов; biał.: Уладзімір Міхайлавіч Сафонаў, Uładzimir Michajławicz Safonau; ur. 13 listopada 1948 w Omsku) – radziecki oraz rosyjski hokeista. Trener i działacz hokejowy. Posiada także obywatelstwo białoruskie[1].
Jego syn Igor (ur. 1990) także został hokeistą i trenerem hokejowym[2][3][4].
Był zawodnikiem Kauczka Omsk w rodzinnym mieście (1970[5], 1971[6], 1972[7]). Kontynuatorem zespołu jest obecnie Awangard Omsk.
Grał w ligach radzieckich. Wraz z reprezentacją ZSRR do lat 20 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów do lat 20 w 1979 zdobywając złoty medal.
Pracował jako asystent Witalija Jerfiłowa, trenera kadry ZSRR do lat 18 na przełomie lat 70. i 80. XX wieku[8][9], w tym na mistrzostwach Europy do lat 18 w 1982[10][11][12]. W latach 1989–1991 po raz pierwszy pracował w Polsce i prowadził Cracovię[13]. W tym czasie przeniósł się do Białoruskiej SRR, gdzie pracował w sztabie Dynama Mińsk i SKIF-SzWSM Mińsk. Następnie w niepodległej Białorusi krótko prowadził kadrę tego kraju jako jej pierwszy selekcjoner w historii. Następnie w lipcu 1994 został szkoleniowcem reprezentacji Polski i jednocześnie głównym trenerem w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Sosnowcu[14]. Selekcjonerem kadry Polski był przez dwa lata, w tym na turniejach mistrzostw świata w 1995 i 1996 zajmując z nią odpowiednio trzecie i piąte miejsce w Grupie B. Równolegle na bazie SMS prowadził kadrę Polski do lat 20, wraz z którą na turnieju mistrzostw świata Grupy B w 1996 uzyskał awans do Grupy A (był to ostatni występ Polski w juniorskiej hokejowej elicie do czasów obecnych). Do dziś jest jednym z trzech rosyjskich trenerów kadry Polski (przed nim Anatolij Jegorow i Igor Zacharkin)[15].
Od 2002 do 2005 był przewodniczącym Rady trenerów Białoruskiej Federacji Hokeja na Lodzie (w 2002 selekcjonerem tamtejsze kadry został Władimir Krikunow); wówczas koordynował także rozwój hokeistów w wieku 15, 16 i 17[16]. Później pracował w klubach rosyjskich, w tym jako jeden z trenerów i skaut w Łokomotiwie Jarosław[17]. Do 2009 pracował także równolegle w Szachciorze Soligorsk[18]. Od tego czasu ponownie jest zatrudniony w Białoruskiej Federacji Hokeja na Lodzie. W połowie 2009 został szkoleniowcem reprezentacji Białorusi do lat 18, a jednocześnie koordynatorem grup młodszych[19]. Później został mianowany do funkcji menedżera generalnego reprezentacji Białorusi[20][21]. Pełnił ją podczas turnieju 2012[22], a na turnieju 2013 był w składzie ekipy[23]. Równolegle w czerwcu 2010 został mianowany kierownikiem selekcji w klubie Atłant Mytiszczi[16].
W sierpniu 2017 został mianowany dyrektorem SDJuSzoR w ramach klubu Junost' Mińsk[24][25].