Obecnie Tadeusz Sachs to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Tadeusz Sachs stał się podstawowym czynnikiem w naszym codziennym życiu. Od polityki po kulturę popularną, Tadeusz Sachs wywarł znaczący wpływ w różnych obszarach. W tym artykule zbadamy znaczenie i wpływ Tadeusz Sachs dzisiaj, a także jego ewolucję w czasie. Dodatkowo przeanalizujemy, jak Tadeusz Sachs ukształtował nasze postrzeganie i wpłynął na nasze decyzje w różnych aspektach życia.
Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
3 sierpnia 1942 |
Obywatelstwo | |
Pozycja |
bramkarz |
Tadeusz Izrael Sachs (ur. 18 czerwca 1899 w Pińsku, zm. 3 sierpnia 1942 w KL Auschwitz[1][2]) – polski hokeista występujący na pozycji bramkarza, reprezentant Polski, olimpijczyk, działacz i sędzia hokejowy.
Był synem łódzkiego fabrykanta, w młodości uczył się w prywatnej szkole w Zurychu, w latach 1917–1919 był zawodnikiem szwajcarskich klubów Rossey Gstaad i Akademischer Hockey Club Zurich[3].
W latach 1925–1927 występował w drużynie Unionu Łódź, następnie grał w WTŁ Warszawa (1926–1927), Legii Warszawa (1928–1932) i AZS Warszawa (1932–1935). Zdobywał medale mistrzostw Polski: dwukrotnie srebrny medal (1927, 1928), dwukrotnie brązowy medal (1929, 1930).
W latach 1930–1931 wystąpił cztery razy w reprezentacji Polski (w dwóch meczach mistrzostw świata w 1930, w jednym spotkaniu mistrzostw świata w 1931 i w jednym spotkaniu towarzyskim w 1931), wielokrotnie był graczem rezerwowym.
W latach 1932–1935 i w 1937 prowadził reprezentację Polski jako kapitan związkowy, m.in. podczas zimowych igrzysk olimpijskich 1932 w Lake Placid (gdzie równocześnie został zgłoszony jako rezerwowy bramkarz) oraz mistrzostwach świata w 1933, 1935, 1937. W 1937 został wybrany kapitanem sportowym PZHL.
Był także sędzią hokeja na lodzie; podczas turnieju finałowego Mistrzostw Polski 1928/1929 rozgrywanego w Krynicy[4], podczas turniejów mistrzostw świata 1931, 1933, 1935, 1937, 1939 (łącznie prowadził 38 spotkań). W marcu 1940 wyjechał do Warszawy. 16 lipca 1942 został przywieziony do Auschwitz-Birkenau. Zmarł na terenie obozu 3 sierpnia 1942 roku[5].