W tym artykule przeanalizujemy wpływ Węsiory na współczesne społeczeństwo. Od samego początku Węsiory odegrał kluczową rolę w różnych aspektach życia codziennego, wpływając na wszystko, od indywidualnych decyzji ludzi po przyszłość wydarzeń na poziomie globalnym. Poprzez dogłębną analizę zbadamy wiele punktów widzenia, z których Węsiory ukształtował naszą kulturę, nasz sposób relacji i nasze postrzeganie otaczającego nas świata. Podobnie będziemy badać sposoby, w jakie Węsiory w dalszym ciągu generuje transformacje, debatując nad etycznymi i moralnymi implikacjami, jakie wywołuje w dzisiejszym społeczeństwie. Dlatego też ten artykuł ma na celu krytyczne i refleksyjne spojrzenie na wpływ Węsiory na współczesny świat.
wieś | |
![]() Kościół filialny pw. Matki Boskiej Różańcowej w Węsiorach. | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności |
745 |
Strefa numeracyjna |
58 |
Kod pocztowy |
83-320[2] |
Tablice rejestracyjne |
GKA |
SIMC |
0174881 |
Położenie na mapie gminy Sulęczyno ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu kartuskiego ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Węsiory (kaszub. Wãsorë) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Sulęczyno[3][4].
Miejscowość leży na Pojezierzu Kaszubskim, przy drodze wojewódzkiej nr 228. Siedziba sołectwa Węsiory.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0174898 | Borowiec | część wsi (do 2023 r.) |
0174906 | Czarlino | część wsi (do 2023 r.) |
0174912 | Szkudłowo | część wsi |
0174929 | Szymanowo | część wsi |
0174935 | Węsierska Huta | część wsi |
0174941 | Wygoda | część wsi |
0174958 | Zarębiska | część wsi |
0174964 | Żmudowo | część wsi |
Wieś szlachecka położona była w II połowie XVI wieku w powiecie mirachowskim województwa pomorskiego[5]. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Wieś znajduje się na turystycznym Szlaku Kamiennych Kręgów[6].
W pobliżu wsi zachowało się cmentarzysko Gotów z I-III wieku. Zachowały się trzy kamienne kręgi i część czwartego oraz 20 kurhanów. Średnica największego kręgu wynosi 26 metrów i ułożona jest z kamieni o wysokości ok. 1,5 m. Pośrodku niektórych znajdują się kamienne stele. Groby ciałopalne lub szkieletowe znajdują się w różnych miejscach w obrębie kręgów. Kurhany mają koliste podstawy o średnicy od 4 do 16 metrów i niekiedy również stele kamienne na szczycie[7].
O badaniach archeologicznych prowadzonych na cmentarzysku opowiada powieść dla młodzieży Skarb Atanaryka (1960) Zbigniewa Nienackiego[8].