UC-126

W tym artykule omówiona zostanie kwestia UC-126, istotna kwestia w bieżącym kontekście. UC-126 to temat, który wzbudził zainteresowanie wielu osób, ponieważ ma głębokie implikacje w różnych obszarach. Z podejścia historycznego UC-126 był przez lata przedmiotem badań i debat, a jego obecność pozostaje znacząca we współczesnym społeczeństwie. Celem tego artykułu jest przedstawienie kompleksowego spojrzenia na UC-126, zbadanie jego wielu aspektów i przedstawienie świadomego spojrzenia na jego dzisiejsze znaczenie i implikacje. Celem krytycznej i refleksyjnej analizy jest zwiększenie zrozumienia i świadomości na temat UC-126, przyczyniając się w ten sposób do wzbogacenia debaty i refleksji wokół tego tematu.

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UC-126 z 1918 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.
UC-126
Ilustracja
Bliźniaczy UC-93 pod włoską banderą
Klasa

okręt podwodny

Typ

UC III

Projekt

41a

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg

Położenie stępki

1918

Wodowanie

8 grudnia 1918

Zamówiony dla  Kaiserliche Marine
Los okrętu

złomowany w 1919

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


511 ton
582 tony

Długość

57,1 m

Szerokość

5,54 m

Zanurzenie

3,77 m

Zanurzenie testowe

75 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 770 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


11,5 węzła
6,6 w.

Zasięg

powierzchnia: 9 850 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 40 Mm przy 4,5 w.

Uzbrojenie
14 min UC/200, 1 działo kal. 10,5 cm (lub kal. 8,8 cm), 7 torped
Wyrzutnie torpedowe

3 × 500 mm

Załoga

32

UC-126 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 88 zamówionych jednostek typu UC III. Zwodowany 8 grudnia 1918 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, nie został nigdy ukończony i złomowano go na pochylni w 1919 roku.

Projekt i budowa

Podwodne stawiacze min typu UC III były lekko ulepszoną wersją swoich poprzedników (typu UC II), zaprojektowaną w celu uzupełnienia wojennych strat tych ostatnich i likwidacji wad zauważonych podczas eksploatacji[1][2]. Powiększono minimalnie wymiary, wyporność i moc układu napędowego, zwiększono liczbę członków załogi, zainstalowano działo pokładowe o większym kalibrze (10,5 cm), zwiększono maksymalną głębokość zanurzenia do 75 metrów, skrócono czas alarmowego zanurzenia do 15 sekund, zmniejszono natomiast ilość przewożonych min do 14 sztuk[2][3]. Łącznie zamówiono 88 jednostek tego typu, jednak do zakończenia działań wojennych do służby przyjęto jedynie 16 okrętów[4][5].

UC-126 zamówiony został 17 grudnia 1917 roku jako jedna z 36 jednostek z II serii okrętów typu UC III (numer projektu 41a, nadany przez Inspektorat U-Bootów), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[6][2]. Budowany był w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 50 okrętów typu UC III zamówionych w tej wytwórni[3][7]. UC-126 otrzymał numer stoczniowy 372 (Werk 372)[7]. Stępkę okrętu położono w 1918 roku, a zwodowany został 8 grudnia 1918 roku[7].

Dane taktyczno-techniczne

UC-126 był średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 57,1 metra, szerokość 5,54 metra i zanurzenie 3,77 metra[7][8]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 42,2 metra długości i 3,65 metra szerokości[5]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,98 metra[5]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 511 ton, a w zanurzeniu 582 tony[7][8]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V26/36 o łącznej mocy 600 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 770 KM[9][10]. Dwa wały napędowe poruszające dwoma śrubami zapewniały prędkość 11,5 węzła na powierzchni i 6,6 węzła w zanurzeniu[10][8]. Zasięg wynosił 9 850 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 4,5 węzła pod wodą[3][10][a]. Zbiorniki mieściły 77 ton paliwa[3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 75 metrów[3][10], a czas zanurzenia 15 sekund[2][11].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 14 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej[3][10]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (strzelające w kierunku dziobu, umiejscowione na pokładzie na śródokręciu po obu stronach kiosku), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 10,5 cm C/16 Utof L/45, z zapasem amunicji wynoszącym 150 naboi[2][7][b].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 29 podoficerów i marynarzy[2][12].

Losy jednostki

Budowa UC-126 nie została zakończona do momentu podpisania rozejmu w Compiègne, w związku z czym nie wszedł on nigdy do służby w Kaiserliche Marine[7]. U-Boot został w 1919 roku złomowany bezpośrednio na pochylni, na której był budowany[7][13].

Uwagi

  1. ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że zasięg na powierzchni wynosił 8200 mil morskich przy prędkości 7 węzłów.
  2. ↑ Część okrętów typu UC III wyposażono w starsze działo pokładowe kal. 8,8 cm TK C/08 L/30, z zapasem 230 naboi[2][7].

Przypisy

  1. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 76.
  2. ↑ a b c d e f g Perepeczko 2000 ↓, s. 400.
  3. ↑ a b c d e f Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  4. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 117.
  5. ↑ a b c UC III ↓.
  6. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 76-80.
  7. ↑ a b c d e f g h i Gogin ↓.
  8. ↑ a b c Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 565.
  9. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 398.
  10. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 63.
  11. ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  12. ↑ Gröner 1985 ↓, s. 62.
  13. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182-183.

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC III type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. . (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: UC III. uboat.net. . (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
Okręty podwodne typu UC III
Przyjęte do służby
Ukończone, nieprzyjęte do służby
Zwodowane, nieukończone
Nieukończone

Kaiserliche Marine