W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Tō-ji, temat, który wzbudził zainteresowanie i ciekawość ludzi z różnych dziedzin. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje, jakie ma na nasze codzienne życie, Tō-ji to temat, który zasługuje na szczegółową analizę. Idąc tym tropem, zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję w czasie i różne perspektywy, które istnieją wokół niego. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy po prostu osobą, która chce dowiedzieć się więcej na ten temat, ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i wzbogacającego przeglądu Tō-ji.
Pagoda na terenie kompleksu Tō-ji | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Wyznanie | |
Rodzaj | |
Wezwanie | |
Historia | |
Data budowy | |
Dane świątyni | |
Budulec |
drewno |
Położenie na mapie Kioto ![]() | |
Położenie na mapie Japonii ![]() | |
Położenie na mapie prefektury Kioto ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Tō-ji (jap. 東寺; „Świątynia Wschodnia”) – jedna z najstarszych i najważniejszych świątyń buddyjskich w Japonii, w Kioto; w 1994 roku wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.
Świątynię wzniesiono w Kioto w 607 roku w pobliżu południowej bramy miasta, zwanej Rashōmon, na polecenie cesarza Kammu po przeniesieniu stolicy z Nary. Druga ze świątyń w tej okolicy, Sai-ji (Świątynia Zachodnia), nie zachowała się.
Tō-ji była największą świątynią Heian-kyō. W roku 804, po swym powrocie z Chin, sławny mnich Kūkai (774–835) umieścił w niej przywiezione dzieła sztuki buddyjskiej. Na terenie kompleksu Tō-ji przechowywanych jest do dziś wiele cennych zabytków sztuki japońskiej, m.in. rzeźby sakralne i rękopisy. Zespół sakralny składa się z kilkunastu budowli, z których większość to wysokiej klasy zabytki. Najsłynniejszą z nich jest zbudowana w roku 826 pięciokondygnacyjna pagoda o wysokości 57 m, najwyższa na terenie Japonii. Pięciokrotnie zniszczona przez pożary, obecnie istniejąca została odbudowana w 1643 roku. Główny pawilon (kondō), pochodzący z VIII w., również zniszczony przez pożar w roku 1486, zrekonstruowano na początku XVII wieku.