Ninna-ji

Motyw Ninna-ji to taki, który na przestrzeni lat przyciągnął uwagę wielu osób. Od czasu pojawienia się na scenie publicznej Ninna-ji jest przedmiotem debaty, badań i zainteresowania zarówno ekspertów, jak i fanów. Jego wpływ na społeczeństwo i życie codzienne jest niezaprzeczalny, a jego znaczenie w dalszym ciągu stanowi powód do refleksji w różnych sferach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ninna-ji, od jego historii po wpływ na dzisiejszy świat, w celu zapewnienia pełnego i aktualnego przeglądu tego fascynującego tematu.

Ninna-ji
仁和寺
Ilustracja
Główny pawilon
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Ukyō-ku, Kioto

Rodzaj klasztoru

klasztor buddyjski, Shingon

Fundator

Uda

Materiał budowlany

drewno

Data budowy

888

Położenie na mapie Kioto
Mapa konturowa Kioto, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Ninna-ji”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Ninna-ji”
Położenie na mapie prefektury Kioto
Mapa konturowa prefektury Kioto, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Ninna-ji”
Ziemia35°01′51″N 135°42′50″E/35,030833 135,713889
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Ninna-ji (jap. 仁和寺) – świątynny kompleks buddyjski w Kioto, w Japonii, usytuowany w północno-zachodniej dzielnicy Ukyō-ku[a].

Opis

Kompleks został założony przez cesarza Udę (867–931), według tradycji, w 888 roku. Jest najważniejszą świątynią szkoły omuro sekty shingon. Mnisi z innych świątyń tej szkoły przybywają do Ninna-ji w celu nauki i ćwiczeń duchowych oraz aby służyć w niej[1]. Świątynia jest słynna ze swoich drzew wiśni gatunku omuro-sakura, które kwitną najpóźniej w całym Kioto[2]. Świątynia była także znana jako Cesarski Pałac Omuro (御室御所 Omuro Gosho)[3][4], albowiem jej założyciel, cesarz Uda, zbudował tu dla siebie rezydencję o nazwie Omuro, w której zamieszkał po abdykacji w 897 roku.

Główny pawilon (金堂 Kondō) został uznany za skarb narodowy Japonii, 14 innych obiektów jako ważne dobra kultury (Important Cultural Properties), a sanktuarium jako całość jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO od grudnia 1994 jako część obiektu Zespół zabytkowy dawnego Kioto, Uji i Ōtsu[5][6].

Historia

Kompleks został utworzony w okresie Heian. W 886 roku cesarz Kōkō nakazał budowę świątyni, która miała być błogosławieństwem dla kraju i służyć rozwojowi buddyzmu w Japonii. Cesarz nie dożył jednak jej ukończenia. Jego następca, cesarz Uda, ukończył budowę w 888 roku. W 897 roku Uda abdykował na rzecz swojego syna Daigo, a sam zamieszkał w świątyni i stał się pierwszym monzeki (księciem-kapłanem)[7][b]. Od tego momentu do późnego okresu Edo najważniejszy kapłan pochodził z cesarskiego rodu[8]. W okresie wojen Ōnin (1466–1476) kompleks świątynny został zniszczony, ale wkrótce go odbudowano. Obecnie istniejące budynki pochodzą z lat 1641–1644. W czasie rekonstrukcji Pałacu Cesarskiego w Kioto (京都御所 Kyōto-gosho) część jego budynków została przeniesiona do Ninna-ji: główny pawilon oraz część rezydencji Ninna-ji Goten (była rezydencja głównego kapłana).

Najważniejszym obiektem kompleksu jest główny pawilon (金堂 Kondō), który został uznany za skarb narodowy Japonii. Jest to duży parterowy budynek o wymiarach 7 x 5 ken (ok. 13 x 9 m). Jego najcenniejszą cechą jest to, że zachował charakter cesarskiego pałacu z okresu Azuchi-Momoyama (1573–1603).

Innymi ważnymi pawilonami kompleksu są m.in.: pięciopiętrowa pagoda (五重塔 Gojū-no-Tō), brama wejściowa Niōmon (二王門 Niō-mon), brama wewnętrzna (środkowa) Chūmon (中門 Chū-mon), dzwonnica (鐘楼 Shōrō), repozytorium sutr i kronik (経蔵 Kyōzō)[c], pawilon bogini Kannon (観音堂 Kannon-dō), pawilon Mieidō (御影堂 Miei-dō) (pawilon mieszczący święty wizerunek fundatora[9].

Galeria

  • Dzwonnica
    Dzwonnica
  • Kyōzō
    Kyōzō
  • Miei-dō
    Miei-dō
  • Ogród Północny
    Ogród Północny
  • Kwitnące wiśnie
    Kwitnące wiśnie

Uwagi

  1. ↑ W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja (shintō), a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.
  2. ↑ Książę z rodu cesarskiego, który otrzymał święcenia kapłańskie, naczelny kapłan świątyni poprzednio prowadzonej przez założyciela sekty; monzeki no tera → buddyjska świątynia, której naczelny kapłan pochodzi z rodziny cesarskiej.
  3. ↑ W japońskiej architekturze buddyjskiej jest to repozytorium sutr, świętych pism i kronik dot. historii świątyni. W czasach starożytnych kyōzō umieszczano naprzeciwko dzwonnicy na osi wschód-zachód świątyni.

Przypisy

  1. ↑ NINNAJI: Learn about Ninna-ji Temple. . (ang.).
  2. ↑ NINNAJI: Beautiful scenery at Ninna-ji Temple, a Buddhist Temple founded in 888 AD.. . (ang.).
  3. ↑ Japan-Wireless: Ninnaji Temple, Temple turned former imperial residence. Japan Visitor Your Tourist and Resident Guide to Japan, 2020. . (ang.).
  4. ↑ Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 311. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).
  5. ↑ Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG. . (ang.).
  6. ↑ Advisory Body Evaluation (ICOMOS): Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG, 1994. . (ang.).
  7. ↑ Koh Masuda: Kenkyusha's New japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha LImited, 1991, s. 1131. ISBN 4-7674-2015-6.
  8. ↑ ROHM Co., Ltd: The beauty of the low cherry trees at Ninnaji Temple!. 1997-2020. . (ang.).
  9. ↑ Mary Neighbour Parent: mieidou　(御影堂). Japanese Architecture and Art Net Users System, Tokio, 2001. . (ang.).

Bibliografia

  • Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 311. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).
Obiekty z listy światowego dziedzictwa UNESCO w Japonii

Kulturowe
Tōhoku
Kantō
Chūbu
Kinki
Chūgoku
Kiusiu
Kiusiu
Chūbu
Tōhoku
Przyrodnicze
Hokkaido
Tōhoku
Kantō
Kiusiu

Japonia

  1. ↑ Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Niemcami, Indiami i Szwajcarią.