W dzisiejszym świecie Titanoptera stał się tematem coraz większego zainteresowania szerokiego spektrum ludzi. Od ekspertów w tej dziedzinie po amatorów, Titanoptera przyciągnął uwagę wielu osób i stał się istotnym i nieuniknionym tematem w różnych sferach życia. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na życie codzienne, Titanoptera wywołał ciągłą debatę i zmotywował ekspertów do zagłębienia się w jego badania. W tym artykule zbadamy różne aspekty Titanoptera i omówimy jego znaczenie w bieżącym kontekście.
Titanoptera | |||
Sharov, 1968 | |||
Okres istnienia: perm–trias | |||
![]() Zrekonstruowany Gigatitan vulgaris | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Nadrząd | |||
(bez rangi) | Orthopterida | ||
Rząd | |||
Podrząd |
Titanoptera | ||
Synonimy | |||
|
Titanoptera – wymarły takson owadów nowoskrzydłych, klasyfikowany jako podrząd prostoskrzydłych[1] lub odrębny rząd w obrębie Polyneoptera[2]. W zapisie kopalnym przedstawiciele są znani z permu i triasu. Ich skamieniałości odnajdywano na terenie Rosji, Kirgistanu i Australii[3].
Owady te osiągały do około 400 mm rozpiętości skrzydeł, których dwie pary składane były płasko nad odwłokiem. Przednia para u wielu gatunków miała dużych rozmiarów struktury służące strydulacji[2][3]. Przypuszczalnie dźwięk powstawał przez pocieranie struktur obu skrzydeł o siebie. Głowę miały hipognatyczną[2], wyposażoną w długie żuwaczki[4]. Przedplecze rozszerzone było bocznie ponad pleurytami. Odnóża miały pięcioczłonowe stopy, a tylna ich para nie nadawała się do wykonywania skoków[2]. Przednią ich parę cechowały natomiast tęgie kolce na spodniej stronie goleni i ud, sugerujące jej chwytną funkcję[2][3]. Budowa tych owadów wskazuje na ich drapieżny tryb życia[4].
Według Orthoptera Species File (2017) systematyka tej grupy przedstawia się następująco[1]: