Aethiocarenus burmanicus
W dzisiejszym świecie Aethiocarenus burmanicus stał się powracającym tematem zainteresowania i debaty. Od momentu pojawienia się Aethiocarenus burmanicus przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, generując szeroki wachlarz opinii i perspektyw. Na przestrzeni historii Aethiocarenus burmanicus odgrywał zasadniczą rolę w różnych obszarach, wpływając na aspekty społeczne, kulturowe, polityczne i ekonomiczne. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ i znaczenie Aethiocarenus burmanicus, analizując jego różne aspekty i odkrywając jego implikacje dla naszego współczesnego społeczeństwa.
| Aethiocarenus burmanicus | |
| Poinar & Brown, 2017 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd |
Aethiocarenodea |
| Rodzina |
Aethiocarenidae |
| Rodzaj |
Aethiocarenus |
| Gatunek |
Aethiocarenus burmanicus |
Aethiocarenus burmanicus – wymarły gatunek owada, jedyny przedstawiciel rodziny Aethiocarenidae i rzędu Aethiocarenodea. Opisany został na podstawie inkluzji w mjanmarskim bursztynie, datowanym na alb/cenoman (98,79 ±0,62 mln lat)[1].
Znana jest jedynie budowa bezskrzydłej samicy o długości 4,5 mm. Aethiocarenus burmanicus wyróżnia się niezwykłą budową głowy, mającej kształt trójkąta równoramiennego, którego przeciwprostokątna skierowana jest ku przodowi, a wierzchołek łączy się z przedtułowiem. Głowa wyposażona jest w duże, wyłupiaste oczy, parzyste przyoczka oraz wieloczłonowe, niezgięte kolankowato czułki, których panewki położone są poniżej przyoczek. Aparat gębowy jest niewyspecjalizowany i skierowany ku dołowi. Na grzbietowej stronie szyi znajdują się gruczoły, prawdopodobnie o funkcji obronnej. Ciało tego owada jest wydłużone, spłaszczone grzbietowo-brzusznie, wyposażone w długie i smukłe odnóża, zwłaszcza tylne (dwukrotnie przekraczające długością odwłok). Stopy wszystkich par odnóży są 5-członowe, przy czym czwarte człony są wydłużone odsiebnie tak, że sięgają pod piąte. Odwłok jest złożony z 10 segmentów, pośrodku rozdęty, zakończony parą przysadek. Przysadki te są gęsto pokryte szczecinkami i zbudowane z 12 członów, przy czym 3 ostatnie są bardzo drobne[1].
Wąskie i spłaszczone ciało tego owada oznaczać może przystosowanie do penetrowania szczelin w pniach i zakamarków epifitów, a niewyspecjalizowany aparat gębowy jego wszystkożerność[1].
Przypisy
- ↑ a b c Poinar Jr. G., Brown A.E.. An exotic insect Aethiocarenus burmanicus gen.et sp. nov. (Aethiocarenodea ord. nov., Aethiocarenidae fam. nov.) from mid-Cretaceous Myanmar amber. „Cretaceous Research”, 2017. DOI: 10.1016/j.cretres.2016.12.011.