Szarotka (radioodbiornik)
W tym artykule poruszony zostanie temat Szarotka (radioodbiornik), kwestii o ogromnym znaczeniu i znaczeniu we współczesnym społeczeństwie. Z różnych perspektyw i dziedzin nauki Szarotka (radioodbiornik) przykuł uwagę ekspertów, naukowców i ogółu społeczeństwa ze względu na jego wpływ i wpływ na różne obszary życia codziennego. W kolejnych wierszach temat ten zostanie szczegółowo zbadany, badając jego pochodzenie, implikacje i możliwe rozwiązania, aby rzucić światło i wywołać wzbogacającą debatę na temat Szarotka (radioodbiornik).
Szarotka – praktycznie pierwszy przenośny polski radioodbiornik lampowy.
Historia
Produkowany w latach 50. XX w. w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencji austriackiego Siemensa (model „Grazietta”). Zakresy fal: początkowo Dł i Śr później też i Kr. Zasilane z baterii lub zasilacza sieciowego mającego kształt podstawki, na którym stał radioodbiornik. Podczas pracy „stacjonarnej” był zasilany z sieci przez wyprowadzone z zasilacza bolce zasilające. Wyjęcie radioodbiornika z podstawki powodowało włączenie zasilania bateryjnego. Jest to sześcioobwodowa, dwu- lub trzyzakresowa superheterodyna z wbudowaną anteną ferrytową.
„Szarotka” nie była jedynym tego typu odbiornikiem produkowanym w Polsce. Rok wcześniej, w 1956 r. przenośny odbiornik lampowy „Turysta” wytwarzała Spółdzielnia Pracy Artykułów Technicznych i Metalowych w Poznaniu, lecz była to tylko krótka seria.
W 1958 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich zaprezentowano nowy model „Szarotki” tranzystorowo-lampowej, część odbiorcza pozostała lampowa, a wzmacniacz małej częstotliwości zbudowano na tranzystorach. Zlikwidowano baterię anodową. Całość zasilana była czterema ogniwami typu R20 (1,5 V), a napięcie anodowe dla lamp uzyskano przy pomocy przetwornicy DC-DC. Zmieniona została obudowa – zastosowano głośnik eliptyczny, więc inny kształt przodu obudowy, pod spodem zlikwidowano otwory służące do wstawienia w podstawkę z ładowarką. Nie doszło do produkcji seryjnej, ale prace nad wdrożeniem tego modelu do produkcji były dalece zaawansowane, powstała seria przedprodukcyjna.
Następne modele odbiorników przenośnych budowano w Polsce już na tranzystorach.
Dane techniczne „Szarotki”
(model wyłącznie lampowy)
- zakresy fal (dwie wersje):
- Szarotka 2: długie 1050–1875 m, średnie 187–560 m
- Szarotka 3: dodatkowo 25 metrowy zakres fal krótkich
- czułość: około 500 µV
- częstotliwość pośrednia: 465 kHz
- głośnik: magnetoelektryczny typu GD 9/0,5 (4,5 Ω)
- moc wyjściowa 50 mW przy zniekształceniach 10%
- zasilanie:
- bateryjne (z ogniw Leclanchégo): 2 baterie żarzenia po 1,5 V (R20), 1 bateria anodowa 67,5 V,
- sieciowe: zewnętrzny zasilacz sieciowy na napięcie 120/220 V stanowiący podstawę – podpórkę pod radioodbiornik
- czas pracy na komplecie baterii: 25–30 godzin
- pobór prądu:
- wymiary: 225 × 170 × 65 mm
- masa z bateriami: poniżej 2 kg
- lampy miniaturowe, bezpośrednio żarzone:
- 1R5T – mieszacz i heterodyna
- 1T4T – wzmacniacz pośredniej częstotliwości
- 1S5T – detektor i wzmacniacz napięciowy m.cz.
- 3S4T – wzmacniacz głośnikowy
- DM70 – oko magiczne (wskaźnik dostrojenia i włączenia odbiornika)
Budowa radioodbiornika „Szarotka”
| Klawisz fal średnich | Klawisz fal długich | ||
| |||
| Magiczne oko (wskaźnik dostrojenia i włączenia) |
Skala | ||
| Potencjometr regulacji siły głosu i wyłącznik |
Pokrętło strojenia | ||
| Głośnik | |||
| Zasilacz | |||
Bibliografia
- W. Trusz, J. Dombrowicki, Radio i telewizja w domu, Wydawnictwa Komunikacyjne, wydanie 1, Warszawa, 1958.
Linki zewnętrzne
- Schemat radioodbiornika. fonar.com.pl. .