Szalej jadowity

W tym artykule zgłębimy temat Szalej jadowity, analizując jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Od jego powstania i ewolucji po dzisiejsze znaczenie, poprzez implikacje dla społeczeństwa, gospodarki i kultury. Aby przedstawić całościowy i szczegółowy obraz, uwzględnimy ich różne punkty widzenia i perspektywy, a także opinie ekspertów i odpowiednie badania. Poprzez tę wszechstronną analizę staramy się zapewnić pełne zrozumienie Szalej jadowity i jego wpływu na nasz współczesny świat.

Szalej jadowity
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

selerowce

Rodzina

selerowate

Rodzaj

szalej

Gatunek

szalej jadowity

Nazwa systematyczna
Cicuta virosa L.
Sp. Pl.: 255 (1753)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Szalej jadowity (Cicuta virosa L.) – gatunek silnie trującej rośliny wieloletniej z rodziny selerowatych (Apiaceae). Jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej, w tym częsty także w Polsce. Rośnie na mokradłach i brzegach wód.

Rozmieszczenie geograficzne

Zasięg gatunku obejmuje wszystkie kontynenty w strefie umiarkowanej półkuli północnej sięgając na północy do strefy podbiegunowej. Rośnie w niemal całej Europie z wyjątkiem południowych krańców i Islandii, w Azji sięga na południu po Kaukaz, zachodnie Himalaje, południowe Chiny i Japonię; w Ameryce Północnej rośnie na Alasce i w Kanadzie, brak go na Grenlandii[3].

W Polsce gatunek jest szeroko rozpowszechniony na niżu i pogórzu, zwłaszcza na północy i wschodzie, rzadko rośnie w górach[5].

Morfologia

Kwiatostan
Liść
Pokrój
Pokrój
Naga roślina zielna z bulwiasto zgrubiałym kłączem wewnątrz podzielonym przegrodami na puste komory. Łodyga wzniesiona lub podnosząca się, dęta, górą rozgałęziona. Osiąga do 1,5 m wysokości[6].
Liście
Dolne długoogonkowe (ogonki liściowe dęte), 2- lub 3-krotnie pierzaste, I i II rzędu ogonkowe, a dalsze siedzące. Odcinki ostatniego rzędu lancetowate do równowąsko lancetowatych, na brzegach ostro piłkowane i z ostrym wierzchołkiem. Górne liście z krótkimi ogonkami lub siedzące z nasadą pochwiastą, obłonioną na brzegu. Liście te są słabiej podzielone, odcinki liścia są węższe, mniejsze i rzadziej ząbkowane[6].
Kwiaty
Zebrane w wielokwiatowe baldaszki, które w liczbie 10–25 tworzą wypukłe (półkuliste) baldachy złożone o nagich szypułach. Pokryw brak lub składają się co najwyżej z dwóch listków, pokrywek jest wiele (8–12), równowąsko lancetowatych. Kwiaty są drobne, płatki korony są białe, odwrotnie jajowate[6].
Owoce
Kuliste rozłupnie, składające się z trudno rozdzielających się dwóch rozłupek o długości ok. 2 mm. Każda rozłupka na grzbiecie z 5 podłużnymi, gąbczastymi żeberkami[6].

Biologia i ekologia

Rozwój
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia[6]. Nasiona dojrzewają od połowy sierpnia przez wrzesień. Roznoszone są przez wodę (hydrochoria).
Siedlisko
Występuje w miejscach podmokłych – na mokradłach i torfowiskach, na brzegach wód – rowów, stawów i rzek[6].
Fitosocjologia
Gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Magnocaricion i zespołu Ass. pło szalejowe Cicuto-Caricetum pseudocyperi[7].
Roślina trująca
Cała roślina jest bardzo silnie trująca, a szczególnie łodyga i kłącze[8]. Zawiera trujący wielonienasycony alkohol – cykutoksynę bardzo silnie toksyczny; już spożycie niewielkich ilości powoduje silne zatrucie. Objawy zatrucia występują szybko, do 20 minut po spożyciu. Są to: ślinotok, pieczenie w jamie ustnej, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, utrata świadomości, trudności w oddychaniu. Śmierć może nastąpić wskutek porażenia ośrodka oddechowego[8].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n=22, 44[9].

Obecność w kulturze

Tradycja literacka głosi, że wskutek otrucia cykutą zmarł między innymi Sokrates. Opisy sceny egzekucji świadczą jednak, że za truciznę najprawdopodobniej posłużył szczwół plamisty (Conium maculatum), w starożytności również określany łacińskim mianem cicuta. Szalej jadowity był jednak dawniej używany do skrytobójczych otruć[8].

Motyw trującej cykuty pojawia się w różnych utworach literackich, np. w sienkiewiczowskiej bajce Co się raz stało w Sydonie, w powieściach Agathy Christie Pięć małych świnek i M.C. Beaton Agatha Raisin i zabójcze ciasto.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b c Cicuta virosa L., Plants of the World Online , Royal Botanic Gardens, Kew .
  4. ↑ Cicuta virosa, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. ↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając (red.), Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 164, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
  6. ↑ a b c d e f Marian Koczwara, Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. IX. Dwuliścienne wolnopłatkowe-dwuokwiatowe. Cz. VII, Kraków 1960, s. 60-61.
  7. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  8. ↑ a b c Burkhard Bohne, Peter Dietze: Rośliny trujące: 170 gatunków roślin ozdobnych i dziko rosnących. Warszawa: Bellona, Spółka Akcyjna, 2008. ISBN 978-83-11-11088-5.
  9. ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.