Roman Aleksandrowicz
W tym artykule zagłębimy się w temat Roman Aleksandrowicz, podstawowego aspektu, który zyskał ogromne znaczenie w ostatnich latach. Roman Aleksandrowicz to temat, który znacząco wpływa na różne obszary, od sfery osobistej po sferę zawodową. Idąc tym tropem, przeanalizujemy różne wymiary, które obejmuje Roman Aleksandrowicz, a także jego wpływ na obecne społeczeństwo. Podobnie zagłębimy się w konkretne aspekty związane z Roman Aleksandrowicz, aby zapewnić kompleksowe i aktualne spojrzenie na ten temat. Ponadto będziemy badać różne perspektywy i podejścia do Roman Aleksandrowicz, aby zaoferować globalną i wzbogacającą wizję. Bez wątpienia Roman Aleksandrowicz to temat o ogromnym znaczeniu, który zasługuje na ostrożne i dogłębne omówienie, dlatego w tym artykule zagłębimy się w jego różne aspekty.
 major audytor
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
adwokat |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Roman Aleksandrowicz, właśc. Efroim Alexandrowicz[a] (ur. 30 kwietnia 1882 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – doktor praw, adwokat, major audytor Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się jako Efroim Alexandrowicz 30 kwietnia 1882 w Krakowie w rodzinie Oskara (właśc. Ozjasz) i Rozalii (właśc. Rosa) z domu Spira[1][2]. Uczył się w C. K. Gimnazjum w Drohobyczu, gdzie w 1901 zdał egzamin dojrzałości[3]. Kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego do 1906, gdzie rok później uzyskał stopień doktora praw[1].
Jako jednoroczny ochotnik powołany do C. K. Armii w 1906 został żołnierzem 56 pułku piechoty[1]. Tam ukończył naukę w szkole oficerów rezerwy i we wrześniu 1907 mianowany kadetem-aspirantem rezerwy[1]. Potem odbywał ćwiczenia i w 1913 awansowany na podporucznika rezerwy[1].
Od 1913 był adwokatem w Drohobyczu[1]. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 zmobilizowany do armii austriackiej i skierowany do 77 pułku piechoty[1][4]. Miesiąc później został komendantem Stacji Etapowej w Starym Samborze, a wiosną 1915 komendantem magazynów mundurowych 2 Armii we Lwowie, zaś potem w Odessie do końca wojny[1]. Od sierpnia 1915 porucznik[1].
Na przełomie 1918/1919 przebywał u brata w Wiedniu[1]. W połowie 1919 przybył do Lwowa[1]. Został referentem prawnym i zastępcą dyrektora w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich[1]. Od września 1919 ponownie praktykował jako adwokat, prowadząc kancelarię przy ul. Aleksandra Fredry 8[1].
W 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego we Lwowie[1]. Od połowy 1920 w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920[1]. 17 kwietnia 1920 przeniesiony do rezerwy[1]. Został awansowany na stopień majora rezerwy w korpusie oficerów służby sądowej ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. W 1934 pozostawał na liście starszeństwa korpusu oficerów sądowych w grupie oficerów pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[7]. Należał do Związku Oficerów Rezerwy[1].
Po odejściu z armii w okresie II Rzeczypospolitej pozostawał adwokatem we Lwowie[1]. W 1931 został skarbnikiem wydziału Związku Adwokatów-Obrońców Okręgu Sądu Apelacyjnego we Lwowie[8]. Do 1939 nadal urzędował przy ul. Aleksandra Fredry 8[9].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany we Lwowie przez Sowietów jesienią tego roku[1]. Był osadzony w tamtejszym więzieniu Brygidki, skąd 9 lutego 1940 przeniesiono go do więzienia na Zamarstynowie[1]. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/2-81 oznaczony numerem 22)[10]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Miał żonę Helenę z domu Dunikowską, oboje byli bezdzietni[11].
Odznaczenia
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[4]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)[4]
Uwagi
- ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Ephraim Alexandrowicz”.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Księga 2015 ↓, s. 133.
- ↑ Roman Aleksandrowicz. wbh.wp.mil.pl. .
•Roman Aleksandrowicz. nieobecni.com.p. . - ↑ Sprawozdanie C. K. Wyższego Gimnazyum w Drohobyczu za rok szkolny 1901. Drohobycz: 1901, s. 84, 85.
- ↑ a b c Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 198, 715.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1096.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 990.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 296.
- ↑ Związek adwokatów-obrońców okręgu sądu apelacyjnego we Lwowie. „Słowo Polskie”. Nr 277, s. 7, 9 października 1931.
- ↑ Ilustrowany informator miasta Lwowa ze spisem miejscowości województwa lwowskiego na rok 1939. Lwów: 1939, s. 21.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 1. .
- ↑ Księga 2015 ↓, s. 134.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Paweł Libera, Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Noty biograficzne. W: Polski Cmentarz Wojenny Kijów-Bykownia. Księga cmentarna. T. I: A-B. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2015, s. 117-323. ISBN 978-83-89474-32-2.