Potok

Potok (ritral, rhitral) – niewielki ciek o wartkim nurcie, płynący w terenie o znacznych deniwelacjach. Należy do wód płynących w korycie, które zwykle wyerodowało w skałach. W Polsce potokami nazywa się przeważnie cieki płynące na terenach gór i wyżyn^[1]. Na terenach nizinnych i pojeziernych w odniesieniu do niewielkich cieków stosuje się raczej termin strumień.

Cechami potoków są:

duże spadki koryt (zwierciadła wody)
- w potokach płynących na wyżynach od 5‰ do 10‰;
- w potokach górskich od 5‰ do 30‰;
- w potokach wysokogórskich nawet powyżej 80‰.
burzliwy nurt^[1].

Zlewnia potoku nie przekracza zazwyczaj 100 km²^[1]. Podłoże w potokach wysokogórskich stanowią lite skały, niżej głazy, następnie kamienie przemieszane ze żwirem, a jeszcze niżej żwir i wreszcie piasek i muł.

Słowo potok występuje także w nazwach własnych cieków, np. Rybi Potok.

Organizmy charakterystyczne

widelnice (Plecoptera)
wiele gatunków chruścików (Trichoptera), m.in. z rodzajów: Rhyacophila, Allogamus, Potamophylax, Drusus i Philopotamus(inne języki)
jętki (Ephemeroptera)
niektóre ślimaki (Gastropoda)
meszkowate (Simuliidae)
muchówki ochotkowate (Chironomidae)
larwy Blepharoceridae i Deuterophlebidae

Gromadzi się detrytus pochodzenia autochtonicznego i allochtonicznego oraz seston. W szybko płynących niewielkich ciekach nie występuje plankton, jedynie bentos i peryfiton.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Nazewnictwo geograficzne Polski. T. 1: Hydronimy – Wprowadzenie. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 12.

Bibliografia

Zdzisław Kajak, Hydrobiologia-Limnologia Ekosystemy wód śródlądowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-12537-3
Hydronimy, Główny Urząd Geodezji i Kartografii Warszawa 2006

[KSNG-1] Nazewnictwo geograficzne Polski. T. 1: Hydronimy – Wprowadzenie. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006, s. 12.

[1]