W dzisiejszym świecie Piuska to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Od lat Piuska przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku, płci, klasy społecznej i narodowości ze względu na swoje znaczenie i złożoność. Z biegiem czasu Piuska pozostaje aktualnym tematem, który budzi sprzeczne opinie i budzi emocje w ludziach. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na życie codzienne, znaczenie historyczne czy wpływ na przyszłość, Piuska stał się punktem wspólnego zainteresowania, który motywuje nas do refleksji i poszukiwania odpowiedzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Piuska, aby przyczynić się do zrozumienia i analizy tego intrygującego i ważnego tematu.
Piuska (zucchetto, kalotka[1][2]) – mała czapeczka zakładana przez duchownych katolickich pod biret lub kapelusz, natomiast przez wyższych dostojników (biskupów, kardynałów, papieży) noszona stale jako samodzielne nakrycie głowy[3]. Zasadniczo występująca w kolorach: czarnym dla niższych duchownych, amarantowym (fioletowym) dla biskupów i arcybiskupów, szkarłatnym (czerwonym) dla kardynałów, białym dla papieży (w tym emerytowanych).
Piuski noszone są również w niektórych zakonach w kolorach określonych przez konstytucje zakonne; dawniej nosili je również duchowni diecezjalni. Prawo noszenia piuski mają również opaci klasztorów. Jest też w użyciu zakonników w zakonach habitowych (np. u franciszkanów), ale nigdy podczas liturgii.
Wywodzi się ze zwyczaju tonsury. Był to znak przynależności do stanu duchownego w postaci wygolonego koła na szczycie głowy, przykrywanego właśnie piuską. Wprowadzona w VII w. jako prawo, tonsura została zniesiona po Soborze Watykańskim II przez papieża Pawła VI. Piuska pozostała jako element stroju oficjalnego wyższych duchownych. Noszą ją oni także podczas mszy (ale tylko do zakończenia modlitwy nad darami i po komunii), czego nie mogą czynić inni duchowni[4].