Pieśń o Nibelungach

W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Pieśń o Nibelungach na nasze życie. Od swoich początków do dzisiejszego znaczenia, Pieśń o Nibelungach stał się tematem wielkiego zainteresowania badaczy, naukowców i ogółu społeczeństwa. Przez lata Pieśń o Nibelungach wywołał debaty, dyskusje i różne perspektywy, które wzbogaciły nasze zrozumienie tego zjawiska. Poprzez tę wszechstronną analizę będziemy starali się rzucić światło na różne aspekty Pieśń o Nibelungach i tego, jak ukształtował on nasze życie na różnych poziomach. Ten artykuł będzie kompletnym przewodnikiem dla tych, którzy chcą zagłębić się w fascynujący świat Pieśń o Nibelungach i zrozumieć jego znaczenie w naszym współczesnym społeczeństwie.

Manuskrypt Pieśni o Nibelungach, ok. 1220

Pieśń o Nibelungach (niem. Nibelungenlied) lub Niedola Nibelungów (niem. Nibelunge Not; oba tytuły równoprawne) – średniowieczny germański epos bohaterski, napisany w języku średnio-wysoko-niemieckim ok. 1200 roku przez nieznanego autora pochodzącego prawdopodobnie z okolic Pasawy, który opierał się na opowieściach zawartych w Eddach, Sadze rodu Wölsungów i Sadze o Dytryku z XIII w. (Dietrichsage). Wedle tradycyjnego poglądu był to rycerz z rodu Kürenbergów.

W roku 2009 Pieśń o Nibelungach została wpisana na listę UNESCO Pamięć Świata[1].

Znaczenie tytułu

Pod nazwą Nibelungowie (także Niflungowie) rozumie się w tekście ród karłów, których skarb zagarnął Zygfryd, a później także Burgundów, gdyż stali się posiadaczami tego złota.

Etymologię słowa Nibelungowie wiąże się ze słowem Nebel (staroniem. Nebul) oznaczającego „mgłę”. Zatem Nibelungowie to „mieszkańcy krainy mgieł”, co należy łączyć z Niflheimem, czyli nazwą krainy zmarłych w mitologii skandynawskiej.

Podłoże historyczne, struktura utworu

Historycznym podłożem eposu jest wędrówka ludów z IV i V wieku, podbój Burgundii w 436 r. przez Hunów pod wodzą Attyli, który występuje w nim pod imieniem Etzel (lub Ecel) oraz rywalizacja o władzę dwóch frankijskich królowych z dynastii Merowingów: Brunhildy (zm. 613) i Fredegundy (zm. 597).

Innymi postaciami historycznymi są Dytryk z Bernu (tj. Werony) z rodu Amelungów, a w rzeczywistości król Ostrogotów – Teodoryk Wielki z rodu Amalów, król Burgundów Gunter – historyczny Gundachar (Gundichar) oraz jego bracia Gernot i Gizler (inni historyczni władcy Burgundów: Gundomar i Gislahar/Giselher).

Pierwowzoru Zygfryda dopatrywano się w kilku postaciach historycznych (m.in. w wodzu Cherusków – Arminiusie, w uduszonym w 522 r. burgundzkim księciu Sigeryku – synu Sigismunda – lub w królu frankijskim Sigebercie I, mężu Brunhildy, zabitym w 575 r. za sprawą Fredegundy, żony jego brata Chilperyka I), ale brak ku temu przekonujących uzasadnień.

Tylko Krymhilda i Hagen (w sagach skandynawskich zwany Högnim) są postaciami fikcyjnymi. Niewykluczone jednak, że istniała burgundzka księżniczka Grymhilda. Przydomek Hagena „von Tronege” (Trojne) został wymyślony przez kronikarzy. Sugeruje, że miał się on wywodzić z Troi, być potomkiem trojańskich uchodźców, którzy niegdyś osiedlili się nad Renem.

„Pieśń” ukazuje świat pełen gwałtownych namiętności i krwawych wydarzeń, związanych głównie z walką o władzę. Motywy chrześcijańskie przeplatają się w niej z pogańskimi. Składa się z dwóch części:

  • Śmierć Zygfryda (19 przygód)
  • Zemsta Krymhildy (20 przygód)

Zachowała się w ponad 30 rękopisach reprezentujących różne, nierzadko sprzeczne ze sobą, wersje; ujednoliconą wersję opublikował w 1757 r. J.J. Bodmer (wyd. polskie 1881).

Polski przekład

  • Pieśń o Nibelungach. Starożytna epopeja niemiecka w dwóch częściach, przeł. Antoni J. Szabrański, Warszawa 1881.
  • Niedola Nibelungów, przeł. i wstępem opatrzył Ludomił German, Nakładem i drukiem Wilhelma Zukerkandla, Złoczów 1894.
  • Robert Stiller, Krymhilda. Opowieść rycerska o Nibelungach. Według średniowiecznego eposu napisał…, Instytut Wydawniczy „Nasza księgarnia”, Warszawa 1974 (kompilacja różnych źródeł)
  • Karl Treumund, Saga o Nibelungach., przeł. z niemieckiego Adam Sznaper, przedsłowiem opatrzył Wilhelm Szewczyk, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989. (adaptacja), ISBN 83-11-07701-0.
  • Pieśń o Nibelungach, z języka średnio-wysoko-niemieckiego przeł., przedmową, komentarzami i indeksami opatrzył Andrzej Lam, Unia Wydawnicza „Verum”, Warszawa 1995, ISBN 83-85921-08-7; 2. wyd. zm. 1999, ISBN 83-85921-79-6.
  • Niedola Nibelungów, przeł. i wstępem opatrzył Ludomił German, Wydawnictwo Wacław Bagiński i Synowie, Wrocław 1994. (reprint wydania z 1894 r.)
  • Niedola Nibelungów, przeł. i wstępem opatrzył Ludomił German, Wydawnictwo Armoryka, Sandomierz 2009., ISBN 978-83-60276-15-0.

Nawiązania

Na jej podstawie Richard Wagner skomponował w latach 1854–1876 tetralogię Pierścień Nibelunga.

Monumentalnej realizacji filmowej dokonał w 1924 Fritz Lang (Nibelungi).

Uli Edel również podjął się zaadaptowaniu „Pieśni...” na ekran i w 2004 roku powstał dobrze oceniany film telewizyjny Pierścień Nibelungów. W rolę Zygfryda wcielił się Benno Fürmann, zaś Brunhildy – Kristanna Loken.

Była źródłem inspiracji do powstania takich książek jak: Bohaterowie Północy Fryderyka de la Motte Fouquéogo, Skarb Nibelungów Ernesta Raupacha, Nibelungi Friedricha Hebbla czy Rycerze Północy Henrika Ibsena.

Ponieważ ukazuje silny i wojowniczy naród niemiecki, pod koniec XIX w. i w czasie II wojny światowej, gdy Niemcy starali się zdobyć panowanie w Europie, wiele razy się do niej odwoływano.

Przypisy

  1. ↑ Song of the Nibelungs, a heroic poem from mediaeval Europe. unesco.org. . (ang.).

Bibliografia

  • Bogusław Bednarek, Epos europejski., Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2001., s. 179–194., ISSN 0239-6661, ISBN 83-229-2182-9.
  • Gustav Faber, Merowingowie i Karolingowie., PIW, Warszawa 1994.
  • Herman Glaser „Zemsta Krymhildy”, Hekate: Zdrajcy Skandale Procesy. Historie niezwykłych ludzi., pod red. Hansa-Christiana Hufa, Videograf II, Katowice 1999, s. 236–263., ISBN 83-7183-117-X.
  • Język Polski w liceum, zeszyt 6 Klasa I średniowiecze cz. 1 (dodatek czasopisma Cogito)
  • Andrzej M. Kempiński, Słownik mitologii ludów indoeuropejskich., SAWW, Warszawa 1993.
  • John Man, Attyla, barbarzyńca który rzucił wyzwanie Rzymowi. Katarzyna Bażyńska-Chojnacka (tłum.), Piotr Chojnacki (tłum.), Warszawa: Wyd. AMBER, 2005, ISBN 83-241-2347-4, OCLC 69277258.
  • Mity i legendy Europy., Wyd. Brimax Oświatowy, Łódź, Polska 1991. (rdz. Zygfryd pogromca smoków)
  • Gelles Ragache, Francis Phillipps, Smoki. Mity i legendy., Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1992. (rdz. Zygfryd: Złamany miecz, Zygfryd: Fafnir, strażnik czarodziejskiego pierścienia)
  • Marian Szyrocki, Dzieje literatury niemieckiej. t. 1, PWN, Warszawa 1969.
  • Historia o niezwyciężonym rycerzu Zygfrydzie. Ciekawe i zajmujące opowiadanie z przeszłości, „Antologia jarmarcznego romansu rycerskiego”, oprac. Jolanta Ługowska i Tadeusz Żabski, Towarzystwo Przyjaciół Polonistyki Wrocławskiej, Wrocław 1992, s. 5–41, 275–281, 299.

Linki zewnętrzne