Per Nørgård

Obecnie Per Nørgård to temat, który zyskał duże znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Z biegiem czasu Per Nørgård stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób, ponieważ ma bezpośredni wpływ na nasz sposób życia i nasze środowisko. Jest to temat omawiany i analizowany z różnych perspektyw, wywołujący kontrowersje i debatę w opinii publicznej. W tym artykule zbadamy różne aspekty Per Nørgård, zagłębiając się w jego pochodzenie, rozwój i dzisiejsze konsekwencje. Aby zapewnić kompleksowy pogląd na ten temat, przedstawimy różne punkty widzenia i opinie ekspertów w tej dziedzinie. Bez wątpienia Per Nørgård jest istotnym problemem, który zasługuje na poważne i obiektywne podejście.

Per Nørgård
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1932
Gentofte

Pochodzenie

duńskie

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, teoretyk muzyki

Multimedia w Wikimedia Commons

Per Nørgård (ur. 13 lipca 1932 w Gentofte) – duński kompozytor i teoretyk muzyki.

Życiorys

Od siedemnastego roku życia uczył się prywatnie u Vagna Holmboego[1]. W latach 1952–1955 kształcił się w Duńskiej Królewskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem Vagna Holmboego i Finna Høffdinga. Następnie w latach 1955–1957 studiował u Nadii Boulanger w Paryżu[2][1].

W latach 1958–1960 był wykładowcą w Fyenske Musikkonservatorium w Kopenhadze i w Duńskiej Królewskiej Akademii Muzycznej[2][1]. Od 1964 wykładał w Det Jyske Musikkonservatorium w Aarhus, w ramach którego utworzył liczącą się klasę kompozycji, przyciągającą młodą generację duńskich kompozytorów, taki jak Hans Abrahamsen, Henrik Ehland Rasmussen i Bent Sørensen.

W 1994 Nørgård przeszedł na emeryturę[1].

Twórczość kompozytorska

Seria nieskończoności (Uendelighedsrækken) G-dur; pierwsze 32 takty

Od lat 60. analizował techniki modernistyczne stosowane w Europie, skupiając się zwłaszcza na serializmie. W 1975 ostatecznie opracował własną technikę kompozycyjną, którą nazwał serią nieskończoności (dun. Uendelighedsrækken)[1]. „Seria nieskończoności jest rodzajem hierarchicznej struktury zbliżonej do fraktalu, w której utwór rozwija się z niewielkiego motywu «odradzającego» się następnie w głębszych warstwach”[3].

W latach 80. zafascynował się pracami cierpiącego na schizofrenię malarza Adolfa Wölfliego, przedstawiciela art brut z I połowy XX wieku. Ta fascynacja na pewien czas zmieniła jego styl, w którym zaczęła dominować niemal ekspresjonistyczna skłonność do emocjonalnych skrajności, które znalazły wyraz w jego IV symfonii[1][3].

Nagrody i wyróżnienia

  • 1961 – laureat Międzynarodowego Konkursu Fundacji „Gaudeamus”[2]
  • 1974 – Nordic Council Music Prize (Dania, Islandia, Nowergia, Szwecja, Finlandia)[2]
  • 1991 – Nagroda Fundacji Muzycznej Léonie Sonning (Dania)
  • 2000 – Nagroda Kompozytorska Wilhelma Hansena[3]

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][3])

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Anderson 2004 ↓.
  2. ↑ a b c d Chodkowski 1995 ↓, s. 614.
  3. ↑ a b c d Nørgård, Per. Warszawska Jesień Art . . . (pol.).

Bibliografia

  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
  • Julian Anderson: Nørgård, Per. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. N. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

Laureaci Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning
1950.
1960.
1970.
1980.
1990.
2000.
2010.
2020.