W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Mateo Retegui, badając jego wiele aspektów i znaczenie w obecnym środowisku. Od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, szczegółowo przeanalizujemy każdy istotny aspekt, oferując szeroką i kompletną wizję tego tematu. Mateo Retegui był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, a dzięki tym badaniom będziemy starali się rzucić światło na jego główne elementy i implikacje. Dołącz do nas w tej ekscytującej podróży, aby odkryć wszystko, co Mateo Retegui ma nam do zaoferowania i swoją rolę w dzisiejszym świecie.
W styczniu 2019 roku został wypożyczony do Estudiantes na 18 miesięcy, gdzie strzelił 5 goli w 21 meczach sezonu 2019/20[5].
W lutym 2022 roku trafił na wypożyczenie do Tigre do końca 2023 roku[6].
Genoa CFC
26 lipca 2023 roku Retegui podpisał pięcioletni kontrakt z Genoą za około 15 milionów euro[7]. 11 sierpnia strzelił swoje pierwsze dwa gole dla klubu w meczu Pucharu Włoch przeciwko Modenie[8].
Atalanta BC
8 sierpnia 2024 roku przeszedł do Atalanty za około 28 milionów euro, zastępując kontuzjowanego Gianlucę Scamaccę[9][10]. 26 listopada zdobył swoje pierwsze gole w Lidze Mistrzów, strzelając dwa w wygranym 6:1 meczu z Young Boys[11]. 8 lutego 2025 roku zdobył cztery bramki w wygranym 5:0 meczu z Hellas Verona, stając się pierwszym graczem Atalanty, który skompletował hat-tricka w pierwszej połowie meczu Serie A.
W lutym 2023 roku został wstępnie powołany przez Roberto Manciniego do reprezentacji Włoch na eliminacje Euro 2024[12]. Oficjalne powołanie otrzymał 17 marca, a 23 marca zadebiutował, strzelając gola w przegranym 1:2 meczu z Anglią. 26 marca ponownie trafił do siatki, zapewniając Włochom zwycięstwo 2:0 nad Maltą[13].
21 marca 2024 roku zdobył dwa gole w wygranym 2:1 meczu z Wenezuelą, stając się pierwszym piłkarzem Genoi od 1928 roku, który strzelił dublet dla Włoch[14]. W czerwcu 2024 roku został powołany na Euro 2024 przez Luciano Spallettiego[15]. 6 września został wybrany zawodnikiem meczu i zaliczył asystę w wygranym 3:1 spotkaniu z Francją w Lidze Narodów, przyczyniając się do pierwszego zwycięstwa Włoch w Paryżu od 1954 roku[16].