W tym artykule zbadamy wpływ, jaki Marek Prawda wywarł na współczesne społeczeństwo. Marek Prawda to temat o dużym znaczeniu i zainteresowaniu w dzisiejszym świecie, który wywołał szeroką debatę i szereg reperkusji w różnych obszarach. Przez lata mogliśmy obserwować, jak Marek Prawda głęboko naznaczył sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do naszego otoczenia. Poprzez szczegółową analizę zbadamy wiele aspektów Marek Prawda, od jego początków po dzisiejszy wpływ, w celu zrozumienia jego prawdziwego zakresu i znaczenia.
![]() Marek Prawda (2024) | |
Data i miejsce urodzenia |
1 października 1956 |
---|---|
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych | |
Okres |
od 2024 |
Stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej | |
Okres |
od 2012 |
Poprzednik | |
Następca | |
Ambasador RP w Niemczech | |
Okres |
od 2006 |
Poprzednik | |
Następca | |
Ambasador RP w Szwecji | |
Okres |
od 2001 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Marek Władysław Prawda (ur. 1 października 1956 w Kielcach[1]) – polski socjolog i dyplomata, ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Szwecji (2001–2005) i Niemczech (2006–2012), stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej (2012–2016), urzędnik Komisji Europejskiej, od 2024 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
W latach 1975–1979 odbył studia ekonomiczne na Uniwersytecie w Lipsku. Od 1979 był studentem studiów doktoranckich w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W 1984 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie socjologii pracy[2]. Rozprawa doktorska Cykl życia jednostki a wartości pracy została wydana przez Ossolineum[3]. Był uczniem Jerzego Holzera[4]. W latach 1987–1989 przebywał na stypendium naukowym na Uniwersytecie w Hamburgu. W latach 1984–1990 był pracownikiem naukowym Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, a w latach 1990–1992 Zakładu Studiów nad Niemcami w Instytucie Studiów Politycznych PAN[3].
W latach 80. działał w NSZZ „Solidarność”. W 1989 był członkiem lokalnego Komitetu Obywatelskiego na warszawskim Żoliborzu. Jesienią 1989 z ramienia KO koordynował pomoc dla uchodźców z NRD przybywających do Polski[5]. W latach 1991–1992 pełnił funkcję sekretarza generalnego Zarządu Głównego Towarzystwa Polsko-Niemieckiego.
Od 1992 zatrudniony w polskiej dyplomacji. Przez sześć lat pracował w Ambasadzie RP w Bonn na stanowiskach I sekretarza, radcy-ministra i chargé d’affaires (od września do grudnia 1995). Później był wicedyrektorem (1998–1999) i dyrektorem (1999–2001) Departamentu Europy Zachodniej w MSZ oraz dyrektorem sekretariatu ministra spraw zagranicznych (2001). W latach 2001–2005 pełnił funkcję ambasadora RP w Szwecji[6][7]. Następnie powrócił na stanowisko dyrektora sekretariatu ministra. W sierpniu 2006 został powołany na ambasadora RP w Niemczech[8]. Stanowisko to zajmował do 31 sierpnia 2012[9]. We wrześniu 2012 objął stanowisko stałego przedstawiciela RP przy Unii Europejskiej[10]. Zakończył urzędowanie 29 lutego 2016[11]. W kwietniu 2016 został dyrektorem Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce[12]; funkcję tę pełnił do 2021[13]. 9 stycznia 2024 został powołany na urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[1][14]. W zakres jego kompetencji weszły: polityka wschodnia i europejska, a także rozszerzenia i sąsiedztwa Unii Europejskiej, reprezentowanie ministra w posiedzeniach Komitetu do Spraw Europejskich oraz zatrudnianie obywateli polskich w Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, instytucjach i organizacjach międzynarodowych[15].
Został wykładowcą Collegium Civitas w Warszawie[14], Akademii Finansów i Biznesu Vistula[16] oraz Uniwersytecie Europejskim Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Został członkiem zarządu Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego[17].
Syn Apolonii i Władysława[1]. Jest żonaty, ma dwie córki[3].
Posługuje się biegle językiem niemieckim, angielskim, francuskim, szwedzkim i rosyjskim[14].