![]() | |
Gatunek | |
---|---|
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
112 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka |
William Axt |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy |
Gilbert M. Adrian |
Montaż | |
Produkcja | |
Dystrybucja | |
Budżet |
700 000 $ (szacowany) |
Ludzie w hotelu (ang. Grand Hotel) − amerykański melodramat z 1932 roku.
Jest to adaptacja powieści Menschen im Hotel (Ludzie w hotelu) autorstwa Vicki Baum. Produkcja charakteryzowała się gwiazdorską obsadą - w głównych rolach pojawili się Greta Garbo, John Barrymore i Joan Crawford, będący wówczas w czołówce najpopularniejszych aktorów hollywoodzkich. Film wyreżyserował Edmund Goulding. Garbo, jako primabalerina Madame Grusinskaja (Gruszynskaja), wypowiada w filmie słowa: „I want to be alone” („Chcę być sama”). Tekst ten uznaje się dziś za legendarny - znalazł się on na 30. miejscu listy AFI’s 100 Years…100 Movie Quotes, zawierającej najlepsze cytaty filmowe według Amerykańskiego Instytutu Filmowego.
Greta Garbo i Joan Crawford nie pojawiają się razem w żadnej scenie, co było celowym zabiegiem reżysera. Aktorki nie przepadały za sobą i pracowały na planie w różnych godzinach. Dochodziło między nimi do wielokrotnych spięć. Crawford, poirytowana tym, że Garbo chce być lansowana jako główna gwiazda filmu, i wiedząc, że nienawidzi ona niepunktualności i Marleny Dietrich, celowo przychodziła na plan spóźniona i w przerwach między ujęciami słuchała płyt niemieckiej aktorki.
Obraz ten, dzięki wielkiej kampanii reklamowej, spotkał się z sukcesem komercyjnym i zebrał pozytywne recenzje. Został nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu roku.
Źródło | Ocena |
---|---|
AllMovie | ![]() |
Rotten Tomatoes | 86% |