Piękny umysł

W tym artykule omówimy temat Piękny umysł z różnych perspektyw, mając na celu zagłębienie się w jego znaczenie i znaczenie dzisiaj. Przeanalizowany zostanie jego wpływ w różnych obszarach, a także jego ewolucja w czasie. Zaprezentowane zostaną najnowsze badania i badania, które rzucają światło na Piękny umysł i jego konsekwencje dla społeczeństwa. Podobnie omówione zostaną możliwe przyszłe implikacje i zbadane zostaną nowe obszary badań związane z Piękny umysł. Artykuł ten ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Piękny umysł i promowanie debaty na temat jego znaczenia i znaczenia we współczesnym świecie.

Piękny umysł
A Beautiful Mind
Gatunek

melodramat
biograficzny

Rok produkcji

2001

Data premiery

13 grudnia 2001
1 marca 2002 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

135 min

Reżyseria

Ron Howard

Scenariusz

Akiva Goldsman
(na podstawie książki
Sylvii Nasar)

Główne role

Russell Crowe
Ed Harris
Jennifer Connelly
Paul Bettany

Muzyka

James Horner

Zdjęcia

Roger Deakins

Scenografia

Robert Guerra
Leslie E. Rollins
Wynn Thomas

Kostiumy

Rita Ryack

Montaż

Daniel P. Hanley
Mike Hill

Produkcja

Ron Howard
Brian Grazer

Wytwórnia

DreamWorks SKG
Universal Pictures
Imagine Entertainment

Dystrybucja

DreamWorks SKG
Universal Pictures

Budżet

60 mln USD

Nagrody
4 Oscary w roku 2001 (z 8 nominacji)
Strona internetowa

Piękny umysł (ang. A Beautiful Mind) – amerykański film biograficzny z 2001 roku w reżyserii Rona Howarda. Scenariusz powstał częściowo w oparciu o biografię profesora Johna Nasha Jr. – matematyka i noblisty w dziedzinie ekonomii. Zdjęcia kręcono w stanie New Jersey oraz w Nowym Jorku.

Piękny umysł powstał na podstawie książki Sylvii Nasar pod tym samym tytułem z 1998 roku, która opisuje Nasha jako matematyka oraz jego życie prywatne. W filmie pominięto część wątków (między innymi skłonności homoseksualne głównego bohatera oraz jego nieślubne dziecko), niektóre uproszczono, a innym nadano charakter bardziej fabularny, powodując odejście od dokumentalnej formuły książki. Było to konieczne choćby ze względu na jej objętość (książka ma prawie 500 stron dużego formatu).

Streszczenie fabuły

W roku 1947 cierpiący na schizofrenię John Nash przybywa na Uniwersytet Princeton, aby zacząć podyplomowe studia matematyczne. Myśli o dokonaniu wielkiego odkrycia naukowego, dzięki któremu zyskałby wysoką pozycję i znaczenie w środowisku naukowym. Jego życie towarzyskie ogranicza się do kontaktu z urojonym sublokatorem, Charlesem (w tej roli Paul Bettany). Pewnego wieczoru w pubie, obserwując rywalizację kolegów o względy atrakcyjnej blondynki, Nash wpada na pewien pomysł. W rezultacie powstaje praca na temat teorii gier.

Nash otrzymuje stanowisko wykładowcy w Massachusetts Institute of Technology (MIT). Jedna ze studentek, Alicia Larde (Jennifer Connelly), zakochuje się w nim i po krótkim czasie zostaje jego żoną. W tym samym czasie, gdy Nash prowadzi wykłady, kontaktuje się z nim również urojony agent wywiadu William Parcher, który proponuje Nashowi współpracę w operacji złamania kodu szyfrowego ZSRR.

Po kilku latach choroba nasila się. Nash zaczyna zachowywać się w sposób obsesyjny. Podczas jednego z wykładów wydaje mu się, że chcą go porwać Rosjanie, aby wydobyć z niego informacje na temat jego pracy, podczas gdy w rzeczywistości przyszedł psychiatra. Lekarze diagnozują u Nasha zaawansowaną schizofrenię paranoidalną. W międzyczasie rodzi mu się syn. Nash przebywa kurację w zakładzie psychiatrycznym, a po wyjściu z niego próbuje wrócić do poprzedniego stylu życia. Leki zapobiegające nawrotom choroby otumaniają również inne sfery: Nash nie potrafi tworzyć, nie potrafi się skupić, nie prowadzi życia seksualnego. To prowadzi do odstawienia przez niego leków, co kończy się nawrotem halucynacji.

W pewnym momencie Nash uświadamia sobie, jak zaawansowane jest stadium jego choroby. Podejmuje decyzję o kontynuacji pracy naukowej. Wraca na Princeton, gdzie w fotelu dyrektora znajduje dawnego konkurenta – Martina Hansena. Ten pomaga mu wrócić w mury uczelni, na początku tylko jako wizytatora biblioteki, gdzie Nash spotyka się ze studentami. Powoli oswajając się ze społeczeństwem i ignorując halucynacje, Nash zaczyna pracować na uczelni.

W 1994 Nash otrzymuje nominację do Nagrody Nobla za swoją teorię. Podczas picia herbaty na profesorskiej stołówce do stolika Nasha po kolei podchodzą wykładowcy, kładąc przed nim swoje pióra. Film kończy się uroczystością wręczenia Nagrody Nobla oraz przemówieniem Nasha, w którym za wszystko dziękuje Alicii.

Obsada

Ekipa

Nagrody i nominacje

W sumie Piękny umysł zdobył 48 nominacji, z czego wygrał 27 razy.

Nagrody

Nominacje

Linki zewnętrzne