W tym artykule omówimy temat Piękny umysł z różnych perspektyw, mając na celu zagłębienie się w jego znaczenie i znaczenie dzisiaj. Przeanalizowany zostanie jego wpływ w różnych obszarach, a także jego ewolucja w czasie. Zaprezentowane zostaną najnowsze badania i badania, które rzucają światło na Piękny umysł i jego konsekwencje dla społeczeństwa. Podobnie omówione zostaną możliwe przyszłe implikacje i zbadane zostaną nowe obszary badań związane z Piękny umysł. Artykuł ten ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Piękny umysł i promowanie debaty na temat jego znaczenia i znaczenia we współczesnym świecie.
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
13 grudnia 2001 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
135 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Akiva Goldsman |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia |
Robert Guerra |
Kostiumy |
Rita Ryack |
Montaż |
Daniel P. Hanley |
Produkcja | |
Wytwórnia | |
Dystrybucja | |
Budżet |
60 mln USD |
Nagrody | |
4 Oscary w roku 2001 (z 8 nominacji) | |
Strona internetowa |
Piękny umysł (ang. A Beautiful Mind) – amerykański film biograficzny z 2001 roku w reżyserii Rona Howarda. Scenariusz powstał częściowo w oparciu o biografię profesora Johna Nasha Jr. – matematyka i noblisty w dziedzinie ekonomii. Zdjęcia kręcono w stanie New Jersey oraz w Nowym Jorku.
Piękny umysł powstał na podstawie książki Sylvii Nasar pod tym samym tytułem z 1998 roku, która opisuje Nasha jako matematyka oraz jego życie prywatne. W filmie pominięto część wątków (między innymi skłonności homoseksualne głównego bohatera oraz jego nieślubne dziecko), niektóre uproszczono, a innym nadano charakter bardziej fabularny, powodując odejście od dokumentalnej formuły książki. Było to konieczne choćby ze względu na jej objętość (książka ma prawie 500 stron dużego formatu).
W roku 1947 cierpiący na schizofrenię John Nash przybywa na Uniwersytet Princeton, aby zacząć podyplomowe studia matematyczne. Myśli o dokonaniu wielkiego odkrycia naukowego, dzięki któremu zyskałby wysoką pozycję i znaczenie w środowisku naukowym. Jego życie towarzyskie ogranicza się do kontaktu z urojonym sublokatorem, Charlesem (w tej roli Paul Bettany). Pewnego wieczoru w pubie, obserwując rywalizację kolegów o względy atrakcyjnej blondynki, Nash wpada na pewien pomysł. W rezultacie powstaje praca na temat teorii gier.
Nash otrzymuje stanowisko wykładowcy w Massachusetts Institute of Technology (MIT). Jedna ze studentek, Alicia Larde (Jennifer Connelly), zakochuje się w nim i po krótkim czasie zostaje jego żoną. W tym samym czasie, gdy Nash prowadzi wykłady, kontaktuje się z nim również urojony agent wywiadu William Parcher, który proponuje Nashowi współpracę w operacji złamania kodu szyfrowego ZSRR.
Po kilku latach choroba nasila się. Nash zaczyna zachowywać się w sposób obsesyjny. Podczas jednego z wykładów wydaje mu się, że chcą go porwać Rosjanie, aby wydobyć z niego informacje na temat jego pracy, podczas gdy w rzeczywistości przyszedł psychiatra. Lekarze diagnozują u Nasha zaawansowaną schizofrenię paranoidalną. W międzyczasie rodzi mu się syn. Nash przebywa kurację w zakładzie psychiatrycznym, a po wyjściu z niego próbuje wrócić do poprzedniego stylu życia. Leki zapobiegające nawrotom choroby otumaniają również inne sfery: Nash nie potrafi tworzyć, nie potrafi się skupić, nie prowadzi życia seksualnego. To prowadzi do odstawienia przez niego leków, co kończy się nawrotem halucynacji.
W pewnym momencie Nash uświadamia sobie, jak zaawansowane jest stadium jego choroby. Podejmuje decyzję o kontynuacji pracy naukowej. Wraca na Princeton, gdzie w fotelu dyrektora znajduje dawnego konkurenta – Martina Hansena. Ten pomaga mu wrócić w mury uczelni, na początku tylko jako wizytatora biblioteki, gdzie Nash spotyka się ze studentami. Powoli oswajając się ze społeczeństwem i ignorując halucynacje, Nash zaczyna pracować na uczelni.
W 1994 Nash otrzymuje nominację do Nagrody Nobla za swoją teorię. Podczas picia herbaty na profesorskiej stołówce do stolika Nasha po kolei podchodzą wykładowcy, kładąc przed nim swoje pióra. Film kończy się uroczystością wręczenia Nagrody Nobla oraz przemówieniem Nasha, w którym za wszystko dziękuje Alicii.
W sumie Piękny umysł zdobył 48 nominacji, z czego wygrał 27 razy.