Luís Alves de Lima e Silva

Luís Alves de Lima e Silva

Luís Alves de Lima e Silva w 1878
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1803 Duque de Caxias
Data i miejsce śmierci	7 maja 1880 Valença (Rio de Janeiro)
8. premier Brazylii
Okres	od 3 września 1856 do 4 maja 1857
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Honório Hermeto Carneiro Leão
Następca	Pedro de Araújo Lima
12. premier Brazylii
Okres	od 2 marca 1861 do 24 maja 1862
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Angelo Moniz da Silva Ferraz
Następca	Zacarias de Góis e Vasconcelos
22. premier Brazylii
Okres	od 25 czerwca 1875 do 5 stycznia 1878
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	José Paranhos (wicehrabia Rio Branco)
Następca	João Lins Cansanção
Odznaczenia
[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Luís Alves de Lima e Silva (ur. 25 sierpnia 1803 w Duque de Caxias, zm. 7 maja 1880 w Valença) - brazylijski arystokrata, markiz^[a] Caixas, jeden z dowódców wojsk brazylijskich w wojnie paragwajskiej, 8., 12. i 22. premier Brazylii.

Urodził się 25 sierpnia 1803 na farmie São Paulo (obecnie będącej częścią miasta Duque de Caxias) jako pierwszy syn i drugie dziecko^[2] Mariany Cândido de Oliveira Belo^[3] oraz Francisco de Limy e Silvy^[2][4][5] w rodzinie o wojskowych tradycjach (ojciec, wuj i dziadek byli żołnierzami)^[6].

W wieku 14 lat postanowił kontynuować rodzinną tradycję wstępując do służby wojskowej i w ciągu roku awansując na podporucznika^[7].

Po raz pierwszy swoje talenty militarne zaprezentował podczas walk o niepodległość Bahii. 28 stycznia 1823 roku cesarz Piotr I skierował batalion, którego adiutantem był de Lima do stanu Bahia, aby ten pomógł w walce z Portugalczykami^[4]. Cesarska armia otoczyła Salvador zajęty wówczas przez Portugalczyków i przypuściła na niego oraz okoliczne fortyfikacje Portugalii wielokrotne ataki, w których de Lima niejednokrotnie brał udział. Podczas starcia 28 marca osobiście poprowadził szarżę na bunkier wroga^[4].

2 lipca wojska brazylijskie wkroczyły do miasta. Batalion de Limy powrócił do Rio de Janeiro, a on sam został awansowany na kapitana 22 stycznia 1824 roku^[2][4].

Cztery miesiące po wybuchu wojny paragwajskiej, w marcu 1864 roku paragwajska armia wkroczyła na teren Argentyny, by stamtąd przypuścić atak na stan Rio Grande do Sul^[8].

W międzyczasie w Rio Grande do Sul lokalni dowódcy nie byli w stanie przeciwstawić się paragwajskim oddziałom. Cesarz Piotr II, będąc świadomym zagrożenia ze strony Paragwajczyków, postanowił udać się na front, by wesprzeć walczących. De Lima, jako fligeladiutant cesarza, wyruszył razem z nim^[8]. Oddział cesarski dotarł do Uruguaiany we wrześniu 1865. Miasto znajdowało się wówczas pod paragwajską okupacją. W chwili, gdy de Lima i cesarz przybyli, zjednoczone oddziały brazylijskie i argentyńskie szturmowały Uruguaianę. Wkrótce wojska paragwajskie poddały się i opuściły miasto, zapobiegając dalszemu rozlewowi krwi^[8] i pozwalając Piotrowi II oraz de Limie wrócić do stolicy kraju^[8][9].

10 października 1866 roku de Lima został mianowany nowym dowódcą zjednoczonych sił brazylijskich^[4][6]. Do Paragwaju przybył 18 listopada, czyli w czasie zawieszenia broni trwającego od października 1866 do lipca 1867 roku^[10]. Wykorzystał ten czas na wyszkolenie swoich żołnierzy, wyposażenie ich w nowszą broń oraz modernizację jednostek medycznych i sanitarnych, zapobiegając tym samym epidemiom wśród Brazylijczyków.^[9] 25 lipca 1868 roku oddziały de Limy zajęły twierdzę Humaitá po tym, jak prezydentowi Paragwaju, Francisco Solano Lópezowi udało się zorganizować udany odwrót swoich wojsk^[10]. Wykorzystując zdobytą przewagę, markiz zamiast przeprowadzać frontalny atak na linie obronne Lópeza umiejscowione na południe od Asunción wytyczył drogę omijającą nieprzyjacielskie fortyfikacje. Pozwoliło to oskrzydlić paragwajską armię^[9] i dało de Limie zwycięstwa w trzech kolejnych bitwach ( Itororó , Avay i Lomas Valentinas). Spowodowało to ucieczkę Lópeza z wąską grupą zwolenników^[4][9] oraz zajęcie przez Brazylijczyków Asunciónu 1 stycznia 1869 roku^[4][10].

De Lima się starzał i nie czuł się na siłach, by ścigać Lópeza w głębi Paragwaju, dlatego poprosił o zgodę na dymisję lub udzielenie mu krótkiego urlopu. Choć jego prośba została odrzucona, mianował hrabiego Gastona d’Eu^[3] pełniącym obowiązki dowódcy^[11] i 19 stycznia 1869 roku wyjechał do Brazylii^[9][12]. Do Rio de Janeiro przybył bez zapowiedzi na początku lutego. Udał się prosto do domu, ku zaskoczeniu żony, która, jak wszyscy inni, nie wiedziała o jego powrocie^[12]. Cesarz był wściekły, że markiz opuścił swoje stanowisko bez pozwolenia, tym bardziej, że ​​de Lima ogłosił iż wojna została już wygrana - mimo że López nadal był na wolności i przegrupowywał swoje nieliczne wojska. Piotr II był bardzo rozczarowany de Limą, ale był również świadom, że to jemu zawdzięcza sukcesy, osiągnięte kosztem lat poświęceń i osobistej odwagi^[12]. 21 lutego 1869 roku cesarz wezwał markiza do pałacu Paço de São Cristóvão, aby się z nim pojednać^[9][13].

Kilka dni później cesarz przyznał de Limie Order Piotra I i awansował go z markiza na księcia, co było najwyższą rangą brazylijskiej szlachty i wyjątkowym wyróżnieniem podczas 58-letniego panowania Piotra II^{[5][6][8][12]}.

14 czerwca 1855 roku de Lima został ministrem wojny w rządzie Honório Hermeta^[5]. Gdy ten zmarł 3 września 1856^[14][15] de Lima objął po nim urząd. Zrobił to niechętnie, ponieważ nie przypadł mu on po wyborach, a jedynie dzięki zabiegom prawnym. Poddał się do dymisji wraz z innymi członkami rządu 4 maja 1857^[12][15].

Po 1857 roku kolejne rządy szybko upadały, nie mogąc uzyskać większości w Izbie Deputowanych, ponieważ stronnictwa konserwatywne wzajemnie oskarżały się o próbę dominacji^[15]. Cesarz poprosił de Limę o przewodniczenie nowemu rządowi 2 marca 1861 roku^[13]. De Lima próbował uzyskać poparcie w parlamencie, jednak gdy również jemu się to nie udało, razem ze wszystkimi ministrami podał się do dymisji 24 maja 1862^[15].

W 1875 roku z powodu konfliktu religijnego^[9] premier José Paranhos wraz z całym swoim rządem poddał się do dymisji, a cesarz poprosił de Limę o utworzenie kolejnego rządu. Ten próbował załagodzić spory wywołane przez poprzedni rząd. Postulował między innymi amnestię dla skazanych biskupów^[14] i zagroził rezygnacją, jeśli cesarz jej nie udzieli, co Piotr II niechętnie zrobił we wrześniu 1875 roku^[8].

Pod koniec 1877 roku cesarz złożył de Limie wizytę, podczas której ustalono, że jego rząd zakończy swoją misję^[8]. 5 stycznia 1878 roku cały rząd został zdymisjonowany^[16].

Przykuty do wózka inwalidzkiego, de Lima spędził resztę swoich dni na farmie Santa Mônica, położonej w pobliżu miasta Valença^[4]. 7 maja 1880 roku^[12][17] o godzinie 23:00 po przystąpieniu ostatni raz do spowiedzi^[3] zmarł cicho, w obecności członków swojej rodziny^[4]. Fakt ten zasmucił Piotra II. De Lima poprosił o prosty pogrzeb, bez honorów i jedynie sześciu żołnierzy, którzy nieśliby jego trumnę. Jego ostatnia wola nie została w pełni uszanowana: cesarz wysłał powóz używany wyłącznie do pogrzebów członków rodziny cesarskiej, za którym jechało szesnastu służących z dworu cesarskiego oraz jeden kapral i trzynastu, a nie sześciu, żołnierzy, niosących jego szczątki. Po pochodzie odbył się pogrzeb (w którym uczestniczył sam cesarz), a ciało de Limy złożono na cmentarzu São Francisco de Paula^[4].

6 stycznia 1833 roku, w wieku 29 lat, poślubił Anę Luísę de Loreto Carneiro Vianę^[3][17], szesnastoletnią siostrę przyjaciela z armii i członka arystokratycznej rodziny. Na związek ten nie zgadzała się matka panny młodej, która postrzegała Luísa Alvesa i jego rodzinę jako parweniuszy^[12]. Gazety powiązane z politycznymi wrogami rodu de Lima wykorzystały tę różnicę zdań, aby rzucać przeciwko niemu poważne, ale bezpodstawne oskarżenia, w tym o porwanie Any Luísy. Pomimo inwektyw ich małżeństwo było szczęśliwe^[4], a oni doczekali się trójki dzieci^[2][12].