W dzisiejszym świecie Kazimierz Witkowski (trener judo) to temat, który zyskał duże znaczenie i uwagę w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy, społeczny czy polityczny, Kazimierz Witkowski (trener judo) wywołał debaty, kontrowersje i dyskusje, które wzbudziły zainteresowanie osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W tym artykule szczegółowo zbadamy wiele aspektów Kazimierz Witkowski (trener judo) i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od jego początków po dzisiejszą ewolucję przeanalizujemy, w jaki sposób Kazimierz Witkowski (trener judo) wpływa na sposób, w jaki myślimy, działamy i odnosimy się do otaczającego nas świata. Dzięki holistycznemu i multidyscyplinarnemu podejściu artykuł ten ma na celu przedstawienie wszechstronnej i wzbogacającej wizji Kazimierz Witkowski (trener judo), aby ułatwić lepsze zrozumienie i refleksję na temat jego znaczenia w naszym codziennym życiu.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
doktor habilitowany nauk o kulturze fizycznej | |
Specjalność: teoria i praktyka sportów walki | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Kazimierz Witkowski (ur. 18 stycznia 1948 we Wrocławiu[1][2][3]) – polski trener judo, doktor habilitowany nauk o kulturze fizycznej, związany z Akademią Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.
Ukończył technikum budowlane we Wrocławiu, w latach 1968-1983 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego Biprol we Wrocławiu[2]. W 1981 ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, w 1983 podjął pracę na tej uczelni w Zakładzie Judo w Katedrze Wychowania Fizycznego AWF[2][3]. W 1992 obronił pracę doktorską Analiza poziomu rozwoju cech strukturalnych i funkcjonalnych na tle wyników sportowych w judo napisaną pod kierunkiem Antoniego Janusza[4]. W 1998 mianowany docentem, od tego samego roku kierował Zakładem Sportów Walki i Samoobrony w Katedrze Sportów Walki, od 2002 Zakładem Sportów Walki w Katedrze Dydaktyki Sportu[3]. W latach 2009–2012 był zastępcą dyrektora Instytutu Sportu AWF, w latach 2012-2016 prodziekanem Wydziału Nauk o Sporcie[3]. W 2013 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie badań opisanych jako Wieloczynnikowa analiza sukcesu sportowego w sportach walki[4], w 2016 zatrudniony został na stanowisku profesora nadzwyczajnego[3].
W latach 1965–1972 trenował judo w Sparcie Wrocław, jego pierwszym trenerem był Stanisław Dziecinny[1]. W latach 1973–1981 pracował jako trener w Gwardii Wrocław, od 1982 jest związany z klubem AZS-AWF Wrocław. Tam kolejno był trenerem odpowiedzialnym za szkolenie juniorek, juniorów, seniorek i seniorów (1982-1990), trenerem głównym sekcji judo, odpowiedzialnym za szkolenie seniorów i seniorek (1991-1996), trenerem koordynatorem sekcji judo (1997-2009), trenerem koordynatorem założonej przez siebie sekcji ju-jitsu (2003-2009), trenerem założonej przez siebie sekcji taekwondo olimpijskiego (2007-2009)[3]. Jego zawodnikami byli m.in. olimpijczycy Wiesław Błach, Katarzyna Juszczak, Marek Pisula i Rafał Kubacki[3], medalistki mistrzostw Europy Małgorzata Górnicka i Anita Kubica, akademicki mistrz świata Andrzej Karwacki, mistrzyni Polski Ernestyna Matusiak[1][3].
Posiada VI Dan w judo[3].
W latach 2012–2020 był wiceprezesem AZS-AWF Wrocław[3].
W plebiscycie Słowa Polskiego został wybrany trenerem roku 1997 na Dolnym Śląsku[5] i managerem roku na Dolnym Śląsku w 1998[3].
Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1987)[3], Srebrnym Krzyżem Zasługi (1996)[6], Złotym Krzyżem Zasługi (2002)[7], Krzyżem Kawalerskiem Orderu Odrodzenia Polski (2012)[8], a także Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2003)[3], Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” i Złotym Medalem za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego (1988)[3].