Karl-Heinz Narjes
W dzisiejszym świecie Karl-Heinz Narjes to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi we wszystkich zakątkach planety. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, znaczenie we współczesnym społeczeństwie czy wpływ na przyszłość, Karl-Heinz Narjes jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata Karl-Heinz Narjes był przedmiotem debaty, szeroko zakrojonych badań i szczegółowych analiz, co zaowocowało szeroką gamą opinii i perspektyw. W tym artykule zbadamy różne aspekty Karl-Heinz Narjes, od jego pochodzenia i ewolucji po dzisiejsze wpływy, w celu rzucenia światła na temat, który nadal budzi zainteresowanie i ciekawość na całym świecie.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 stycznia 2015 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
| Alma Mater | |
| Partia | |
Karl-Heinz Narjes (ur. 30 stycznia 1924 w Monachium[1], zm. 26 stycznia 2015[2] w Bonn) – niemiecki polityk, prawnik, urzędnik i samorządowiec, działacz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), deputowany do Bundestagu, od 1981 do 1989 członek Komisji Europejskiej.
Życiorys
W 1941 zdał egzamin maturalny. W okresie II wojny światowej służył w Kriegsmarine, w 1944 dostał się do niewoli. Po powrocie do Niemiec studiował prawo na Uniwersytecie Hamburskim. W 1949 i 1953 zdał państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia, doktoryzował się w 1952[2]. Pracował w administracji finansowej Bremy, następnie jako urzędnik ministerstwa spraw zagranicznych, a od 1958 w strukturze Komisji Europejskiej[1]. W latach 1963–1968 był dyrektorem biura przewodniczącego KE Waltera Hallsteina, następnie do 1969 kierował departamentem prasy i informacji komisji[1].
W 1967 wstąpił do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej[2]. W latach 1969–1973 pełnił funkcję ministra gospodarki i transportu w rządzie Szlezwika-Holsztynu[1], w latach 1971–1973 zasiadał w landtagu tego kraju związkowego. Od 1972 do 1981 sprawował mandat posła do Bundestagu[2].
W latach 1981–1989 był członkiem Komisji Europejskiej, którą w tym okresie kierowali kolejno Gaston Thorn i Jacques Delors. W pierwszej z nich (1981–1985) odpowiadał m.in. za rynek wewnętrzny, unię celną, reformę podatkową, środowisko i ochronę konsumentów. W drugiej (1985–1989) pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, zajmował się sprawami przemysłu, społeczeństwa informacyjnego, nauki i badań naukowych[1].
W 1989 odznaczony Krzyżem Wielkim II Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec[2].
Przypisy
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie |
.jpg)