Jon wodorotlenkowy

Tym razem zagłębimy się w fascynujący świat Jon wodorotlenkowy, temat, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i każdej kulturze. Od niepamiętnych czasów Jon wodorotlenkowy był źródłem badań, debat i refleksji, będąc tematem, który wzbudza pasje i budzi ciekawość tych, którzy chcą dowiedzieć się o nim więcej. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Jon wodorotlenkowy, od jego pochodzenia po konsekwencje dla dzisiejszego społeczeństwa. Dołącz do nas w tej podróży polegającej na odkrywaniu i poznawaniu Jon wodorotlenkowy.

Jon wodorotlenkowy
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

OH−

Masa molowa

17,08 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

14280-30-9

PubChem

961

DrugBank

DB14522

Multimedia w Wikimedia Commons

Jon wodorotlenkowy[1][2][3] (wodorotlenowy[4][5][6]), OH−
 – jednowartościowy anion (jon jednoujemny) zbudowany z dwóch atomów, tlenu i wodoru. Jon wodorotlenkowy wraz z jonem hydroniowym (oksoniowym) stanowi produkt autodysocjacji wody:

2H
2O ⇄ H
3O+
 + OH−

Związki nieorganiczne oraz niektóre związki organiczne (np. czwartorzędowe wodorotlenki amoniowe) zawierające grupę hydroksylową nazywane są wodorotlenkami. Stopień dysocjacji jonów wodorotlenkowych w wodnych roztworach wodorotlenków decyduje o zasadowości danego związku; związki, które łatwo oddysocjowują jony hydroksylowe noszą nazwę zasad, a ich roztwory wodne to ługi. Do często spotykanych wodorotlenków należą:

Jon wodorotlenkowy może też pełnić rolę ligandu w wielu związkach kompleksowych, np. −
, −
, −
 oraz −
. W takich związkach anion wodorotlenkowy jest donorem wolnej pary elektronowej (zasadą Lewisa) i nosi nazwę hydrokso[7] (np. tetrahydroksoglinian potasu).

Grupa hydroksylowa (−OH) występująca m.in. w alkoholach i kwasach jest związana kowalencyjnie i nie ulega dysocjacji z wytworzeniem jonu wodorotlenkowego – w związkach tych oddysocjowywać może jedynie jon wodorowy (H+
).

Przypisy

  1. ↑ a b Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998 (Wiadomości Chemiczne. Biblioteka), s. 73, 140, ISBN 83-229-1873-9.
  2. ↑ Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 341–342, ISBN 83-01-13654-5.
  3. ↑ J.D. Lee, Zwięzła chemia nieorganiczna, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 114, ISBN 83-01-12352-4.
  4. ↑ Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998 (Wiadomości Chemiczne. Biblioteka), s. 153, ISBN 83-229-1873-9.
  5. ↑ jony, Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 240.
  6. ↑ wodorotlenki, Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 788, OCLC 33835352.
  7. ↑ Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 458, ISBN 83-01-13654-5.