Johnny Otis

W dzisiejszym świecie Johnny Otis stał się tematem coraz większego zainteresowania ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na zdrowie i środowisko, Johnny Otis przykuł uwagę badaczy, aktywistów, polityków i zwykłych obywateli. Kontynuując badanie różnych aspektów Johnny Otis, niezwykle ważne jest zrozumienie jego zakresu i znaczenia w naszym codziennym życiu. W tym artykule przyjrzymy się bliżej Johnny Otis i jego wpływowi na nasz współczesny świat, dostarczając cennych informacji i kluczowych perspektyw na ten temat.

Johnny Otis
Ioannis Alexandros Veliotes
Ilustracja
Johnny Otis, ok. 1949
Pseudonim

„The Godfather of Rhythm and Blues”

Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1921
Vallejo

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 2012
Altadena

Instrumenty

perkusja, instrumenty perkusyjne, wibrafon, fortepian

Typ głosu

tenor

Gatunki

swing, R&B, rock and roll

Zawód

muzyk, producent płytowy, promotor

Zespoły
California Rhythm and Blues Caravan
The Johnny Otis Show
Johnny Otis and His Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Johnny Otis (ur. jako Ioannis Alexandros Veliotes 28 grudnia 1921 w Vallejo, zm. 17 stycznia 2012 w Altadenie)[1] – amerykański wokalista, multiinstrumentalista, kompozytor, bandlider, producent płytowy, odkrywca talentów oraz kaznodzieja pochodzenia greckiego. Nosił miano „Ojca chrzestnego rhythm and bluesa”, był także pionierem rock and rolla[2][3].

Życiorys

Jego rodzicami byli emigranci z Grecji. Ojciec – Alexandros J. Veliotes, był pracownikiem portowym na półwyspie Mare Island w kalifornijskim Vallejo oraz właścicielem sklepu spożywczego w Berkeley. Matka - Irene z d. Kiskakis, zajmowała się malarstwem. Miał dwoje młodszego rodzeństwa: siostrę – Dorothy i brata – Nicholasa Alexandra, który został dyplomatą, piastując stanowisko ambasadora Stanów Zjednoczonych w Jordanii i Egipcie.

Dorastał w Berkeley w okolicy, którą w większości zamieszkiwała ludność czarnoskóra[4]. Chcąc się z nią zasymilować, jako nastolatek przyjął nazwisko „Otis” jako bardziej „murzyńskie”. W swojej biografii napisał: Już jako młody chłopak zdecydowałem, że skoro nasze społeczeństwo postanowiło, że ktoś musi być czarny albo biały, ja będę czarny[5]. Również jako nastolatek zaczął grać na perkusji. Kupił ją, fałszując na czeku podpis ojca. Po roku nauki w szkole średniej zakończył edukację, żeby grać w grupach występujących w Berkely i okolicach. W 1939 dołączył do zespołu West Oakland House Rockers, który prowadził pianista „Count” Otis Matthews[4]. Na początku lat 40. grał w orkiestrach swingowych, m.in. Serenaders trębacza Lloyda Huntera.

2 maja 1941 roku, mając dziewiętnaście lat, poślubił o rok młodszą Phyllis Latricię Walker, Afroamerykankę o korzeniach filipińskich. Znał ją od dzieciństwa. Mimo protestów matki, młodzi wyjechali z Kalifornii, żeby pobrać się w Reno w Nevadzie, gdzie małżeństwa ludzi różnych ras były wówczas legalne. Mieli czworo dzieci: dwóch synów – Johna „Shuggiego” i Nicholasa (obaj zostali muzykami) oraz dwie córki – Janice i Laurę. Wychowywali także Lucky'ego – syna Shuggiego i jego pierwszej żony – Mercy Fontenot, członkini grupy The GTOs.

W 1943 za radą Nata „Kinga” Cole’a i Jimmy’ego Witherspoona przeniósł się z rodziną do Los Angeles, żeby podjąć pracę w klubie The Albam w orkiestrze swingowej Rockets klarnecisty Harlana Leonarda[1]. W 1945 właściciel The Albam zaproponował mu, żeby sformował swoją orkiestrę i prowadził ją jako klubową. Jeszcze w tym samym roku ukazał się na płycie jego pierwszy przebój, swingowy utwór Harlem Nocturne[4]. Jego renoma jako perkusisty rosła i w tym czasie grywał jeszcze z wokalistą Wynoniem Harrisem (którego zespół sam powołał), pianistą i wokalistą Charlesem Brownem oraz saksofonistą Illinois Jacquetem. 7 września 1947 wraz ze swoją orkiestrą zagrał i zaśpiewał na trzecim dorocznym festiwalu Cavalcade of Jazz, który odbył się w parku rozrywki Wrigley Field w Los Angeles. W tym samym dniu wystąpili również big-band Woody’ego Hermana, The Valdés Orchestra, T-Bone Walker, Slim Gaillard, Sarah Vaughan, Joe Liggins and His Honeydrippers oraz grupy wokalne The Blenders i The Johnny Moore’s Three Blazers[6].

W 1948 razem z muzykiem R&B i promotorem Bardu Alim otworzył lokal The Barrelhouse w dzielnicy Watts. Był to pierwszy nocny klub w Los Angeles, w którym grano wyłącznie muzykę R&B[4]. Zmniejszył skład zespołu i zaangażował wokalistów: Mela Walkera i Little Esther. Na nastoletnią Esther Mae Jones (późniejszą Esther Phillips) zwrócił uwagę, kiedy wygrała w jego klubie konkurs dla nieodkrytych talentów. Z nową formacją o nazwie: „California Rhythm and Blues Caravan” odbył wiele ogólnokrajowych tras koncertowych, stając się największą atrakcją muzyczną wśród publiczności afroamerykańskiej[4]. W 1949 podpisał kontrakt z wytwórnią Savoy Records i jeszcze w tym samym roku jego trzy piosenki: Double Crossing Blues, Mistrustin’ Blues i Cupid’s Boogie, dotarły do pierwszego miejsca Top Ten, listy bestsellerów R&B branżowego tygodnika „Billboard”, a w sumie znalazło się na niej dziesięć utworów. Pierwsze miejsca na listach przebojów R&B osiągnęły także piosenki: Gee Baby i Mambo Boogie w 1951 oraz Sunset to Dawn w 1952. W utworze Mambo Boogie, wykorzystał kongi, marakasy, klawesy i saksofony grające w kubańskim stylu guajeo. Było to pierwsze w historii zarejestrowane mambo rhythm’n’bluesowe[7]. Ponadto w swoich nowych utworach nie tylko śpiewał i grał na perkusji, ale dał się poznać także jako wibrafonista. W 1951 skomponował jedną ze swoich najbardziej znanych piosenek – balladę Every Beat of My Heart, nagraną rok później przez mało znaną grupę wokalną The Royals (później The Midnighters). W wykonaniu zespołu The Pips, który zaraz potem zmienił nazwę na „Gladys Knight & the Pips”, utwór ten trafił w 1963 na pierwsze miejsca billboardowych list przebojów R&B i Hot 100.

Od 1951 nagrywał już dla firmy Mercury. Wkrótce potem na jednym ze swoich konkursów dla nowych wykonawców odkrył śpiewającą trzynastolatkę – Ettę James. Był współautorem i producentem jej pierwszego przeboju The Wallflower (lub Dance with Me, Henry) z 1955. Również w 1955 zaczął pracę w rozgłośni KFOX, stając się jednym z najbardziej popularnych prezenterów radiowych w Los Angeles[8]. Niedługo potem związał się również z telewizją. Przez osiem lat prowadził cotygodniowy program telewizyjny „The Johnny Otis Show”[4].

W 1955 również założył wytwórnię Ultra Records, która po wydaniu pięciu singli zmieniła nazwę na: Dig Records. Przedsięwzięcie okazało się niezbyt udane i dwa lata później podpisał kontrakt z potentatem płytowym Capitol. Odniósł sukces z zespołem The Johnny Otis Show, którego nazwa dała tytuł jego przedstawieniom, w których poza nim występowali wokaliści: Little Esther, Willie Mae Thornton, Marie Adams, Mel Walker i grupa wokalna The Robins[8]. Z utworem Ma! He’s Making Eyes at Me powrócił także na listy przebojów, choć początkowo na brytyjskie. W kwietniu 1958 nagrał swoją najbardziej znaną piosenkę Willie and the Hand Jive. W tym samym roku utwór trafił na listy przebojów „Billboardu”. Zajął dziewiąte miejsce w zestawieniu Hot 100 i pierwsze na liście R&B. Sprzedał się w ponad półtoramilionowym nakładzie[4]. Kolejnego tak wielkiego sukcesu nie było, więc w 1961 na krótko przeniósł się do wytwórni King, w której współpracował z Johnnym „Guitar” Watsonem[1].

W czasie kariery odkrył wielu sławnych później wykonawców rhythm’n’bluesowych i rock’n’rollowych, ww. Esther Phillips, „Big Mamę” Thornton, Ettę James i Marie Adams, oraz „Sugara Pie” DeSanto, Hanka Ballarda, Jackiego Wilsona i „Little Williego” Johna[4]. Był również producentem kilku z najwcześniejszych nagrań Little Richarda. W 1958 nawiązał znajomość z Frankiem Zappą, który na okładce podwójnego albumu Freak Out! (1966), swojego zespołu The Mothers of Invention, umieścił go na liście nazwisk opatrzonej napisem: Ci ludzie w różny sposób wnieśli znaczący wkład w to, żeby nasza muzyka była taka, jaka jest. Proszę, nie miejcie im tego za złe[9]. Ponadto jego wąsy i bródka pod dolną wargą dały początek charakterystycznemu zarostowi Zappy: Dobrze wyglądały na bluesmanie Johnnym Otisie, więc i ja takie zapuściłem[10]. Natomiast jego syn – „Shuggie” wziął udział w nagraniu płyty Zappy Hot Rats (1969).

W 1970 pojawił się z The Johnny Otis Show na festiwalu jazzowym w kalifornijskim Monterey[3]. W jego zespole wystąpili m.in. Esther Phillips, saksofonista Eddie „Cleanhead” Vinson, gitarzyści – jego syn Shuggie i Pee Wee Crayton, pianista i wokalista Ivory Joe Hunter oraz puzonista i wokalista Gene „The Mighty Flea” Conners. W 1970 wytwórnia Epic wydała dwupłytowy album koncertowy The Johnny Otis Show Live at Monterey!. Fragment występu wykorzystał Clint Eastwood w swoim filmie Zagraj dla mnie „Misty”[11]. W latach 70. znacząco ograniczył trasy koncertowe. Założył swoją kolejną wytwórnię płytową – Blues Spectrum i wydał serię trzynastu albumów pt. Great Rhythm & Blues Oldies, firmowanych nazwiskami takich wykonawców R&B z lat 50. jak Louis Jordan, Charles Brown, Big Joe Turner, Pee Wee Crayton, Joe Liggins, Gatemouth Moore, Roy Milton, Amos Milburn, Eddie „Cleanhead” Vinson i Richard Berry. Trzy z nich ukazały się pod jego szyldem.

W latach 80. prowadził cotygodniową audycję radiową w rozgłośni KPFK w Los Angeles. Prezentował w niej płyty oraz przeprowadzał wywiady ze znanymi artystami R&B. Zaczął regularnie nagrywać i występować ze swoimi synami – „Shuggiem” i perkusistą Nickym. Jego wydany w 1981 album The New Johnny Otis Show with Shuggie Otis otrzymał otrzymał nominację do Nagrody Grammy[12].

Z południowej Kalifornii przeprowadził się z rodziną w 1989 do położonego bardziej na północ Sebastopola, miasteczka znanego z uprawy jabłek i śliwek[3]. Wtedy wraz z żoną on również zajął się prowadzeniem sadu przy zastosowaniu metod ekologicznych. Nadal miał swój cotygodniowy program radiowy, który z niedalekiego Berkeley nadawała siostrzana dla KPFK rozgłośnia – KPFA. W następnej dekadzie odbył szereg tournées w Stanach Zjednoczonych i Europie. W 1990 i 2000 był główną gwiazdą San Francisco Blues Festival. W 1992 wydał album Spirit of the Black Territory Bands, który rok później jako drugi w jego dorobku został nominowany do Nagrody Grammy[12].

Od 1993 do 1985 prowadził w Sebastopolu, założony przez siebie, The Johnny Otis Market & Deli, nieduży sklep spożywczo–delikatesowy i zarazem okazjonalny lokal rozrywkowy[3]. Raz w tygodniu występował w nim przy pełnej sali ze swoim zespołem, w którym grywali także jego wnukowie: Lucky na gitarze basowej i Eric na rytmicznej. Koncerty transmitowała rozgłośnia KPFA[3]. Działalność radiową zakończył w 2005 z powodu pogarszającego się stanu zdrowia.

W 2008 jeszcze raz zmienił miejsce zamieszkania, przenosząc się z powrotem do południowej Kalifornii – do Altadeny w dolinie San Gabriel[3]. Zmarł tam w swoim domu[1]. Miał 90 lat. Został pochowany na lokalnym cmentarzu mauzoleum Mountain View[13].

Działalność pozamuzyczna

W latach 60. przez pewien okres zajmował się polityką[14]. Kandydował bez powodzenia do Zgromadzenia Stanowego Kalifornii. Następnie pełnił funkcję zastępcy szefa gabinetu członka zgromadzenia – Mervyna Dymally’ego, późniejszego kongresmana z Partii Demokratycznej[14].

w 1978 założył w swoim domu w dzielnicy West Adams w południowym Los Angeles bezwyznaniowy The Landmark Community Gospel Church i został jego pastorem[15][16]. Wygłaszał kazania, w których często nawiązywał do problemu równości rasowej, której był orędownikiem. Prowadził również chór kościelny i wspomagającą go sekcję rytmiczną. Grał w niej na organach. W chórze nierzadko śpiewali słynni wokaliści m.in. Esther Phillips[14]. The Landmark Church zakończył działalność w 1998[14].

Ponadto zajmował się malarstwem i rzeźbą[17]. Napisał także dwie książki. Pierwsza z nich – autobiograficzna Listen to the Lambs, powstała pod wpływem zamieszek rasowych, mających miejsce w dzielnicy Watts w 1965. Została wydana w 1968 przez University of Minnesota Press (ISBN 978-0816665310). Druga – Upside Your Head! – Rhythm and Blues on Central Avenue zawiera jego wspomnienia, refleksje i pięćdziesięcioletnie obserwacje sceny muzycznej w Los Angeles. Książka ukazała się w 1993 nakładem Wesleyan University Press (ISBN 978-0819562876).

Wybrana dyskografia

  • 1957 Johnny Otis – Rock 'n Roll Hit Parade – Volume 1 (Dig Records)
  • 1968 Cold Shot! – The Johnny Otis Show Featuring Mighty Mouth Evans & Shuggie Otis (Kent Records)
  • 1969 Snatch and the Poontangs (Kent)
  • 1970
    • The Johnny Otis Show Live at Monterey! (Epic) – 2 LP
    • Guitar Slim Green with Johnny and Shuggie Otis – Stone Down Blues (Kent)
    • The Johnny Otis Show – Cuttin’ Up (Epic)
  • 1973 Great Rhythm & Blues Oldies – Volume 3 – Johnny Otis (Blues Spectrum Records)
  • Kings of Rock’n’Roll – Johnny Otis (EMI/Capitol)
  • 1977
    • Great Rhythm & Blues Oldies – Volume 8 – Johnny Otis (Blues Spectrum)
    • Great Rhythm & Blues Oldies – Volume 13 – Johnny Otis (Blues Spectrum)
  • 1981 The New Johnny Otis Show with Shuggie Otis (Alligator)
  • 1984 Johnny Otis! Johnny Otis! – The 1984 Johnny Otis Show (Hawk Sound Records)
  • 1986 Otisology (Kent)
  • 1992 Johnny Otis and His Orchestra – Spirit of the Black Territory Bands (Arhoolie Records)
  • 1995 Johnny Otis & Delmar Evans – Great Rhythm & Blues (Fat Boy Records)
  • 1998 The Greatest Johnny Otis Show (Ace Records)
  • 2001 Johnny Otis – The Godfather of Rythm & Blues & The R&B Caravan, Vol. 1/1945–1950 (EPM Online) – CD, kompilacja
  • 2003 Johnny Otis – The Godfather of Rythm & Blues & The R&B Caravan, Vol. 2/1950–1952 (EPM Online) – CD, kompilacja

Zestawienie wg dat wydania płyt

Upamiętnienie

Przypisy

  1. ↑ a b c d Johnny Otis. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ Bandleader Johnny Otis, „Godfather of R&B”, Dead at 90. „Rolling Stone”. . (ang.).
  3. ↑ a b c d e f R&B pioneer Johnny Otis dies at age 90. Sonoma West. . (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h Johnny Otis. AllAboutJazz. . (ang.).
  5. ↑ Przedmowa. Listen to the Lambs. . (ang.).
  6. ↑ Woody Herman, Three Blazers, T-Bone, others on program – Review by Eddie Burbridge, „The California Eagle”, 4 września 1947
  7. ↑ Johnny Otis – R&B/Mambo Pioneer, „Latin Beat Magazine”, nr 3, listopad 1993
  8. ↑ a b c Johnny Otis. history-of-rock.com. . (ang.).
  9. ↑ Freak Out!. Discogs. . (ang.).
  10. ↑ Frank Zappa – Interview with the Composer. „Trouser Press”. . (ang.).
  11. ↑ Play Misty for Me w bazie IMDb (ang.)
  12. ↑ a b Johnny Otis. Grammy Awards. . (ang.).
  13. ↑ Johnny Otis. Find a Grave. . (ang.).
  14. ↑ a b c d Johnny Otis dies at 90. „Los Angeles Times”. . (ang.).
  15. ↑ Johnny Otis, Upside Your Head!, wyd. Wesleyan University Press, 1993
  16. ↑ Johnny Otis obituary. „The Guardian”. . (ang.).
  17. ↑ Johnny Otis. Calabi Gallery. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne