Joe Liggins

W tym artykule zbadamy temat Joe Liggins i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Joe Liggins jest od lat przedmiotem zainteresowania i debaty, a jego znaczenie nie maleje wraz z upływem czasu. W ostatnich dziesięcioleciach zaobserwowaliśmy znaczny postęp i badania wokół Joe Liggins, co doprowadziło do większego zrozumienia i świadomości jego znaczenia. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty otaczające Joe Liggins, od jego historii i ewolucji po wpływ na różne obszary życia codziennego. Mamy nadzieję, że ta eksploracja przyczyni się do rzucenia światła na Joe Liggins i jego implikacje w dzisiejszym świecie.

Joe Liggins
Theodro Elliott
ilustracja
Imię i nazwisko

Joseph Christopher Liggins jr.

Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1916
Seminole

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1987
Lynwood

Instrumenty

fortepian

Gatunki

rhythm and blues, blues, jazz

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Exclusive Records

Zespoły
Joe Liggins and His Honeydrippers

Joseph Christopher Liggins jr. (ur. jako Theodro Elliott 9 lipca 1916 w Seminole[a], zm. 26 lipca 1987 w Lynwood)[2] – afroamerykański pianista rhythmanbluesowy, bluesowy i jazzowy, oraz wokalista. Długoletni lider zespołu The Honeydrippers. Starszy brat Jimmy’ego, gitarzysty R&B i bandlidera.

Życiorys

Był synem Elijaha i Harriett Elliottów. Jako dziecko przyjął nazwisko ojczyma: „Liggins”. Na początku lat 30. zmieniono mu też pierwsze imię na „Joseph”, dodając drugie: „Christopher”. W 1932 jego rodzina przeprowadziła się do San Diego[3]. Tam ukończył Hoover High School oraz studiował na wydziale muzyki w San Diego State College. Występował z lokalnymi zespołami w klubach i bazach marynarki wojennej. Jako „wolny strzelec” pisał aranżacje dla zespołu Blue Blowers perkusisty Curtisa Mosby’ego. W 1935 otrzymał angaż w orkiestrze The Creole Crusaders, prowadzonej przez kompozytora, tekściarza, wokalistę i perkusistę Ellisa Walsha.

W 1939 przeniósł się do Los Angeles. Grał z różnymi zespołami, m.in. Sammy Franklin and His California Rhythm Rascals. Kiedy Franklin odmówił mu nagrania potencjalnego przeboju – The Honeydripper Ligginsa, założył własny zespół. Formacja powstała w piwnicy domu saksofonisty Little Williego Jacksona, drugiego jej współzałożyciela, który w chwili swojej śmierci w 2001 był ostatnim żyjącym jej członkiem. Pierwszych nagrań Joe Liggins and His Honeydrioppers dokonała w wytwórni Exclusive Records. Utwór The Honeydripper stał się wielkim przebojem. Dotarł do pierwszego miejsca na liście Race Records tygodnika „Billboard” i pozostał na niej przez osiemnaście tygodni od września 1945 do stycznia 1946[4]. Sprzedał się w przeszło dwóch milionach egzemplarzy[5]. W ciągu następnych trzech lat orkiestra wydała dziewięć kolejnych bestsellerów, m.in. Got a Right to Cry, Tanya (wielokrotnie nagrywany przez różnych wykonawców), Blow Mr Jackson i Roll ’Em[2]. W 1950 piosenka Pink Champagne przez trzynaście tygodni zajmowała pierwsze miejsce na billboardowej liście bestsellerów R&B, trafiając także do Hot 100[3]. Utwory Got a Right to Cry i Pink Champagne otrzymały nagrody złotej płyty, obie bowiem sprzedały się w ponad milionowym nakładzie[6]. Stylistycznie, niemal wszystkie jego utwory stanowiły kombinację jump bluesa i klasycznego R&B. Niemniej już w 1946 „Billboard” napisał, że jego piosenka Sugar Lamp w warstwie rytmicznej to jest rock and roll[7]

Wraz z The Honeydrippers, począwszy od 1945, pięciokrotnie wystąpił na festiwalu jazzowym The Cavalcade of Jazz[8]. Kawalkady były dużymi, corocznymi imprezami organizowanymi na wolnym powietrzu w parku rozrywki Wrigley Field w Los Angeles przez afroamerykańskiego promotora i przedsiębiorcę Leona Hefflina. Żaden wykonawca tylokrotnie nie brał udziału w Kawalkadach, niż on. W jednym z programów informacyjnych festiwalu przytoczono opinię krytyków, że Johnny Liggins and His Honeydrippers są najgorętszym małym big-bandem w kraju.

Często jeździł na tournées z takimi wokalistami jak Jimmy Witherspoon, Amos Milburn i jump blues shouter H-Bomb Ferguson. W końcu lat 50. jego popularność znacznie spadła[8]. Do końca życia jednak prowadził The Honeydrippers, choć w bardzo zmniejszonym składzie. Natomiast niedługo przed śmiercią mógł się cieszyć z odnowy zainteresowania jego muzyką[8].

Zmarł po przebytym udarze w kalifornijskim Lynwood[9]. Miał 71 lat.

Wybrana dyskografia

  • 1962 Honeydripper (Mercury
  • 1974 Great Rhythm & Blues Oldies – Volume 6 – Joe Liggins and the Honeydrippers (Blues Spectrum Records)
  • 2001 The Chronological Joe Liggins 1944-1946 (Classics)
  • 2003 The Chronological Joe Liggins 1946-1948 (Classics)
  • 2004 The Chronological Joe Liggins 1948-1950 (Classics)
  • 2005 The Chronological Joe Liggins 1950-1952 (Classics)
  • 2016 Joe Liggins and His Honeydrippers – The Greatest Hits • 1945–1957 • Centenary Edition (Jasmine Records)
  • Original R & B Hits from the 40’s and 50’ – Joe & Jimmy Liggins – Saturday Night Boogie Woogie Man (Specialty Records)

Zestawienie wg dat wydania płyt

Uwaga

  1. ↑ Niektóre źródła podają, że urodził się w miejscowości Guthrie[1].

Przypisy

  1. ↑ Band of Brothers: The Liggins Brothers. San Diego Troubadur. . (ang.).
  2. ↑ a b Joe Liggins. allmusic.com. . (ang.).
  3. ↑ a b Joe Liggins – Pink Champagne. Way Back Attack. . (ang.).
  4. ↑ Joe Liggins. Tracklib. . (ang.).
  5. ↑ Tony Russell, The Blues – From Robert Johnson to Robert Cray, wyd. Carlton Books Limited, 1997, s. 134, ISBN 1-85868-255-X
  6. ↑ Joe Liggins – The Honeydripper. home.earthlink.net. . (ang.).
  7. ↑ Joe Liggins and His Honeydrippers. „Billboard”, 22 czerwca 1946. . (ang.).
  8. ↑ a b c Joe Liggins – The Honeydripper. gregpoppleton.wordpress.com. . (ang.).
  9. ↑ Joe Liggins. Find a Grave. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne