The Guardian

W dzisiejszym świecie The Guardian jest tematem budzącym duże zainteresowanie i debatę, czy to ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, jego wpływ na codzienne życie ludzi, czy też wpływ na różne aspekty kultury i polityki. W tym artykule dokładnie zbadamy temat The Guardian, analizując jego różne aspekty i implikacje, aby zapewnić szeroki i pełny przegląd tematu. Poprzez różne perspektywy i opinie będziemy starali się rzucić światło na The Guardian i zrozumieć jego znaczenie w obecnym kontekście.

The Guardian
Ilustracja
Logo dziennika
Częstotliwość

dziennik

Państwo

 Wielka Brytania

Wydawca

Guardian Media Group

Pierwszy numer

5 maja 1821 jako The Manchester Guardian

Redaktor naczelny

Katharine Viner

Średni nakład

ok. 400 tys. egz.

Format

315 × 470 mm (midi, berliner)

ISSN

0261-3077

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

The Guardian – dziennik brytyjski prezentujący poglądy centrolewicowe, przez wiele lat zbliżony do Partii Pracy, wydawany przez Guardian News & Media (część Guardian Media Group plc). Jeden z największych dzienników w Wielkiej Brytanii.

Opis

Założony w 1821 w Manchesterze (jako tygodnik Manchester Guardian), przez handlarza bawełną, później dziennikarza Johna Edwarda Taylora. Pierwszy numer ukazał się 5 maja. Artykuły napisali członkowie grupy nonkonformistycznych liberałów „Little Circle”: John Edward Taylor, John Brotherton (kaznodzieja), Archibald Prentice (późniejszy redaktor „Manchester Times”), John Shuttleworth (przemysłowiec i reformator miejski), Absalom Watkin (reformator parlamentarny), Thomas Potter (późniejszy burmistrz Manchesteru) i Richard Potter (późniejszy poseł do Wigan). Pomysł nowej gazety wsparł również wpływowy wówczas dziennikarz i drukarz Jeremiah Garnett.

Pierwszy numer Manchester Guardian kosztował 7 pensów, co było bardzo dużą kwotą. 4 pensy stanowiły obowiązkową opłatę skarbową. Dopiero w 1836 roku zniesiono dodatkowe koszty i gazeta drukowana była dwa razy na tydzień. Kiedy w 1855 roku zniesiono i podatki, The Guardian stał się codzienną gazetą.

Od 1961 gazeta ukazuje się również w Londynie. Wychodzi od poniedziałku do soboty. Zawiera obszerny dział międzynarodowy, zajmuje się też tematyką literacko-artystyczną. Jest pierwszym brytyjskim dziennikiem wydanym całkowicie w kolorze. Jego siostrzaną gazetą jest wydawany w niedzielę The Observer.

W wyborach parlamentarnych w roku 2010 poparł Liberalnych Demokratów, jednocześnie zalecał głosowanie taktyczne przeciwko Partii Konserwatywnej.

Guardian Media Group wydaje też międzynarodowy tygodnik The Guardian Weekly, zawierający wybrane artykuły z pism The Guardian i The Observer, a także amerykańskiego The Washington Post i francuskiego Le Monde.

Ze względu na częste literówki, The Guardian bywa niekiedy nazywany The Grauniad – z tego względu gazeta zarejestrowała adres grauniad.co.uk, który przekierowuje na stronę internetową dziennika.

Od 2005 r. dziennik był oferowany w rozmiarze berliner, a od 15 stycznia 2017 roku zaczął się ukazywać w formacie typowym dla tabloidów.

Nagrody

Reporterzy dziennika zdobyli liczne nagrody, w tym:

  • Reporter of the Year (Nick Davies, 1999; Paul Lewis, 2009; Rob Evans i Paul Lewis, 2013);
  • Foreign Reporter of the Year (James Meek, 2003; Ghaith Abdul-Ahad, 2007);
  • Scoop of the Year (Millie Dowler, 2011)
  • Young Journalist of the Year (Emma Brockes, 2000; Patrick Kingsley, 2013);
  • Columnist of the Year (Polly Toynbee, 2006; Charlie Brooker, 2008);
  • Critic of the Year (Marina O’Loughlin, 2015);
  • Feature Writer of the Year (Emma Brockes, 2001; Tanya Gold, 2009; Amelia Gentleman, 2010);
  • Cartoonist of the Year (Steve Bell, 2002);
  • Political Journalist of the Year (Patrick Wintour, 2006; Andrew Sparrow, 2010);
  • Science & Health Journalist of the Year (Sarah Boseley, 2015);
  • Business & Finance Journalist of the Year (Ian Griffiths, 2004; Simon Goodley, 2014);
  • Interviewer of the Year (Decca Aitkenhead, 2008);
  • Sports Reporter of the Year (David Lacey, 2002);
  • Sports Photographer of the Year (Tom Jenkins, 2003, 2005, 2006, 2015);
  • Website of the Year (guardian.com/uk, 1999, 2001, 2007, 2008, 2015);
  • Digital Journalist of the Year (Dan Milmo, 2001; Sean Smith, 2007; Dave Hill, 2008)
  • Supplement of the Year (Guardian’s Guides to..., 2006; Weekend Magazine, 2015)
  • Special Supplement of the Year (World Cup 2010 Guide, 2010)

Inne nagrody:

  • Bevins Prize za investigative journalism (Paul Lewis, 2010);
  • Martha Gellhorn Prize w kat. Journalism (Nick Davies, 1999; Chris McGreal, 2003; Ghaith Abdul-Ahad, 2005; Ian Cobain, 2009).

Redaktorzy naczelni

" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Regularni współpracownicy (dawni i obecni)

Publicyści i dziennikarze
Rysownicy
Satyryści
Eksperci
Fotografowie i edytorzy zdjęć

Przypisy

  1. ↑ guardian.co.uk – „it is no secret we are a centre-left newspaper”.
  2. ↑ bbc.co.uk – „Guardian 'could support Lib Dems'”.
  3. ↑ Małgorzata Dwornik, The Guardian. Historia gazety, która relacje z frontu słała balonikami, „Reporterzy.info”, 20 sierpnia 2018.
  4. ↑ guardian.co.uk – oświadczenie redakcji.
  5. ↑ „The Guardian” w formacie tabloidu, z nową odsłoną serwisu i aplikacją mobilną (pol.).
  6. ↑ a b Guardian, Press Awards 2011: Guardian wins Newspaper of the Year , the Guardian, 6 kwietnia 2011 (ang.).
  7. ↑ History of the Guardian , the Guardian, 11 grudnia 2017 (ang.).
  8. ↑ Comment, opinion and discussion from the Guardian US , the Guardian (ang.).
  9. ↑ The Guardian Index , 18 listopada 2007 .

Linki zewnętrzne