Jerzy Kusiak
Obecnie Jerzy Kusiak jest tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Od dziesięcioleci Jerzy Kusiak jest przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach, od polityki po naukę. Istnieje wiele aspektów związanych z Jerzy Kusiak, od jego początków po globalne implikacje. W tym artykule zbadamy niektóre z najważniejszych aspektów Jerzy Kusiak, omawiając jego liczne wymiary i wpływy dzisiaj. Od wpływu na gospodarkę, poprzez reperkusje na życie codzienne, po związek z innymi obszarami wiedzy, Jerzy Kusiak jest przedstawiany jako przedmiot badań i refleksji o ogromnym znaczeniu dla zrozumienia współczesnego świata. Idąc tym tropem, przeanalizujemy niektóre pomysły i teorie, które pojawiły się wokół Jerzy Kusiak, a także perspektywy i debaty, które pozostają aktualne.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1921 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 października 2013 |
| Przewodniczący Komitetu Drobnej Wytwórczości | |
| Okres |
od 30 czerwca 1970 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister gospodarki terenowej i ochrony środowiska | |
| Okres |
od 29 marca 1972 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Rumunii | |
| Okres |
od 12 maja 1979 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Jerzy Stanisław Kusiak (ur. 28 czerwca 1921 we Władysławowie, zm. 31 października 2013[2] w Warszawie) – polski ekonomista i polityk. Przewodniczący Komitetu Drobnej Wytwórczości (1970–1972), minister gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1972–1975), ambasador PRL w Rumunii, poseł na Sejm PRL VII kadencji.
Życiorys
Młodość
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej, syn Ireny i Stanisława. Maturę zdał w 1939 w Liceum im. I. Paderewskiego w Poznaniu. Po maturze został skierowany do podchorążówki przy 4 Pułku Artylerii Lekkiej, wcześniej od 15 sierpnia 1939 w 9 Baonie Junackich Hufców Pracy w Chorzowie. Posiadał wykształcenie wyższe ekonomiczne w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu[3]. W latach 1943–1945 jako żołnierz Armii Krajowej był dowódcą plutonu i zastępcą dowódcy kompanii.
Działalność publiczna
Od lutego 1945 należał do Polskiej Partii Robotniczej i do 1948 był II sekretarzem jej Komitetu Zakładowego przy Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu. Następnie należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od stycznia 1948 do marca 1952 był instruktorem i zastępcą kierownika wydziału w Komitecie Wojewódzkim PPR, a następnie PZPR w Poznaniu. W okresie od kwietnia 1952 do kwietnia 1954 oraz od sierpnia 1955 do maja 1958 był wojewódzkim pełnomocnikiem ds. skupu w Poznaniu, zaś w latach 1954–1956 był dyrektorem Okręgowych Zakładów Zbożowych w Poznaniu. Od maja 1958 do marca 1960 był przewodniczącym delegatury Najwyższej Izby Kontroli w Poznaniu. W latach 1957–1960 zasiadał w egzekutywie Komitetu Miejskiego PZPR w Poznaniu. Od kwietnia 1960 do kwietnia 1961 był sekretarzem ekonomicznym KW PZPR w Poznaniu.
Od 16 kwietnia 1961 do 5 września 1970 sprawował funkcję przewodniczącego prezydium Rady Narodowej miasta Poznania[4].
Od 30 czerwca 1970 do 29 marca 1972 był przewodniczącym Komitetu Drobnej Wytwórczości w Warszawie w rządzie Piotra Jaroszewicza, następnie do 28 maja 1975 był ministrem gospodarki terenowej i ochrony środowiska.
Od 1974 był wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 5 czerwca 1975 do 30 marca 1979 był I sekretarzem KW PZPR w Kaliszu i zarazem przewodniczącym prezydium tamtejszej Wojewódzkiej Rady Narodowej[5]. Od grudnia 1975 do lutego 1980 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR.
W latach 1976–1980 był posłem na Sejm PRL VII kadencji. Do Sejmu został wybrany z okręgu kaliskiego i zasiadał w Komisji Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska[3]. Od 1979 do 1981 był ambasadorem PRL w Rumunii. Od 19 września 1980 do 24 czerwca 1981 był I sekretarzem KW PZPR w Poznaniu. W okresie od października 1980 do lipca 1981 był również zastępcą członka KC PZPR. Po 13 grudnia 1981 został internowany.
Pochowany w grobie urnowym, wraz z żoną Mirosławą z domu Zakrzewską (1924–2020) na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera D24-20-4)[6].
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)[7]
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1965)[8]
- Odznaka Honorowa Miasta Poznania (1970)[9]
- Odznaka Honorowa Miasta Kalisza (1971)[10]
Przypisy
- ↑ Tadeusz Bejm objął urząd ministra administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska.
- ↑ Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”. .
- ↑ a b Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. .
- ↑ Oddział Statystyki, Analiz i Sprawozdawczości, Wydział Rozwoju Miasta, Urząd Miasta Poznania: Prezydenci Poznania. poznan.pl. .
- ↑ Central Intelligence Agency: Directory of Officials of the Polish People's Republic. Uniwersytet Michigan, 1978, s. 78.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. .
- ↑ Lista odznaczonych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 20 lipca 1964, s. 2.
- ↑ „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 8 (295), 16–30 kwietnia 1965, s. 9.
- ↑ St. Cozaś przewodniczącm Prezydium RN m. Poznania, „Życie Warszawy”, nr 213, 6 września 1970, s. 11.
- ↑ Odznaka Honorowa Miasta Kalisza. kalisz.pl. .
Bibliografia
| Prezydenci Poznania (1780–1793) | |
|---|---|
| Prezydenci Poznania (1793–1806) |
|
| Prezydenci Poznania (1806–1814) | |
| Prezydenci Poznania (1815–1825) |
|
| Nadburmistrzowie i Burmistrzowie Poznania (1825–1919) | |
| Prezydenci Poznania (1919–1939) | |
| Komisarz i Nadburmistrz Poznania (1939–1945) | |
| Prezydenci Poznania (1945–1950) | |
| Przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (1950–1973) | |
| Prezydenci Poznania (od 1973) |
