Jerzy Kmita

Temat Jerzy Kmita jest niezwykle aktualny w dzisiejszym społeczeństwie, ponieważ znacząco wpływa na różne aspekty codziennego życia. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na zdrowie emocjonalne ludzi, Jerzy Kmita budzi powszechne zainteresowanie i wywołuje ciągłą debatę. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty związane ze Jerzy Kmita, analizując jego pochodzenie, ewolucję i możliwe rozwiązania, aby sprostać wyzwaniom, jakie stwarza. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się zaoferować wszechstronną wizję Jerzy Kmita i jej wpływu na naszą obecną rzeczywistość, w celu zachęcenia do krytycznej i konstruktywnej refleksji na ten temat.

Jerzy Kmita
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1931
Rajsko

Data i miejsce śmierci

24 lipca 2012
Poznań

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia kultury, filozofia nauki, metodologia nauk
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1961

Habilitacja

1968

Profesura

1974

Polska Akademia Nauk
Status

członek rzeczywisty

Uczelnia

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Kmita (ur. 26 grudnia 1931 w Rajsku, zm. 24 lipca 2012 w Poznaniu[1][2]) – polski filozof i teoretyk kultury, profesor nauk humanistycznych (1979).

Życiorys

W 1951 złożył egzamin dojrzałości w I Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Kaliszu[3], w latach 1951–1955 studiował na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Poznańskiego, po czym przez rok pracował w tamtejszej bibliotece. W latach 1957–1961 był asystentem w Zakładzie Logiki Wydziału Filozoficzno-Historycznego UAM. W 1961 uzyskał stopień doktora nauk filozoficznych na Wydziale Filozoficznym, a od 1962 do 1967 pełnił stanowisko adiunkta w Zakładzie Logiki. Od 1964 roku należał do PZPR[4]. W 1968 uzyskał habilitację, po czym do 1973 był docentem w Zakładzie Logiki. Jednocześnie od 1969 do 1976 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Filozofii UAM.

W 1974 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filozofii, w którym pracował do 1979 r. Od 1977 pełnił funkcję kierownika Zakładu Historii i Metodologii Nauk o Kulturze w Instytucie Kulturoznawstwa. W 1979 uzyskał stopień profesora zwyczajnego i od tego momentu aż do 1993 był dyrektorem Instytutu Kulturoznawstwa UAM.

W latach 1986–1993 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1994 był członkiem rzeczywistym PAN[5]. Należał do Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Ideowo związany z poznańską szkołą metodologiczną, którą współtworzył wraz z Leszkiem Nowakiem i Jerzym Topolskim.

Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w Alei Zasłużonych[6].

Prace

  • Problematyka terminów teoretycznych w odniesieniu do pojęć literaturoznawczych, wyd. Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Wydział Filologiczno-Filozoficzny, Poznań 1967;
  • Studia nad teoretycznymi podstawami humanistyki, wyd. Powielarnia i Introligatornia UAM, Poznań 1968 (razem z Leszkiem Nowakiem);
  • Wykłady z logiki: dla studentów Wydziału Filologicznego, 2 tomy, wyd. Powielarnia i Introligatornia UAM, Poznań 1969-1970;
  • Z metodologicznych problemów interpretacji humanistycznej, wyd. PWN, Warszawa 1971;
  • Wartość – dzieło – sens. Szkice z filozofii kultury artystycznej, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1975;
  • Szkice z teorii poznania naukowego, wyd. PWN, Warszawa 1976;
  • (red.) Założenia teoretyczne badań nad rozwojem historycznym, wyd. PWN, Warszawa 1977;
  • Wykłady z logiki i metodologii nauk ((Wyd.PWN)), 1977;
  • Społeczny kontekst poznania, wyd. Ossolineum, Warszawa 1979 (wraz ze Zdzisławem Cackowskim);
  • Z problemów epistemologii historycznej, wyd. PWN, Warszawa 1980;
  • (red.) Studia z teorii kultury i metodologii badań nad kulturą, wyd. PWN, Poznań 1982;
  • Kultura i poznanie, wyd. PWN, Warszawa 1985;
  • Aktualność marksowskiej koncepcji poznania naukowego, wyd. Krajowa Agencja Wydawnicza, Poznań 1986;
  • Kultura jako przedmiot współczesnej refleksji filozoficznej, wyd. PAN, Warszawa 1987;
  • Problems in historical epistemology, wyd. PWN, Warszawa 1988;
  • (z Grzegorzem Banaszakiem) Społeczno-regulacyjna koncepcja kultury, Warszawa 1991, Wyd. Instytutu Kultury
  • Jak słowa łączą się ze światem. Studium krytyczne neopragmatyzmu, wyd. Wydawnictwo Naukowe IF UAM, Poznań 1995 (I wyd.) i 1998 (II wyd.);
  • Tropem Nietzscheańskiego kłamstwa słów, wyd. Wydawnictwo Naukowe IF UAM, Poznań 1999;
  • Wymykanie się uniwersaliom, wyd. Oficyna Naukowa, Warszawa 2000;
  • Racjonalność „uwolniona od hipoteki metafizycznej”, wyd. BTN, Bydgoszcz 2001;
  • Konieczne serio ironisty. O przekształcaniu się problemów filozoficznych w kulturoznawcze, wyd. Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2007.

Odznaczenia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ Zmarł prof. Jerzy Kmita, wybitny naukowiec UAM. gazeta.pl. .
  2. ↑ Poznań: Zmarł profesor Jerzy Kmita. gloswielkopolski.pl. .
  3. ↑ Szkoła kaliska. Dzieje I Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Asnyka w Kaliszu. Edward Polanowski (red.). Kalisz: Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 1993, s. 210. ISBN 83-85638-09-1.
  4. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 403. ISBN 83-223-2073-6.
  5. ↑ KMITA, Jerzy , Polska Akademia Nauk - Członkowie PAN (pol.).
  6. ↑ Informacje na stronie um.poznan.pl

Bibliografia

  • Biogram w: Poczet członków PTPN, s. 217