Obecnie Janek Gwizdala stał się tematem o dużym znaczeniu w naszym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Janek Gwizdala znacząco wpłynął na życie ludzi, zarówno osobiste, jak i zawodowe. Od momentu pojawienia się Janek Gwizdala wywołał szeroką debatę i był przedmiotem licznych badań i badań. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty związane z Janek Gwizdala, od jego powstania do dzisiejszego wpływu. Przeanalizujemy, jak Janek Gwizdala ukształtował nasze zachowania, nasze interakcje i nasze środowisko, a także zastanowimy się nad wyzwaniami i możliwościami, jakie stwarza.
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1978 |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1999 |
| Powiązania | |
| Instrument | |
| gitara basowa Fodera | |
| Strona internetowa | |
Janek Gwizdala (ur. 19 listopada 1978 w Londynie[1]) – brytyjski muzyk jazzowy, grający na gitarze basowej, producent muzyczny. Od 1998 roku mieszka w Stanach Zjednoczonych. Jest autorem kilku książek poświęconych zagadnieniom gry na gitarze basowej.
Janek Gwizdala urodził się w Londynie, w rodzinie polskiego pochodzenia (ze strony ojca)[2]. Wyrastał w atmosferze muzycznej, słuchając wykonawców ulubionych przez jego matkę: Joni Mitchell, Boba Dylana, Suzanne Vegi, Tracy Chapman, Leonarda Cohena oraz licznych utworów muzyki poważnej. Sam słuchał wykonawców typu Michaela Jacksona i Madonny[3].
Mając 12 lat zaczął grać na gitarze klasycznej, a później na perkusji[2]. Mając 16 lat pod wpływem gry Laurence’a Cottle’a zainteresował się gitarą basową[4]. W wieku 18 lat rozpoczął naukę w Królewskiej Akademii Muzycznej[2]. Wkrótce jednak, po spotkaniu z Florą Purim w klubie Ronniego Scotta w Londynie zrezygnował z nauki dając się przekonać do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych i do studiów w Berklee College of Music[4].
Studia rozpoczął w 1998 roku[2]. W 2000 roku przyjechał do Nowego Jorku. Zaczął grac z Hiramem Bullockiem, którego poznał dzięki Kenwardowi Dennardowi z Berklee College of Music. Pierwsze lata w Nowym Jorku upłynęły mu na wypracowaniu własnego stylu. Grając na gitarze basowej 5-strunowej ze struną dodatkową C i z obniżoną akcją strun zaczął być kojarzony z pewnym stylem i podejściem, które stały się wiodące we współczesnym jazzie, a które tworzy grupa muzyków nowojorskich grających na gitarach basowych, wyprodukowanych przez firmę Fodera[4], w tym tacy jak: Anthony Jackson, Victor Lemonte Wooten, Richard Bona, Tom Kennedy, Oteil Burbridge, Matt Garrison, James Genus, Christian McBride, Michel Labex Labaki, Tony Grey, Reggie Young[5].
Na przełomie 2004/2005 roku wydał własnym nakładem swój debiutancki album, Mystery To me: Live in New York, nagrany i zmiksowany w listopadzie 2004 roku z udziałem: Tima Millera (gitara), Jojo Mayera (perkusja), Grégoire’a Mareta (harmonijka ustna), Gretchen Parlato (śpiew), Elliota Masona (instrumenty klawiszowe, trąbka basowa, puzon), Johna Ellisa (klarnet basowy, saksofon sopranowy) i Marka Turnera (saksofon tenorowy)[6][7].
W 2010 roku otworzył internetową szkołę gry na gitarze basowej, videobasslessons.tv[4]. 26 października tego samego roku wydał swój kolejny album, The Space in Between, nagrany z udziałem Jojo Mayera (perkusja), Mike’a Sterna (gitara), Tima Millera (gitara), Jamesa Valentine’a (gitara), Airta Moreiry (instrumenty perkusyjne, śpiew), Douga Wamble’a (gitara, spiew), Auduna Waage (trąbka) i Boba Reynoldsa (saksofon tenorowy)[8].
Jako muzyk współpracował z takimi artystami jak: Airto Moreira, Delta Goodrem, Flora Purim, Gary Husband, Jem, Paul Shafer, John Mayer, Jojo Mayer, Mike Stern, Pat Metheny, Marcus Miller, Hiram Bullock, Peter Erskine, Randy Brecker, V. V. Brown i Wayne Krantz, natomiast jako producent muzyczny – z Ronnym Jordanem i Mikiem Phillipsem[9].
3 września 2011 roku ożenił się z Bethany Geaber[10].