Jacek Szczurowski

W dzisiejszym świecie Jacek Szczurowski stał się bardzo istotną kwestią, która wpływa na różne aspekty codziennego życia. Od czasu swojego pojawienia się Jacek Szczurowski wywołał debaty, kontrowersje i zaznaczył się przed i po sposobie, w jaki ludzie postrzegają określone sytuacje i mierzą się z nimi. Jego wpływ rozszerzył się na różne obszary, od polityki po kulturę popularną, a jego obecność w dzisiejszym społeczeństwie jest niezaprzeczalna. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ i znaczenie Jacek Szczurowski, analizując jego znaczenie w różnych kontekstach i oferując kompleksowy pogląd na jego rolę w dzisiejszym świecie.

Jacek Szczurowski
Pseudonim

Hyacinthus, Roxolanus

Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1716
Ruś Czerwona

Pochodzenie

polskie

Data śmierci

po 1773

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa, muzyka klasycystyczna

Zawód

kompozytor

Jacek Szczurowski, zwany Hyacinthus lub Roxolanus (ur. 15 sierpnia 1716[a][b] na Rusi Czerwonej, zm. po 1773) – polski kompozytor przełomu okresu baroku i klasycyzmu.

Autor muzyki kościelnej: antyfony Ave Regina i Salve Regina, Introitus; koncerty kościelne Dziecino Boże, Infans pusille, Sub Tuum praesidium, Vanitas vanitatum, Vota mea; 9 litanii, motety (m.in. De Beata M., De Deo, Veni Creator, De Sanctis, Confessio et pulchritudo); 4 msze (m.in. Missa Emmanuelis), psalmy, Magnificat, Vesperae.

Autor muzyki świeckiej, utworów orkiestrowych, m.in. Symfonii – pierwszej polskiej (zaginionej) symfonii (1750). Obok Antoniego Milwida był jednym z pierwszych przedstawicieli muzyki symfonicznej w Polsce.

Członek zakonu jezuitów w Kaliszu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1737. Przebywał w ośrodkach jezuickich w Kaliszu, Krośnie, Gdańsku, Toruniu, Krakowie, Jarosławiu i Poznaniu.

Uwagi

  1. tak podaje Maciej Jochymczyk[1] z uwagą, że „wymieniane również w źródłach jezuickich inne daty: 19 VIII 1718 i 19 VIII 1721 są prawdopodobnie błędne”.
  2. Chodkowski[2] podaje datę urodzin w przedziale 1716–1721.

Przypisy

  1. Jochymczyk 2011 ↓, s. 505–506.
  2. Chodkowski 1995 ↓, s. 873.

Bibliografia