Tarquinio Merula

W dzisiejszym świecie Tarquinio Merula nadal jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej części populacji. Z biegiem czasu Tarquinio Merula zdołał pozostać w centrum uwagi naukowców, profesjonalistów i amatorów, demonstrując swoje znaczenie i wpływ w różnych obszarach społeczeństwa. Na przestrzeni dziejów Tarquinio Merula był przedmiotem licznych badań, debat i refleksji, co przyczyniło się do wzbogacenia wiedzy na ten temat. W tym artykule zbadamy kilka kluczowych aspektów związanych z Tarquinio Merula, aby zagłębić się w jego znaczenie, ewolucję i dzisiejsze znaczenie.

Tarquinio Merula
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

między 1590 a 1595
Cremona

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1665
Cremona

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka renesansowa

Zawód

kompozytor, organista

Tarquinio Merula (ur. między 1590 a 1595[1] w Cremonie, zm. 10 grudnia 1665 tamże) − włoski kompozytor i organista epoki baroku.

Życiorys

Działalność muzyczną rozpoczął w roku 1623 jako organista w Basilica di Santa Maria Maggiore w Bergamo, rok później znalazł się w Warszawie, gdzie otrzymał stanowisko organisty na dworze królewskim. Po dwóch latach wyjechał do ojczyzny. W latach 1628–1639 przebywał w Cremonie, gdzie był organistą w tamtejszej katedrze. Po tym czasie przeniósł się z powrotem do Bergamo i objął tam wcześniejsze stanowisko. Około roku 1652 wrócił do Cremony.

Twórczość

Tarquinio Merula pisał zarówno muzykę instrumentalną (w tym przede wszystkim canzoni francese, nawiązujące do stylu Adriano Banchieriego), jak i wokalną (w tym m.in. madrygały, motety, psalmy, msze) przejawiającą wpływy szkoły weneckiej oraz (w koncertach kościelnych) L.G. da Viadany.

Jego dzieła były wielokrotnie wydawane w Wenecji, m.in.:

  • 4 księgi canzoni francese (1615, 1637, 1639 i 1649)
  • Madrigali et altre musiche concertate (1623)
  • I libro de madrigaletti (1624)
  • I libro de motetti e sonate (1624)
  • I libro de madrigali concertati (1624)
  • Satiro e Corisca, dialogo musicale (1626)

Przypisy

  1. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 552.

Bibliografia

  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWM, 1995, s. 552. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
  • The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. M. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
  • Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6

Linki zewnętrzne