W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Instytut Józefa Piłsudskiego (Londyn), bardzo istotnej kwestii, która przykuła uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Przez lata Instytut Józefa Piłsudskiego (Londyn) był przedmiotem debat i dyskusji w różnych obszarach, budząc autentyczne zainteresowanie jego wpływem na społeczeństwo. Poprzez wyczerpującą analizę zajmiemy się różnymi perspektywami i argumentami związanymi z Instytut Józefa Piłsudskiego (Londyn), aby rzucić światło na ten bardzo złożony temat. Podobnie zbadamy jego ewolucję w czasie i wpływ na teraźniejszość, zapewniając czytelnikowi kompletną i zaktualizowaną wizję Instytut Józefa Piłsudskiego (Londyn).
Siedziba Instytutu – POSK | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
238–246 King Street |
Data założenia |
1947 |
Dyrektor |
Dr Iwona Drąg Korga (Prezes i Dyrektor Wykonawczy) |
Położenie na mapie gminy Hammersmith and Fulham ![]() | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii ![]() | |
Położenie na mapie Anglii ![]() | |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie (ang. The Jozef Pilsudski Institute) – polska jednostka naukowo-wydawnicza w Londynie[1].
Instytut zbiera, przechowuje i bada dokumenty z okresu najnowszej historii Polski, gromadzi zbiory dokumentów, relacje historyczne, eksponaty muzealne oraz książki. Ogłasza drukiem opracowania, organizuje odczyty, wykłady, wystawy związane z patronem oraz rocznicami niepodległościowymi.
Wywodzi się z Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski powstałego w Warszawie w latach 1923–1924. Po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego instytut został przemianowany na Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski.
Przerwana w 1939 r. działalność instytutu w Warszawie podjęta została po wojnie na emigracji niepodległościowej. W marcu 1947 powołano do życia niezależną, charytatywną organizację pn. Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie. Inicjatorami jego odtworzenia byli: Władysław Bortnowski, Tytus Filipowicz, Kazimierz Iranek-Osmecki, Tadeusz Münnich, Aleksandra Piłsudska, Wacław Stachiewicz, Tadeusz Schaetzel, Konrad Libicki, Jan Starzewski i inni.
Od 1972 r. instytut znajduje się w siedzibie Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego (POSK).
Źródłem finansowania działalności Instytutu są darowizny, dotacje i składki członkowskie. Mniej więcej od początku XXI w. sytuacja finansowa Instytutu ulega coraz większemu pogorszeniu. Z jednej strony wymiera pokolenie powojennych polskich emigrantów w Wlk. Brytanii, dla którego Instytut był emanacją Polski, jej historii i kultury w Anglii, który aktywnie i hojnie wspierali. Z drugiej strony rozbieżności społeczno-polityczne podzieliły polską emigrację w tym kraju, tę powojenną i po 1989 r., w dużym stopniu na tle różnic i oczekiwań pokoleniowych. Istnieje duże zagrożenie likwidacji Instytutu na tle ekonomicznym[2].
Konrad Libicki, Jan Starzewski, Tadeusz Schaetzel (współzałożyciele), Józef Smoleński, Janusz Głuchowski, Władysław Bortnowski (prezesi), Władysław Zaleski (długoletni sekretarz), Janusz Rowiński, Bronisław Chruściel, Andrzej Suchcitz.