Henryk Przeździecki (duchowny)

Wygląd przypnij ukryj Henryk Przeździecki
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1873
Warszawa

Data i miejsce śmierci

9 maja 1939
Ortel Królewski Pierwszy

Biskup siedlecki
Okres sprawowania

1918–1939

Sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski
Okres sprawowania

1919–1925

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

22 grudnia 1895

Nominacja biskupia

1 września 1918

Sakra biskupia

17 listopada 1918

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 listopada 1918

Konsekrator

Aleksander Kakowski

Współkonsekratorzy

Kazimierz Ruszkiewicz
Wojciech Stanisław Owczarek

Tablica na budynku poseminaryjnym w Janowie Podlaskim

Henryk Przeździecki (ur. 17 lutego 1873 w Warszawie, zm. 9 maja 1939 w Ortelu Królewskim) – biskup podlaski w latach 1918–1924, biskup siedlecki w latach 1924–1939.

Życiorys

Ksiądz rzymskokatolicki

Henryk Przeździecki został wyświęcony na księdza w 1895. Początkowo był kapłanem archidiecezji warszawskiej. W latach 1897–1901 studiował teologię na Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu.

Po ukończeniu studiów od 1903 był wykładowcą w seminarium duchownym w Warszawie. W latach 1910–1915 był pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii Świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Łodzi. W czasie I wojny światowej przebywał w Rzymie. W 1916 został wyznaczony delegatem episkopatu polskiego przy Stolicy Apostolskiej. 11 listopada 1916 został członkiem Tymczasowej Rady Stanu.

Biskup podlaski

11 grudnia 1917 Henryk Przeździecki został wybrany kandydatem na biskupa ordynariusza wakującej od 1867 diecezji podlaskiej. 1 września 1918 otrzymał nominację na biskupa podlaskiego z siedzibą tymczasową w Siedlcach. 17 listopada 1918 otrzymał w Warszawie sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego.

30 listopada 1918 objął rządy w diecezji. 5 stycznia 1919 odbył ingres do kościoła katedralnego w Janowie Podlaskim.

Rozpoczął energiczną odbudowę struktur diecezjalnych oraz reformę administracyjną. 11 grudnia 1918 wydał specjalny dekret, w którym wzywał księży swojej diecezji do natychmiastowego poświęcenia na kościoły rzymskokatolickie wszystkich cerkwi prawosławnych, które władze rosyjskie utworzyły w okresie zaborów w dawnych kościołach, cerkwi, które przed likwidacją unickiej diecezji chełmskiej były świątyniami unickimi, cerkwi, które powstały na miejscu świątyń katolickich obojga obrządków lub z materiałów budowlanych pozyskanych po ich rozbiórce. Nakazywał również natychmiastowe otwarcie wszystkich zamkniętych przez władze carskie świątyń i kaplic rzymskokatolickich. Odzew na apel biskupa ze strony ludności katolickiej był tak duży, że w 1920 biskup zmienił zarządzenie, nakazując powstrzymać się z powtórnymi konsekracjami cerkwi do momentu, gdy osobiście wyda decyzję w odniesieniu do konkretnego obiektu.

Przywrócił kurię i sąd biskupi diecezji podlaskiej. W 1923 zwołał synod diecezjalny do Janowa Podlaskiego, podczas którego ułożono 266 statutów, w których zostało zamknięte całe życie religijne i prawne diecezji podlaskiej.

W 1919 powołał seminarium duchowne w Janowie Podlaskim. W 1923 założył Gimnazjum i Liceum Biskupie Świętej Rodziny w Siedlcach. Jego staraniem utworzono też muzeum diecezjalne.

Biskup siedlecki

W 1924, za zgodą papieża wyrażoną w bulli Pro recto et utili, przeniósł stolicę biskupią z Janowa Podlaskiego do Siedlec.

W tym też czasie poświęcił się neounii. W 1923 udał się osobiście do Rzymu i spotkał z papieżem Piusem XI. W 1924 otrzymał instrukcję apostolską Zelum Amplitudinis i stał się jednym z głównych architektów Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce. Do 1939 na terenie diecezji siedleckiej zorganizował 10 parafii neounickich w: Bublu-Pawłowie, Dokudowie, Holi, Kodniu, Kostomłotach, Połoskach, Szóstce, Terespolu, Zabłociu i w Białej Podlaskiej. W uznaniu zasług biskupa Przeździeckiego papież Pius XI powołał go w 1932 r. na konsultora św. Kongregacji dla Kościoła Wschodniego.

W 1938 złożył w Rzymie akt w sprawie beatyfikacji unickich męczenników podlaskich.

Podczas swojego pontyfikatu powołał do istnienia 103 parafie obrządku łacińskiego i 12 obrządku bizantyjsko-słowiańskiego; do 1923 r. powołał 66 nowych parafii i poświęcił 106 kościołów. Zmarł 9 maja 1939 wieczorem na serce podczas wizytacji kanonicznej parafii w Ortelu Królewskim.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Ojczyzna i Postęp, nr 16, 18 stycznia 1917, s. 10.
  2. Krawczyk 2019 ↓, s. 144.
  3. Krawczyk 2019 ↓, s. 142, 144.
  4. M. Papierzyńska-Turek, Między tradycją a rzeczywistością. Państwo wobec prawosławia 1918–1939, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1989, s. 331–332.
  5. Krawczyk 2019 ↓, s. 147-148.
  6. Krawczyk 2019 ↓, s. 150.
  7. Krawczyk 2019 ↓, s. 152-154.
  8. Krawczyk 2019 ↓, s. 154.
  9. Krawczyk 2019 ↓, s. 155.
  10. Krawczyk 2019 ↓, s. 146.
  11. Ks. biskup Henryk Przeździecki. „Wschód”. Nr 131, s. 3, 21 maja 1939. 
  12. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1081 „za wybitne zasługi, położone dla dobra Kościoła i Państwa”.
  13. Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 287.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Biskupi janowscy i siedleccy
Biskupi diecezjalni janowscy
Biskupi diecezjalni siedleccy
Biskupi pomocniczy
Rzymskokatoliccy zwierzchnicy Kościołów wschodnich w Polsce
Zwierzchnicy Kościoła katolickiego
obrządku bizantyjsko-słowiańskiego
Zwierzchnicy Kościoła katolickiego
obrządku ormiańskiego
Zwierzchnicy Kościoła katolickiego
obrządku bizantyjsko-ukraińskiego
Prezydium Konferencji Episkopatu Polski
Przewodniczący
Zastępcy przewodniczącego
Sekretarze generalni

Tymczasowa Rada Stanu w Królestwie Polskim
Zebranie ogólne
powołani z
okupacji niemieckiej
powołani z
okupacji austro-węgierskiej
Organizacja
Komisarze rządowi
niemiecki
austro-węgierski

Godło Królestwa Polskiego

Kontrola autorytatywna (osoba):